อันนี้มันไม่น่าจะใชเคำถามเท่าไหร่5555. นั้นผมขอเล่าเรื่องเลยละกัน เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่ง ผมเล่น บีทอค
ซึ้งหลายๆคนน่าจะรู้จัก นั้นคือแอพแรกที่ได้เจอเธอ เธอชื่อมัม เรียนมหาลัยชื่อดังหนึ่งในหาดใหญ่ แรกๆก้
คุยกันไม่รู้สึกว่าอะไรพิเศษ เพราะส่วนตัวผมเป้นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก และไม่แคร์ใครเลย ขนาดมีแฟนเจอหน้ากัน
ยังไม่รุ้สึกว่ารักเลย จนมาพบเธอ ผมได้ขอ line เพราะผมเล่นบ่อยกว่าบีทอค ก้คุยกันจนเกิดความรู้สึกเล้ก
นั้นคือจุดเริ่มต้น บางวันก้คุบกันเยอะบ้าง บางวันก้แทบไม่ได้คุยเพราะว่า เธอเรียนหนักการบ้านเยอะ
ผมเข้าใจนะครับว่า มหาลัยมันเรียนหนัก อ่อลืมบอกเธออายุเยอะว่าผม 3 ปี จนวันหนึ่งเราได้เริ่มโทรคุยกัน
จนวันนั้นแหละรู้สึกว่ารักเลย ก้คุยกันเรื่อยๆ จนวันเกิดแม่ผม ผมชวนเธอไปทำบุญ เพราะอยากเจอเธอ
แต่พอถึงวันนั้นผมตื่นสายเลยไม่ได้เจอ ผมเป้นคนตื่นสายมาก 5555. และนั้นคืออีกวันนึงที่ได้โทรคุย นานๆที
จะได้โทรคุยส่วนมาก เธอแทบไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมไม่เข้าใจแต่จำเป้นต้องเข้าใจ เพราะว่ารักเธอต้องยอมทุกอย่าง
จนวันนึ่งผมถามว่า คุยกันเนี้ยไม่เกิดความรู้สึกบ้างเลย เธอบอกรู้สึกสิ แต่เธอมีคนจีบยุ ซึ้งผมก้สตั๊นมาก แต่
เธอบอกแค่คนคุยเท่านั้น ผมเลยเออยอมรอว้ะ จนเวลาผ่านไปก้ยังคุย ผมได้รู้เธอเป้นคนมีฐานะรวย ซึ้งผมจน
เลยความคิดต่างๆนาๆๆ ว่าเราคู่ควรหรอว้ะ แต่ก้ไม่คุยกับเธอเรื่องนี้ทำตัวปกคิ จนนานผ่านไป เธอมาบอกว่า เธอคิดกับผมแค่น้องชาย ผมโคตรเสียใจอ้ะ ถึงขั้นเป้นไมเกรน- วินาทีนั้นร้องไห้หนัก ผมก้ไม่ตอบอะไรมาก ก้ยอมๆไป จนเธอเปิดใจกับใครไม่รู้ทั้งที่เธอเคยบอกผมว่าไม่รู้สึกกับใครง่ายแต่ชั้งมัน
แต่ทั้งๆทีาเธอเปิดใจกับคนใหม่ เธอยังห่วงผม ยังห่วงความรู้สึกผม ผมก้ยิ่งเจ้บจนต้องตัดสินใจทำฝห้เธอเกลียด
ผมได้โพสในสตอรี่ไอจีว่า ความรักระหว่างเรามันนิยายน้ำเน่า และเธอก้เห้น เธอได้ส่งข้อความมายิ่งว่านิยายอ่านแม้งเหมือนหนังสือพันเล่มยาวมาก
และเธอก้บล้อกไอจีผม จนเวลาผ่านไปผมเริ่มทำใจได้ แต่ฟ้าแม้งทำร้ายผม เธอทักมาว่าห่วงผมที่บล้อกเธอเสียใจที่ผมโพสน้ำเน่า และเธอก้บอกว่าผมเป้นยิ่งกว่าเจ้าชายในนิยายในความรู้สึก ไม่น่าเชื่อแค่แชทได้คุยกันทุกวันมันผูกพันเหมือนยุด้วยกัน ผมเลยร้องไห้และในหัวมีคำถามหลายคำถามมากแต่ไม่ถาม
สุดท้ายตอนนี้ผมให้เธอไปอยู่ที่ของเธอคือ ไปเป้นนางฟ้าอย่าลงมายุกับซานตานเลย มันไม่คู่ควรกันเลย ปล่อยให้ข้อความแชทนี้มันเป้นแค่แชทธรรมดาเถอะ เอิ่มอาจ งง หน่อยเพราะคิดไรก้พิมตามนั้น ไม่ใช้คำถามหรอก แค่อยากแชร์ว่า แค่ข้อความมันสามารถรู้สึกมากกว่าเจอกัน มันผูกพันได้โดยไม่ต้องเจอกัน จากนี้ถ้าเธอมาเห้น ผมขอบคุนมากตลอดเวลาทีผ่านมา ถึงแม้เป้นแค่ข้อความแชทธรรมดา แต่มันเป้นยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าสำหรับผม
