เคยค่ะ2-3ครั้งตอนนั้นปี2551ได้มั้งค่ะ เคยเดินไปทำงาน2-3ครั้งประหยัดค่ารถขากลับรีบมารับลูก ตอนนั้นเรากับสามีเงินเดือนคนล่ะ2หมื่นรวมกันประมาณ4หมื่น หักส่งให้พ่อแม่ที่ตจว.เดือนล่ะ1หมื่น ค่าเนิร์สเซอรี่ลูกวันล่ะ2ร้อย ค่าเช่าห้อง+น้ำไฟเดือนล่ะ3พัน ค่าหมอค่ายาของลูกเดือนล่ะ1-2พัน ค่าเดินทางไปทำงานคนล่ะ70บาทต่อวัน(รถไฟฟ้า) เหลือเงิน ประมาณ1หมื่น5พันบาท ฉุกเฉินอะไรก็ยืมเพื่อนครั้งล่ะไม่เกิน1พัน เงินดือนออกต้องรีบคืน นานๆยืมที ไม่บ่อยเกรงใจเขา เขาต้องกินใช้เหมือนเรา ช่วงนั้นมีข่าวยึดสนามบิน แฮมเบอร์เกอร์ด้านการเงินของอเมริกา โมโตโลร่ายุบกิจการ ค่าครองชีพคนกทม.พุ่งสูงขึ้นอย่างหนัก หากย้อนกลับไปดูกระทู้เก่าๆในพันทิบ คนทำงานจะพูดคุยเรื่องค่าครองชีพอย่างหนัก

เราจะลาช่วงก่อนเงินเดือนออก1วันไม่มีเงินจริงๆ ทำแบบนี้เดือนล่ะ1ครั้งทำประมาณ2-3เดือน ลางานเพราะไม่มีเงินไปทำงานถือโอกาสไม่เอาลูกไปส่งเนิร์สเซอรี่เลี้ยงลูกเอง1วันประหยัดค่ารายวันเนิร์สเซอรี่ ตอนนั้นภาพรายการ วงเวียนขีวิต ที่โด่งดังสมัยก่อนผุดขึ้นมาในสมอง เข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กๆยากจนไม่ไปรร.ต้องหยุดเรียนสลับกันช่วยพ่อแม่หาเงิน ไม่มีเงินค่าข้าวค่ารถ ความรู้สึกมันแบบนี้นี่เอง ไม่ได้เอามาเป็นข้ออ้างในการหาเรื่องหยุดงานหยุดเรียนเพราะขี้เกียจนะคะ ต้องดูเหตุของการไม่ปัจจัยแต่ล่ะคนว่าเป็นอย่างไร บางคนก็ทำตัวเองก็ใช้จ่ายเพลิน แต่บางคนไม่มีจริงๆ

ไม่ได้เป็นคนใช้จ่ายสรุ่ยสุร่ายนะคะ แต่ไม่มีเงินเพราะพ่อแม่ที่ตจว.ป่วยหนักต้องส่งเงินที่ให้เป็นค่าอาหารค่าเดินทางไปหาหมอ รักษาแบบบัตรทอง พี่ชายคนรองอยู่กับพวกท่านมีหน้าที่รับส่งดูแลทำให้บางวันเขาไม่มีรายได้ หลายคนอาจไม่รู้มาก่อนว่าค่าเดินทางไป รพ.ที่ตจว จากหมู่บ้านไปในเมืองแต่ล่ะครั้งต่อวันตกราวๆ200-300บาท ตอนนี้เขาทั้ง3จากเราแบบไม่มีวันหวนกลับมานานกว่า8ปีแล้ว