ความกลัวทำให้ฉันกังวล ความกังวลทำให้ฉันคิดมาก พอฉันคิดมากฉันก็จะเครียด
รู้มั้ย ว่าจิตใจของฉันมันย่ำแย่มากเมื่อเกิด 4 อย่างนี้ มันทำให้ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ถึงแม้ว่าฉันจะเคยทำทุกวัน จากที่ไม่เคยแคร์ว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไง ตอนนี้ฉันกลับกลัวว่าถ้าฉันแสดงพฤติกรรมแบบนี้ไปเขาจะเอ็นดูฉันไหม เขาอยากจะเป็นเพื่อนกับฉันรึป่าว ก่อนนั้นฉันเคยเป็นคนอัธยาศัยดี ฉันเคยพูดคุยกับคนอื่นไปทั่ว แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าพูดอะไรกับใครเลย จะพูดเมื่อจำเป็นเท่านั้น ฉันไม่กล้าล้วงลึกหรือตีสนิทกับใครเลย เพราะฉันกลัว
แต่ก่อนฉันชอบอยู่คนเดียว ฉันเรียนมหาลัยอยู่หอในกับรูมเมท 3-2 คน ตอนนั้นฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆมาก ฉันชอบปลีกตัวไปในที่ต่างๆคนเดียวและกลับห้องพักผ่อนตอนนั้นฉันก็โอเคนะฉันไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้ปัจจุบัน ฉันอยู่หอในเช่นเดิม แต่ฉันเลือกห้องที่ไม่มีคนอยู่แต่เอาชื่อทิ้งไว้ ฉันหวังว่าฉันจะมีอิสระกับการอยู่ห้องคนเดียวแบบนี้ วันแรกที่อยู่ห้องฉันเหงามาก ฉันเจอสัตว์ที่ฉันเกลียดเข้ามาในห้อง ฉันระแวงไปทุกอย่าง ห้องเงียบจนอึดอัด ตอนนี้ฉันกลับต้องการมีรูมเมท อยากให้มีใครสักคนอยู่ในห้องทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องยุ่งกับฉัน ฉันไม่น่าอวดเก่งอยากอยู่คนเดียวเลย แต่ข้อดีในส่วนนี้คือ ฉันไม่เขินอายเวลาอ่านหนังสือในห้อง ฉันชอบอ่านหนังสือบทความต่าง นิยายแฟนตาซี ตอนฉันอยู่หอเก่านั้นรูมเมทชอบแซวว่า ขยันจัง ซึ่งฉันไม่รู้จะตอบว่ายังไงให้เพื่อนไม่หมั่นไส้ และฉันไม่อึดอัด กลับมาปัจจุบันฉันต้องชินกับสิ่งที่เป็นอยู่ ห้องที่ฉันอยู่คนเดียวแต่มีเตียงว่าง 2 เตียง กลับมาห้องทุกครั้งฉันรู้สึกหดหู่ กังวล เครียด
ฉันมักเครียดและกังวลกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ จนฉันเบื่อและรำคาญตัวเอง คิดว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆ แต่ก็นะฉันกลัวกับสิ่งต่างๆที่ฉันคิดขึ้นมาเอง ทั้งที่มันยังไม่เกิดฉันพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิด แต่มันก็กลับมาคิดอยุ่ดีฉันเหนื่อยมาก บางวันฉันก็กินอะไรไม่ได้เพราะฉันเครียด และกลัว บางวันฉันปวดหัวจนไม่เป็นอันทำงาน
ผลกระทบทางร่างกายของฉันคือ หน้าตาไม่สดใส กินข้าวน้อยลง บางวันก็กินมาก ขี้ลืม ลืมง่ายมากเมื่อกี้คิดอยู่ว่าจะพูดอะไร แต่พอจะพูดก็ลืม บางวันฉันก็อยากตัดปัญหาโดยการตัดชีวิต แต่ฉันคิดว่ามันไม่คุ้ม แต่ความคิดนี้ยังวนเวียนในหัวอยู่ มันไม่หายไปไหน แต่มีความคิดในเรื่องอื่นมาทับถมแทน วนลูปนี้ไปเรื่อยๆ คิดมาก > กลัว > กังวล > ให้กำลังใจตัวเอง > รู้สึกดี > เครียด > คิดมาก ... และเอาความคิดตัดชีวิตตัดวงจรนี้ซะ แต่ก็นะมันไม่คุ้ม เหมือนเรากำลังง้างกรรไกรนั่นแหละ
