เรื่องที่ 2 นี้ ค่อนข้างยาวครับ แต่ชื่อเรื่องสั้นๆ ฟังเหมือนภาษาญี่ปุ่นว่า "บาคุ"

เรื่องราวจะเป็นอย่างไร เกี่ยวกับอะไร เชิญติดตามกันได้เลยครับ







เนื้อที่ย่างอยู่บนกองไฟส่งกลิ่นหอมฉุยชวนให้น้ำลายสอ ‘ไตรภพ’ หมุนเนื้อซ้ายทีขวาที พิจารณาอยู่สองสามครั้ง เมื่อเห็นว่าเนื้อสุกกำลังได้ที่ ชายหนุ่มจึงจัดมันลงจานใบใหญ่ การกินอาหารกลางป่าดงพงไพรนับเป็นความฝันตั้งแต่ตัวเขายังเป็นเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื้อสัตว์ที่เขาเป็นคน ‘ล่า’ ได้ด้วยตัวเอง

    “กินไหมวะ?” ไตรภพหันไปถามเพื่อนรุ่นน้องสองคนที่นั่งกินอาหารกระป๋องอยู่ข้าง ๆ

    “ไม่ไหวล่ะพี่ ตัวอะไรก็ไม่รู้” ‘นพ’ หนึ่งในสองรุ่นน้องปฏิเสธพร้อมกับหันไปมองซากที่ไตรภพชำแหละไว้ มันดูละม้ายคล้ายหมูป่าด้วยเพราะมีขนาดที่ใกล้เคียงกัน แต่ก็ไม่ใช่...เพราะจมูกของมันยื่นยาวเหมือนงวงช้าง ซ้ำยังมีลายที่ลำตัวลักษณะคล้ายเสือโคร่ง ทำให้พวกเขาสรุปไม่ได้ว่าเป็นตัวอะไร

    “สัตว์สงวนหรือเปล่าวะพี่”  ‘สอง’ เพื่อนรุ่นน้องอีกคนถามอย่างแคลงใจ เพราะถึงพวกเขาจะชอบการเข้าป่าล่าสัตว์ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะยิงสัตว์ป่าประเภทคุ้มครอง

    “สัตว์เชี่ยอะไรก็ช่างเถอะ มันตายไปแล้วนี่ แถมเนื้อยังอร่อยดีเสียด้วย” ไตรภพยักไหล่ แถมพูดไม่พูดเปล่า เขายังยื่นเนื้อเสียบไม้ย่างส่งให้เพื่อนรุ่นน้อง ทั้งไอ้นพและไอ้สองต่างส่ายศีรษะปฏิเสธ พร้อมกับบอกว่าถ้าต้องหิวจนไม่มีอะไรรองท้องเสียก่อนถึงจะยอมกิน

    หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ กิจกรรมต่อไปคือการขัดห้างบนต้นไม้ใหญ่เพื่อซุ่มยิงสัตว์ในเวลากลางคืน โดยไตรภพที่มีประสบการณ์จะอยู่เดี่ยว แยกกับสองรุ่นน้องที่จะรวมตัวบนห้างเดียวกัน โดยระยะห่างของต้นไม้ที่พวกเขาขึ้นประจำการก็ราวๆ หนึ่งร้อยเมตร และแม้ทั้งสามจะไม่ใช่พรานมืออาชีพ หากแต่ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาลักลอบล่าสัตว์ โดยเฉพาะไตรภพที่ยิงไม่เลือก ชายหนุ่มไม่สนใจว่าเหยื่อที่จะล่าเป็นสัตว์ประเภทใด เป็นสัตว์สงวนหรือไม่ เรียกได้ว่าพอใจจะยิงสัตว์ตัวไหน เขาก็จะยิง!