แค่ข้อความผ่านตัวอักษรเกิดความรู้สึก
ซึ้งหลายๆคนน่าจะรู้จัก นั้นคือแอพแรกที่ได้เจอเธอ เธอชื่อมัม เรียนมหาลัยชื่อดังหนึ่งในหาดใหญ่ แรกๆก้
คุยกันไม่รู้สึกว่าอะไรพิเศษ เพราะส่วนตัวผมเป้นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก และไม่แคร์ใครเลย ขนาดมีแฟนเจอหน้ากัน
ยังไม่รุ้สึกว่ารักเลย จนมาพบเธอ ผมได้ขอ line เพราะผมเล่นบ่อยกว่าบีทอค ก้คุยกันจนเกิดความรู้สึกเล้ก
นั้นคือจุดเริ่มต้น บางวันก้คุบกันเยอะบ้าง บางวันก้แทบไม่ได้คุยเพราะว่า เธอเรียนหนักการบ้านเยอะ
ผมเข้าใจนะครับว่า มหาลัยมันเรียนหนัก อ่อลืมบอกเธออายุเยอะว่าผม 3 ปี จนวันหนึ่งเราได้เริ่มโทรคุยกัน
จนวันนั้นแหละรู้สึกว่ารักเลย ก้คุยกันเรื่อยๆ จนวันเกิดแม่ผม ผมชวนเธอไปทำบุญ เพราะอยากเจอเธอ
แต่พอถึงวันนั้นผมตื่นสายเลยไม่ได้เจอ ผมเป้นคนตื่นสายมาก 5555. และนั้นคืออีกวันนึงที่ได้โทรคุย นานๆที
จะได้โทรคุยส่วนมาก เธอแทบไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมไม่เข้าใจแต่จำเป้นต้องเข้าใจ เพราะว่ารักเธอต้องยอมทุกอย่าง
จนวันนึ่งผมถามว่า คุยกันเนี้ยไม่เกิดความรู้สึกบ้างเลย เธอบอกรู้สึกสิ แต่เธอมีคนจีบยุ ซึ้งผมก้สตั๊นมาก แต่
เธอบอกแค่คนคุยเท่านั้น ผมเลยเออยอมรอว้ะ จนเวลาผ่านไปก้ยังคุย ผมได้รู้เธอเป้นคนมีฐานะรวย ซึ้งผมจน
เลยความคิดต่างๆนาๆๆ ว่าเราคู่ควรหรอว้ะ แต่ก้ไม่คุยกับเธอเรื่องนี้ทำตัวปกคิ จนนานผ่านไป เธอมาบอกว่า เธอคิดกับผมแค่น้องชาย ผมโคตรเสียใจอ้ะ ถึงขั้นเป้นไมเกรน- วินาทีนั้นร้องไห้หนัก ผมก้ไม่ตอบอะไรมาก ก้ยอมๆไป จนเธอเปิดใจกับใครไม่รู้ทั้งที่เธอเคยบอกผมว่าไม่รู้สึกกับใครง่ายแต่ชั้งมัน
แต่ทั้งๆทีาเธอเปิดใจกับคนใหม่ เธอยังห่วงผม ยังห่วงความรู้สึกผม ผมก้ยิ่งเจ้บจนต้องตัดสินใจทำฝห้เธอเกลียด
ผมได้โพสในสตอรี่ไอจีว่า ความรักระหว่างเรามันนิยายน้ำเน่า และเธอก้เห้น เธอได้ส่งข้อความมายิ่งว่านิยายอ่านแม้งเหมือนหนังสือพันเล่มยาวมาก
และเธอก้บล้อกไอจีผม จนเวลาผ่านไปผมเริ่มทำใจได้ แต่ฟ้าแม้งทำร้ายผม เธอทักมาว่าห่วงผมที่บล้อกเธอเสียใจที่ผมโพสน้ำเน่า และเธอก้บอกว่าผมเป้นยิ่งกว่าเจ้าชายในนิยายในความรู้สึก ไม่น่าเชื่อแค่แชทได้คุยกันทุกวันมันผูกพันเหมือนยุด้วยกัน ผมเลยร้องไห้และในหัวมีคำถามหลายคำถามมากแต่ไม่ถาม
สุดท้ายตอนนี้ผมให้เธอไปอยู่ที่ของเธอคือ ไปเป้นนางฟ้าอย่าลงมายุกับซานตานเลย มันไม่คู่ควรกันเลย ปล่อยให้ข้อความแชทนี้มันเป้นแค่แชทธรรมดาเถอะ เอิ่มอาจ งง หน่อยเพราะคิดไรก้พิมตามนั้น ไม่ใช้คำถามหรอก แค่อยากแชร์ว่า แค่ข้อความมันสามารถรู้สึกมากกว่าเจอกัน มันผูกพันได้โดยไม่ต้องเจอกัน จากนี้ถ้าเธอมาเห้น ผมขอบคุนมากตลอดเวลาทีผ่านมา ถึงแม้เป้นแค่ข้อความแชทธรรมดา แต่มันเป้นยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าสำหรับผม