ผมไม่อยากมีลูก เพราะรู้ว่าคนเราเกิดมาแล้วหนีไม่พ้นความเจ็บ ความตาย
แล้วจะให้ลูกเกิดมาอีกเพื่ออะไร  ผมสงสารลูกที่จะต้องเผชิญกับวัฏจักรเกิดแก่เจ็บตาย

   คนเราเกิดมาแล้วไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวในชีวิต จะรวยหรือจน
หน้าตาดีหรือขี้เหล่ จะได้แต่งงานหรือไม่ได้แต่ง สุดท้ายก็จบด้วยความทรมาณ
จากร่างกายที่เสื่อมสภาพทั้งนั้น ถ้าโชคดีหน่อยก็ตายด้วยความชรา ต้องนอนทรมาณอยู่บนเตียง
หลายปีจนกว่าจะตาย

   ถ้าโชคร้ายหน่อยก็อาจตายด้วยอุบัติเหตุหรือถูกฆ่าตายหรือโรคร้ายต่างๆที่คอยจะเล่นงานเรา
บางคนก็ฆ่าตัวตายด้วยโรคซึมเศร้า บางคนก็พิการ

  หรือถ้าโชคร้ายที่สุดก็เป็นอำพาตกลายเป็นผัก ต้องนอนติดเตียง รอเวลาผ่านไปแต่ละนาทีอย่างเชื่องช้า
เมื่อเรามีลูก ลูกเราก็ต้องเผชิญกับวัฏจักรเกิดแก่เจ็บตายทันทีที่คลอดออกมา
แต่ถ้าไม่มีลูก ก็เป็นเพียงเซลล์ไข่กับเชื้ออสุจิซึ่งไม่ต้องมาเผชิญกับวัฏจักรเกิดแก่เจ็บตาย

   ผมมองว่าความรักกับความต้องการทางเพศมันคือกับดักที่ธรรมชาติสร้างไว้ เมื่อธรรมชาติได้สร้างมนุษย์ขึ้นมา
ธรรมชาติรู้ว่ามนุษย์จะไม่ยอมมีลูกเพราะมันเป็นภาระที่หนักมาก  ดังนั้นธรรมชาติจึงต้องสร้างฮอร์โมนขึ้นมาใน
ตัวเรา เพื่อให้มนุษย์เกิดความรักและความต้องการทางเพศ ดังนั้นถ้าเรารู้ทันธรรมชาติ เราก็ไม่ควรมีลูก
แต่ถ้าเราเผลอมีลูก ลูกเราก็ต้องเผชิญกับวัฏจักรเกิดแก่เจ็บตายทันที



ผมคิดว่าถ้าผู้ชายรักกับผู้หญิงก็แต่งงานอยู่กินกันจนกว่าจะจากกัน  แล้วก็คุมกำเนิดน่าจะดีที่สุด
การไม่ให้สิ่งมีชีวิตเกิดมา  เป็นการหยุดวัฏจักรเกิดแก่เจ็บตายที่ดีที่สุด