    …
    เย็นย่ำแล้ว ห้างถูกขัดบนคาคบไม้เสร็จเรียบร้อย

สามสหายนักล่าทบทวนข้อปฏิบัติอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นห้าง โดยข้อปฏิบัติที่สำคัญที่สุด...นั่นคือการห้ามลงจากห้างในเวลากลางคืน! แท้จริงแล้วตัวไตรภพเองก็ไม่ค่อยศรัทธาข้อปฏิบัตินี้สักเท่าไร สาเหตุก็เพราะการที่นายพรานรุ่นเก่าได้กำหนดข้อปฏิบัตินี้...นั่นเพราะพวกเขากลัว ‘เสือสมิง’ ซึ่งไตรภพไม่คิดว่าเสือประเภทนั้นจะมีตัวตนจริง แต่ที่ชายหนุ่มยังทำตามข้อปฏิบัตินี้อยู่ตลอด เพราะเขารู้ว่าการลงจากห้างจะทำให้มีข้อจำกัดในด้านการมองเห็น อีกทั้งยังถูกโจมตีได้ง่ายจากทุกทิศทาง

    หลังจากส่งสองรุ่นน้องขึ้นห้างแล้ว ไตรภพจึงเดินกลับมายังต้นไม้ที่ตนเองขัดห้างไว้ ชายหนุ่มรีบปีนขึ้นไปนั่งบนห้างเพราะเขารู้ว่าในเวลากลางคืน ป่าจะมืดลงอย่างรวดเร็ว ไตรภพตรวจสอบปืนไรเฟิลให้อยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน เตรียมกระติกน้ำ ไฟฉายฉุกเฉิน รวมถึงมีดเดินป่าที่ใส่ฝักเหน็บไว้ที่เอว เพียงเท่านี้เขาก็พร้อมสำหรับการล่า! ชายหนุ่มตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เข้าป่า การล่าเหยื่อในที่ปลอดภัย...ล่าโดยที่ตัวเองไม่ต้องเสี่ยงต่อการได้รับบาดเจ็บ มันคือความสุขสมที่เติมเต็มชีวิต สนุกเสียยิ่งกว่าการไปเที่ยวต่างประเทศเมื่อสัปดาห์ก่อนเสียอีก...ป่าในประเทศญี่ปุ่น อย่างไรก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่าป่าดิบในประเทศไทย

    ไตรภพนั่งขดตัวอยู่ในผ้าห่ม แม้วัตถุประสงค์จะอยู่ที่การล่า ทว่าชายหนุ่มกำลังเพลิดเพลินกับสรรพสำเนียงในป่าใหญ่ เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมสลับเสียงนกกลางคืน บางคราวจึงจะแว่วยินเสียงสุนัขป่าที่หอนมาแต่ไกล และครั้งใดที่ปรากฏเสียงเสือโคร่งคำรามจากที่ไหนสักแห่ง บรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายก็จะพากันเงียบสนิทหยุดนิ่ง ครั้นเมื่อเสียงเจ้าป่าเงียบไป ดนตรีแห่งพงพนาไพรจึงจะกลับมากังวานเซ็งแซ่อีกครั้ง

    ไตรภพสะดุ้งจากการสัปหงก เขารีบตรวจสอบนาฬิกาว่าเผลอหลับไปนานแค่ไหน เมื่อเห็นหน้าปัดนาฬิกา เขาจึงถอนหายใจยาว ด้วยเพราะเป็นเวลาเพียงแค่สามทุ่มเศษเท่านั้น สัตว์ป่าคงยังไม่ผ่านมา อีกทั้งเขายังไม่ได้ยินเสียงปืนจากทางห้างของสองรุ่นน้อง

    ชายหนุ่มหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยวฆ่าเพื่อเวลาและไม่ให้เผลอหลับ เวลานั้นเองที่ชายหนุ่มสามารถสัมผัสถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ นั่นคือป่าทั้งป่าพลันเงียบสนิทอย่างกะทันหัน ไม่มีเสียงมดแมลงจิ้งหรีดเรไร ไม่มีเสียงนกกลางคืนที่ออกหากิน อากาศของป่าข้นคลั่กหนักอึ้ง

