ดิฉันเป็นเซลล์จะครบปีแล้วยอดขายไม่เคยตรงเป้าเลย ราคาสินค้าที่ฉันขายตั้งแต่ราคา20บาท- 1 แสนบาทและดิฉันก็ขายได้แต่ของชิ้นเล็กๆ ไม่เคยขายของใหญ่ได้ อย่างเดือนนี้ดิฉันขายได้ยอดมากสุดคือ 5 หมื่นบาท ซึ้งทางนายก็ตั้งเป้าหมายไว้ว่าให้ขายได้เดือนหนึ่ง 3แสนบาท และต้องมีการโทรหาอย่างน้อย 13 Call และออกตลาด พบลูกค้าอย่างน้อย 10 เจ้าขึ้นไปนั้นหมายความว่าวันนึงคุณต้องทำให้ได้ ทั้งCall และออกหาลูกค้า 20 เจ้าต่อวัน ซึ้งอุปกรณ์ที่ดิฉันขายคือเครื่องครัว ผลปรากฎว่าบางทีไม่สามารถทำตามเป้าได้เพราะต้องงทำใบเสนอราคาสินค้า และมีการรับโทรศัพท์ลูกค้าอีก ที่นี้พื้นที่ที่ดูแลก็จะให้เป็นย่านๆไป เช่น ทองหล่อ เอกมัย เพลินจิต ซึ้งพนักงานขายก็ดูแลตามย่านที่ได้รับมอบหมายนั้น

ปัญหาของดิฉันก็อย่างที่ได้เกิ่นไปว่ายอดขายไม่เคยขายได้เกินแสน เนื่องจากว่าเวลาโทรไปหาลูกค้าว่าสนใจอะไรไหมทางลูกค้าก็จะปฎิเสธเพราะมีของอยู่แล้วลูกค้าของฉันก็จะเป็นทั้งบาร์และร้านอาหารเวลาเดิน walk in เข้าไปเพื่อขายของก็จะโดนปฎิเสธตลอดว่าไม่มีความต้องการ หรือโทรตามทางโทรศัพท์ลูกค้าก็จะแจ้งว่าถ้าต้องการเดี๋ยวจะติดต่อไปเอง ที่นี้ดิฉันก็เริ่มท้อและรายงานทางนายว่าเค้ายังไม่ต้องการ นายก็บอกให้ดิฉันเดินวนอีกหลายๆรอบจนกว่าเค้าจะซื้อ ซึ่งดิฉันก็ท้อและไม่รู้จะไประบายทางไหนได้

ซึ้งเพื่อนร่วมงานที่ขายได้ก็เพราะร้านอาหารที่จะกำลังจะเปิด หรือโรงแรมที่มีการ Renovate ใหม่ถึงจะขายได้เยอะๆ

และที่วันนี้ดิฉันปร๊ดแตกขึ้นมาจากกรณีที่สะสมมาหลายวันคือ ดิฉันจะต้องส่ง Report ให้นายทุกๆวัน ที่นี้นายก็เรียกดิฉันเข้าไปคุยด้วยเหตุผลที่ว่า ดิฉันเดินออกตลาดมั่วไม่มีการวางแผน ดิฉันเลยตอบกลับไปว่าแผนที่เคยตั้งไว้มันเป็นไปไม่ได้เพราะ บางทีเรามีนัดลูกค้า วันเดียวกันและเราก็ต้องไป และพออยู่แถวนั้นก็เลยเดินหาลูกค้าด้วย เค้าก็ว่าดิฉันว่าผิดและที่หงุดหงิดมากคือบางทีเราต้องไปส่งของเองซึ้งมันคือวันเดียวกัน และจะให้ไปส่งของอย่างเดียวก็คงไม่ได้คงต้องทำงานด้วยออกหาลูกค้าด้วย สรุปคือฉันผิดที่ไม่รู้จักวางแผน

ที่นี้เคสที่ 2 ตอนเช้าฉันอยู่อ๊อฟฟิสนั่งทำใบเสนอราคาสินค้าและมีการโทรคุยกับลูกค้าเพื่อยืนยันออเดอร์ แล้วนายของดิฉันก็ถามว่าวันนี้จะไปไหนฉันก็บอกว่าจะออกตลาดช่วงบ่ายที่นี้งานยังไม่เสร็จก็ล่วงเวลาไปถึง บ่าย 3 โมงเย็น นายกลับมาเห็นฉันนั่งในอ๊อฟฟิสเค้าก็ว่าฉันว่าทำไมไม่ออกไปไหนฉันก็บอกว่านั่งทำงานอยู่ และมีลูกค้าโทรมาออเดอร์ของช่วงบ่ายเลยต้องนั่งทำงานต่อเค้าก็บอกว่าฉันไม่ยอมวางแผน โมโหใส่ฉัน แล้วก็เรียกฉันไปเพื่อสอนฉันเรื่องการวางแผนการออกตลาด ซึ้งฉันก็ปรี๊ดดดแตกโมโหมาก ทำไมต้องขนาดนี้ เค้าบอกก็ฉันยอดน้อยที่สุดและฉันไม่เห็นเธอมีใบเสนอราคาสินค้าอะไรมากมากมายเลย ฉันโมโหมากไม่รู้จะไปคุยยกับใครแล้ว

แล้วเคสที่ฉันไม่ชอบนายมากที่สุดคือการดู youtube ในอ๊อฟฟิสและเปิดเสียงดังๆ หรือการเปิดเพลงเสียงดังๆ และการที่คุย skype กับลูกหลานตัวเองในเวลาทำงาน ฉันรู้สึกว่าาามันไม่ควรและเกินไปเพราะเราต้องใช้โทรศัพท์และคุยโทรศัพท์ในนั้น เพื่อนร่วมงานของดิฉันเคยเปิดเพลงในห้องเบาๆเสียงคลอสำหรับฟังคนเดียว แต่กลับโดนนายดุเพราะเค้ารำคาญมันทำให้เค้าปวดหัว ถ้าอยากฟังก็ใส่หูฟังสิ ซึ้งฉันก็มานั่งคิดว่าทีเค้าละทำมากกว่านี้ไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย และนายของฉันก็ไม่เคยทำงานเลยวันๆๆเอาแต่สั่งๆ คือฉันเอะใจว่าทำไมถึงไม่โดนออก แต่ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้เชที่เดิม จะทำงานก็ต่อเมื่อเวลามีเซลล์คนไหนมีโปรเจคใหญ่ๆก็จะเอาเค้าไปช่วยเจรจา

ส่วนเรื่องยอดขายของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็ขายได้และตรงตามเป้า ฉันเขียนมาถึงตรงนี้แล้วทำให้ฉันคิดได้ว่าจริงๆแล้ว ทุกอย่างอยู่ที่ตัวของเราเองทั้งหมดเราโทษใครไม่ได้จริงๆ  

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้