เมื่อประมาณเดือนตุลาคมนี้ เรามีโอกาสได้แอดมิทในโรงพยาบาลสราญรมย์มาค่ะ กระทู้นี้คงไม่ได้จะมาเล่าประสบการณ์อะไร ออกแนวมาระบายมากกว่าละมั้ง ตั้งแต่ออกมาจากที่นั่นเรานอนฝันถึงที่นั่นเกือบทุกคืน เป็นอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือเราเกลียดที่นั่นมาก

          พอเราคิดถึงตอนเราอยู่ที่นั้น รู้สึกโกรธตัวเองมาก ว่าทำไมต้องทำให้ตัวเองไปที่นั่นด้วย รู้สึกเสียใจที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิด ต้องเดินทางไปโรงพยาบาลสวนสราญรมย์ซึ่งห่างจากที่บ้านตั้งสามจังหวัด อยู่ที่นั่นมันไม่ได้สวยงามเหมือนในละครเลย ที่เห็นคนสติไม่ดีเดินในสวน ดมดอกไม้บ้าง
เห้อ.. คนละเรื่องเลยค่ะ จากหน้ามือเป็นหลังเท้า อยู่ที่นั่นหาความสุขไม่เจอเลยสักนิด เหมือนนรก เหมือนตายทั้งเป็น เหมือนคุก ดีกว่าคุกนิดหน่อยตรงที่ไม่ต้องซักผ้ากับล้างจาน ขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ความรู้สึกมันบอกมาอย่างนี้จริงๆค่ะ ไอเราก็คิดว่าจะออกไปเดินตรงสวนดอกไม้ได้อย่างสบายใจ ก็พอว่า มันมีสวนก็จริง แต่ไม่ให้ออกไปเดินเล่น ทุกประตูล็อกด้วยแม่กุญแจหมด เราเกลียดมาก เราเกลียดเสียงไขกุญแจนั่น มันทำให้เรามองไม่เห็นคุณค่าของชีวิต เหมือนเราทำอะไรไม่ได้เลยอ่ะค่ะ เหมือนเราไม่ใช่คน เหมือนเราเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ต้องให้เขานั่งมองตลอดเวลา มันไม่น่าสนุกเลยค่ะ มันไม่น่าตลกเลยสักนิด เขาไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนที่อยู่ในนั้นบ้างรึไง เราไม่ได้ป่วยทางจิตจนไม่รับรู้ความรู้สึก เราแค่เป็นโรคซึมเศร้า เราต้องการโลกที่สนุกสนาน ยิ่งมากักขังไว้อย่างนี้ ชาติหน้าคงหายป่วยละมั้ง ที่เราออกมาได้เพราะเราแสร้งทำเป็นว่าอาการดีขึ้น แต่ในใจนี่จะบ้าตาย เหมือนต้องเล่นละครทั้งสัปดาห์ อยู่แบบไร้ความหวัง ว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะได้ออกไป อยู่ที่นั่นเหมือนเป็นตุ๊กตาเชิด เพราะไม่มีสิทธิที่จะได้ทำอะไรเลย ออกไปเปิดประตูก็ไม่ได้ เดินเล่นตรงสวนก็ไม่ได้ นอนกลางวันก็ไม่ได้ ทำหน้านิ่งก็ไม่ได้ อาบน้ำเป็นเวลา นอนตั้งแต่สองทุ่มถึงตีสี่ตื่นมาอาบน้ำ ทุกอย่างเหมือนเดิมซ้ำๆ พกเงินยังไม่ได้ ใส่เสื้อในกับกางเกงในก็ไม่ได้ ใส่ได้แค่เสื้อผ้าหลวมๆกับกางเกงหลวมๆ ชีวิตดี๊ดี

          นี่คือจุดที่ทรมาณที่สุดเลย คือการโทรหาพ่อแม่ก็ไม่ได้ ทุกคนก็ร็ว่าความคิดถึงมันทรมานมากแค่ไหน เราคิดถึงแม่มาก เรานอนร้องไห้ตลอด เรื่องอื่นเราเข้มแข็งนะ แต่ถ้าเรื่องแม่เราเซนซิทีฟมาก อยู่ที่นั่นโทรหาใครไม่ได้เลย ต้องให้ผู้ปกครองติดต่อมาเท่านั้น พยาบาลเห็นเรานอนร้องไห้ก็เขียนรายงานหมอ่าเราอาการแย่ลง คือเข้าใจไหมเราคิดถึงแม่ ไม่ได้เศร้าเว้ยยยย อยากจะตะโกนอยากจะระบายตอนนั้นนะ แต่ทำไม่ได้จริงๆ เพราะพยาบาลรำคาณพวกเขาเปรียบเหมือนแม่มด ที่ตอนเราเข้ามาแรกๆก็พูดดี พอยิ่งอยู่ไปนานๆจะรู้ได้เลยว่าเป็นยังไง พวกเขาไม่มีคำว่าเห็นใจเลยสักนิด คนๆหนึ่งร้องจะเป็นจะตายเพราะคิดถึงแม่ แต่เขากลับมองดูด้วยสายตาเฉยเมย เหอะ เกลียดสุดๆเลย เขาไม่มีทางรู้เลยว่าวันนั้นอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้คุยกับพ่อแม่ก็ได้ สมมติว่าบางทีแม่อาจจะไม่เอาเราแล้ว เราต้องไปสถานสงเคราะห์ ไปโดยไม่มีโอกาสได้โทรขอร้องอ้อนวอนแม่สักนิด ว่าอย่าทิ้งลูกไปได้ไหม มันเศร้าก็ตรงนี้ค่ะ เราป่วย เราต้องการความสบายใจ ไม่ใช่ทุกข์ใจแบบนี้  บอกตรงๆตอนนี้รู้สึกแย่ค่ะ แย่ที่เอาตัวเองไปเฉียดกับสถานที่ ๆ แบบนั้น มันฝังใจมาตลอด เรารู้สึกดีใจค่ะ ที่เรารอดออกมาจากนรกขุมนั้นได้ และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่กลับไปที่นั้นอีก

          ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะแค่ต้องการระบายกับอยากมีความคิดให้พวกเขาเปลี่ยนให้หาแนวทางใหม่ เราเป็นแค่คนป่วยคนหนึ่งที่เคยก้าวพลาดเข้าไปอยู่ในนั่น ซึ่งอยากจะบอกว่ามันไม่ได้ทำให้เราดีขึ้นแม้แต่น้อย เหมือนเป็นการกักขัง เราอยากจะออกความคิดเห็นว่าการทำแบบนี้ไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุดค่ะ มันไม่นุ่มนวลเอาซะเลย เหมือนเป็นการหักดิบ

           ขอบคุณค่ะ