    ไตรภพคว้าปืนมาเตรียมไว้ในมือ แม้เขาจะไม่เชื่อเรื่องภูตผีปิศาจ แต่เขาก็ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน และยังไม่ทันทำอะไร ชายหนุ่มจึงได้ยินเสียงแกรกกรากจากราวป่าข้างล่าง

    กอหญ้าด้านล่างห่างออกไปราวสิบเมตรถูกแหวกออก เขาเลิกคิ้วด้วยความฉงน เมื่อร่างที่โผล่ออกมาเป็นไอ้นพ...เพื่อนรุ่นน้องที่มาล่าสัตว์ด้วยกัน

    “พี่ไตรภพ...ช่วยหน่อยครับ ไอ้สองมันลงจากห้าง...มันถูกเสือคาบไปแล้ว!” ไอ้นพตะโกนบอกหน้าตาตื่น

    ชายหนุ่มทั้งใจหาย ทั้งงุนงงสงสัย นั่นเพราะพวกเขามีข้อตกลงกันว่าจะไม่ลงจากห้างในเวลากลางคืนโดยเด็ดขาด แล้วไฉนไอ้สองจึงฝ่าฝืนข้อตกลงนี้ ไตรภพรีบคว้าปืนไรเฟิล คว้าไฟฉายเพื่อเตรียมที่จะปีนลงจากห้าง

   เวลานั้นเองที่ไตรภพรู้สึกตะหงิดใจ

    “เฮ้ย! ไอ้นพ แล้วลงจากห้างมาได้ยังไงวะ” ชายหนุ่มตะโกนถาม

    ไอ้นพส่ายศีรษะพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า

    “โธ่! พี่ไตรภพ ผมก็ปีนลงมาธรรมดานี่แหละ รีบ ๆ ลงมาเถอะครับ ผมตามไปคนเดียว ไม่มั่นใจ กลัวด้วย”

    ไตรภพนิ่งไปอึดใจ หวนนึกถึงพรานรุ่นเก่าที่เคยเล่าถึงวิธีการพิสูจน์เมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างเช่นตอนนี้ และแม้เขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่พรานเก่าแก่บอกเล่า หากเวลานี้ไม่มีตัวช่วยอื่นใดที่จะสามารถทำให้ตัดสินใจได้

    ชายหนุ่มหยิบไฟแช็คจากในกระเป๋าเสื้อ เขาโยนมันลงไปยังโคนต้นไม้

   “ไอ้นพ ลองจุดไฟให้กูดูหน่อย”

    เพื่อนรุ่นน้องมองไฟแช็คสลับกับไตรภพที่นั่งอยู่บนห้าง เขาไม่ได้เดินไปหยิบไฟแช็ค หากแต่พยายามตะโกนเร่ง

    “ปัดโธ่! พี่จะมาเล่นอะไรตอนนี้ ลงมาเร็ว ๆ เถอะ! ถ้าตามไปตอนนี้ ไอ้สองอาจจะรอดนะครับ”

    เมื่อได้ยินคำตอบ ไตรภพรีบนำปืนไรเฟิลที่ถืออยู่ ก่อนที่จะเล็งไปยังขาของเพื่อนรุ่นน้อง

    เปรี้ยง!

    กัมปนาทราวสายฟ้าฟาด ร่างไอ้นพลงไปกลิ้งกับพื้น มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

   “โอ๊ยยยยยย! เชี่ยเอ๊ย! พี่ยิงผมทำไมวะ! โอยยยยย...” ร่างรุ่นน้องดิ้นพราดๆ นอนกลิ้งอยู่กับพื้น

และในพริบตานั้นเอง ไตรภพเห็นอะไรบางอย่างที่มีลายสีเหลืองสลับดำตรงพุ่มไม้ด้านหลังไอ้นพ และยังไม่ทันได้ทำสิ่งใด เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้น ชายหนุ่มจึงได้เห็นตัวมัน...มันคือเสือลายพาดกลอนขนาดใหญ่เท่าแม่วัว