วิธีจัดการสิ่งเหล่านี้ของฉันมันได้ผลระยะสั้น คือ คุยกับเพื่อน อ่านหนังสือ ดูหนังฟังเพลง ไปเที่ยว บางวันฉันก็ทบทวนตัวเอง นั่งทำความเข้าใจตัวเอง ว่าความกลัวนั้นมันเกิดขึ้นจากอะไร ความกลัวในจิตใจฉันมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง เมื่อไร ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเองทั้งหมดและฉันก็ตกอยู่ในอิทธิพลของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันกลัวแล้วได้อะไร ฉันไม่รู้ แต่ฉันหยุดคิดหยุดกลัวหยุดกังวลไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว มันทำร้ายจิตใจ ร่างกายและสมองของฉัน
มีอยู่ 2 สิ่งที่ฉันอยากทำเพื่อขจัดสิ่งเหล่านี้แต่ฉันไม่กล้าทำ เพราะอะไร เพราะฉันกลัวไง
1. พบจิตแพทย์ ฉันอยากให้ใครสักคนพาฉันไปแต่จะให้เหตุผลว่ายังไงที่ให้เขาไม่คิดว่าฉันบ้า
2. ปฏิบัติธรรม สิ้นปี 2017 วางแผนจะไปกับแม่ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันรำคาญตัวเองจนสุดจะทนแล้ว
..ฉันเหนื่อย ฉันเบื่อ ฉันอยากร้องไห้ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว..
ปล.ขออภัยที่เขียนงงนะคะ สมองมันประมวลผลยุ่งเหยิงไม่หมดอาจจะเรียบเรียงผิดถูกบ้าง แค่อยากต้องการระบาย อยากหาทางออกจากวงกตแบบนี้ มันแย่มากเลยค่ะ แนไม่สามารถหยุดสร้างความกลัวได้เลย
ความกลัวที่ฉันสร้างขึ้นมากเองมันแย่จนอยากจะร้องไห้
รู้มั้ย ว่าจิตใจของฉันมันย่ำแย่มากเมื่อเกิด 4 อย่างนี้ มันทำให้ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ถึงแม้ว่าฉันจะเคยทำทุกวัน จากที่ไม่เคยแคร์ว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไง ตอนนี้ฉันกลับกลัวว่าถ้าฉันแสดงพฤติกรรมแบบนี้ไปเขาจะเอ็นดูฉันไหม เขาอยากจะเป็นเพื่อนกับฉันรึป่าว ก่อนนั้นฉันเคยเป็นคนอัธยาศัยดี ฉันเคยพูดคุยกับคนอื่นไปทั่ว แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าพูดอะไรกับใครเลย จะพูดเมื่อจำเป็นเท่านั้น ฉันไม่กล้าล้วงลึกหรือตีสนิทกับใครเลย เพราะฉันกลัว
แต่ก่อนฉันชอบอยู่คนเดียว ฉันเรียนมหาลัยอยู่หอในกับรูมเมท 3-2 คน ตอนนั้นฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆมาก ฉันชอบปลีกตัวไปในที่ต่างๆคนเดียวและกลับห้องพักผ่อนตอนนั้นฉันก็โอเคนะฉันไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้ปัจจุบัน ฉันอยู่หอในเช่นเดิม แต่ฉันเลือกห้องที่ไม่มีคนอยู่แต่เอาชื่อทิ้งไว้ ฉันหวังว่าฉันจะมีอิสระกับการอยู่ห้องคนเดียวแบบนี้ วันแรกที่อยู่ห้องฉันเหงามาก ฉันเจอสัตว์ที่ฉันเกลียดเข้ามาในห้อง ฉันระแวงไปทุกอย่าง ห้องเงียบจนอึดอัด ตอนนี้ฉันกลับต้องการมีรูมเมท อยากให้มีใครสักคนอยู่ในห้องทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องยุ่งกับฉัน