เสือร้ายกระโจนออกจากพุ่มไม้ก่อนที่จะกัดเข้าที่ลำคอด้านหลังของไอ้นพ เสียงกัดดังกร๊อบเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ไอ้นพคอหักตายคาที่ในทันที

ไตรภพมือสั่น แม้สมองจะนึกถึงปืนที่อยู่ในมือ ทว่าเขาไม่ทันที่จะยิงมัน ไอ้ลายลากร่างรุ่นน้องหายเข้าไปในพงป่าต่อหน้าต่อตา

ไตรภพใจสั่นระรัว นี่เขายิงผิดตัว!? เพราะเขาไม่เชื่อรุ่นน้องว่าถูกเสือจู่โจมจริง ซ้ำยังยิงไอ้นพ เป็นเหตุให้มันถูกเสือคาบไปต่อหน้าต่อตา!

ถึงตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม


เฮือก! ไตรภพสะดุ้งตื่น

ชายหนุ่มมองรอบตัว จึงพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนห้าง พรายน้ำที่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มเศษ

ฝัน!?

    ไตรภพส่ายศีรษะให้กับความฝันไร้สาระ นี่เขาคงกินอิ่มเกินไปจนฝันเป็นตุเป็นตะสินะ และนาทีนั้นเอง ชายหนุ่มรับรู้ถึงการขยับเขยื้อนสั่นไหวที่พุ่มไม้ด้านล่าง มันเป็นพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปราวสิบเมตร

    พุ่มเดียวกับในความฝันเมื่อครู่!

   “พี่ไตรภพ...ช่วยหน่อยครับ ไอ้สองมันลงจากห้าง...มันถูกเสือคาบไปแล้ว” ไอ้นพที่แหวกพุ่มไม้ออกมาตะโกนเรียก

ชายหนุ่มขนลุกวาบ สถานการณ์เหมือนกับในความฝันไม่ผิดเพี้ยน ? หรือฝันเมื่อครู่คือลางบอกเหตุ ?

คิดได้ดังนั้น ไตรภพจึงรีบไต่ลงจากห้าง เขานึกกระหยิ่มใจที่สามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เขารู้กระทั่งว่าตอนนี้เสือลายพาดกลอนกำลังแอบซุ่มอยู่ตรงไหน ไตรภพตั้งใจว่าเมื่อลงไปถึงพื้นจะรีบยิงมันให้ตายภายในนัดเดียว

    “ระวังเสือนะ อยู่ข้างหลังกูไว้” ไตรภพบอกรุ่นน้อง เขาประทับปืนไว้บนบ่าพร้อมที่จะลั่นไกทันทีที่เห็นลายเหลืองสลับดำ

    “เขาห้ามไม่ให้ลงจากห้างไม่ใช่เหรอครับพี่” ไอ้นพถาม โธ่! มันยังอุตส่าห์ถามอะไรตอนนี้

    “เออ...ใช่ แต่กูจะลงมาฆ่าเสือ!” ชายหนุ่มตอบ เขากัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงไอ้สองที่โดนเสือลากไป

    “แต่ตอนนี้ เสืออยู่ข้างหลังพี่นะ” เป็นเสียงห้าวๆ ของไอ้นพที่ยืนอยู่ด้านหลัง

      ไตรภพโกรธขึ้นหัว เวลาอย่างนี้มันยังเล่นไม่เลิก

      ทว่าเมื่อชายหนุ่มหันกลับไป...ไม่มีร่างของรุ่นน้อง!? หากแต่กลายเป็นเสือลายพาดกลอนขนาดใหญ่ มันกระโจนเข้าหาชายหนุ่ม คมเขี้ยวกัดเข้าที่คอจนเลือดทะลัก

   “อ๊ากกกกกกก!!” เป็นเสียงร้องสุดท้ายก่อนที่วิญญาณจะออกจากร่าง

    ...

   เฮือก! ไตรภพสะดุ้งตื่นอีกครั้งบนห้างซุ่มยิงสัตว์

ชายหนุ่มอยู่ในท่านอนกุมคอ เหงื่อแตกโซมกาย หัวใจเต้นสั่นระรัว และเมื่อสมองตื่นรับรู้ดี เขาจึงบอกกับตัวเองได้ว่า สิ่งที่สัมผัสเมื่อครู่นั้น...คือความฝัน!