ฉันไม่น่าอวดเก่งอยากอยู่คนเดียวเลย แต่ข้อดีในส่วนนี้คือ ฉันไม่เขินอายเวลาอ่านหนังสือในห้อง ฉันชอบอ่านหนังสือบทความต่าง นิยายแฟนตาซี ตอนฉันอยู่หอเก่านั้นรูมเมทชอบแซวว่า ขยันจัง ซึ่งฉันไม่รู้จะตอบว่ายังไงให้เพื่อนไม่หมั่นไส้ และฉันไม่อึดอัด กลับมาปัจจุบันฉันต้องชินกับสิ่งที่เป็นอยู่ ห้องที่ฉันอยู่คนเดียวแต่มีเตียงว่าง 2 เตียง กลับมาห้องทุกครั้งฉันรู้สึกหดหู่ กังวล เครียด
ฉันมักเครียดและกังวลกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ จนฉันเบื่อและรำคาญตัวเอง คิดว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆ แต่ก็นะฉันกลัวกับสิ่งต่างๆที่ฉันคิดขึ้นมาเอง ทั้งที่มันยังไม่เกิดฉันพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิด แต่มันก็กลับมาคิดอยุ่ดีฉันเหนื่อยมาก บางวันฉันก็กินอะไรไม่ได้เพราะฉันเครียด และกลัว บางวันฉันปวดหัวจนไม่เป็นอันทำงาน
ผลกระทบทางร่างกายของฉันคือ หน้าตาไม่สดใส กินข้าวน้อยลง บางวันก็กินมาก ขี้ลืม ลืมง่ายมากเมื่อกี้คิดอยู่ว่าจะพูดอะไร แต่พอจะพูดก็ลืม บางวันฉันก็อยากตัดปัญหาโดยการตัดชีวิต แต่ฉันคิดว่ามันไม่คุ้ม แต่ความคิดนี้ยังวนเวียนในหัวอยู่ มันไม่หายไปไหน แต่มีความคิดในเรื่องอื่นมาทับถมแทน วนลูปนี้ไปเรื่อยๆ คิดมาก > กลัว > กังวล > ให้กำลังใจตัวเอง > รู้สึกดี > เครียด > คิดมาก ... และเอาความคิดตัดชีวิตตัดวงจรนี้ซะ แต่ก็นะมันไม่คุ้ม เหมือนเรากำลังง้างกรรไกรนั่นแหละ
วิธีจัดการสิ่งเหล่านี้ของฉันมันได้ผลระยะสั้น คือ คุยกับเพื่อน อ่านหนังสือ ดูหนังฟังเพลง ไปเที่ยว บางวันฉันก็ทบทวนตัวเอง นั่งทำความเข้าใจตัวเอง ว่าความกลัวนั้นมันเกิดขึ้นจากอะไร ความกลัวในจิตใจฉันมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง เมื่อไร ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเองทั้งหมดและฉันก็ตกอยู่ในอิทธิพลของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันกลัวแล้วได้อะไร ฉันไม่รู้ แต่ฉันหยุดคิดหยุดกลัวหยุดกังวลไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว มันทำร้ายจิตใจ ร่างกายและสมองของฉัน
มีอยู่ 2 สิ่งที่ฉันอยากทำเพื่อขจัดสิ่งเหล่านี้แต่ฉันไม่กล้าทำ เพราะอะไร เพราะฉันกลัวไง
1. พบจิตแพทย์ ฉันอยากให้ใครสักคนพาฉันไปแต่จะให้เหตุผลว่ายังไงที่ให้เขาไม่คิดว่าฉันบ้า
2. ปฏิบัติธรรม สิ้นปี 2017 วางแผนจะไปกับแม่ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันรำคาญตัวเองจนสุดจะทนแล้ว
..ฉันเหนื่อย ฉันเบื่อ ฉันอยากร้องไห้ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว..
ปล.ขออภัยที่เขียนงงนะคะ สมองมันประมวลผลยุ่งเหยิงไม่หมดอาจจะเรียบเรียงผิดถูกบ้าง แค่อยากต้องการระบาย อยากหาทางออกจากวงกตแบบนี้ มันแย่มากเลยค่ะ แนไม่สามารถหยุดสร้างความกลัวได้เลย