    “เชี่ย! ฝันบ้าอะไรวะ น่ากลัวshipหาย” ไตรภพลุกขึ้นนั่ง นี่ถ้าไม่อยู่กลางป่ากลางดง เขาคงต้องรีบหาเหล้ามากระแทกปากสักสองสามกรึ๊บ

    แกรก! แกรก! แกรก!

    เสียงฝีเท้าดังจากทิศทางเบื้องล่าง ไตรภพรีบคว้าไรเฟิลมาไว้ในมือ ชายหนุ่มสบถเบา ๆ เมื่อเห็นพุ่มไม้เดิมในความฝันกำลังถูกแหวกออก

    “บัดซบ!” ชายหนุ่มสบถลั่น เพราะสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่สัตว์ป่า ไม่ใช่ไอ้นพ และก็ไม่ใช่ไอ้สอง

    หากแต่เป็นน้องเจมส์...ลูกชายวัยแปดขวบของเขา!?

   “พ่อ...พ่อจ๋า...” เสียงเรียกของน้องเจมส์เมื่อเดินมาถึงโคนต้นไม้ ไตรภพกัดฟันกรอด นั่นเพราะเสียงที่เขาได้ยินจากปากเด็กน้อย...มันคือเสียงของลูกเขา! เสียงน้องเจมส์อย่างแน่นอน!?

    “มา...มาทำไมลูก...” ไตรภพกลั้นใจถาม แม้ไม่รู้ว่ากำลังพูดอยู่กับตัวอะไร

    “แม่ไม่สบายมาก...แม่ถูกรถชน...หนูเลยมาตามพ่อ...” เด็กน้อยพูดพร้อมกวักมือให้ไตรภพลงไปด้านล่าง

    ชายหนุ่มหยิบไฟแช็คออกจากกระเป๋า จากนั้นจึงโยนลงไปที่โคนต้นไม้

    “ลูก...ลูกลองจุดไฟแช็คให้พ่อดูหน่อย” ชายหนุ่มใช้วิธีทดสอบตามที่เคยได้ยิน

    ทว่ายังไม่ทันที่เด็กน้อยจะเดินไปหยิบไฟแช็ค พลันปรากฏเสียงคำรามลั่นในระยะไม่ห่าง

    ฮึ่มมมมมม!!

    มันคือเสียงพยัคฆ์ร้าย...ไอ้ลายพาดกลอนซุ่มอยู่ใกล้ๆ นี่เอง และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ไตรภพรีบไต่ลงไปที่โคนต้น เขาตั้งใจจะพาน้องเจมส์ขึ้นมาอยู่บนห้าง ไม่เช่นนั้น...หากเสือเข้าจู่โจมลูกชาย ชายหนุ่มไม่มั่นใจว่าจะปกป้องลูกได้ หนำซ้ำการยิงปืนในช่วงชุลมุน กระสุนอาจเสี่ยงไปโดนลูกชายเสียด้วยซ้ำ

    เมื่อถึงโคนต้น ไตรภพรีบอุ้มลูกชาย ก่อนที่จะเตรียมปีนกลับห้างบนคาคบไม้

   กร๊อบ!

    ความเจ็บแปลบที่หัวไหล่พร้อมเสียงกระดูกลั่น ชายหนุ่มหันไปมองแล้วใจหายวาบ นั่นเพราะบัดนี้น้องเจมส์ที่เขากำลังอุ้มอยู่

    ...กลายเป็นเสือ!?

    “อ๊ากกกกก!” เป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ไตรภพจะล้มกลิ้ง เสือลายพาดกลอนกระโดดขึ้นคร่อมทับร่าง มันกัดแทะร่างกายของชายหนุ่ม โดยเฉพาะหน้าท้องที่ถูกลากเครื่องในออกมา!

(มีต่อครับ)