ผมรู้สึกได้ว่าผมเป็นมาซักพักใหญ่แล้ว
ผมมีอาการว่าช่วงนี้ผมเหนื่อย หมดแรง
ไม่อยากคุย
ไม่อยากอาหาร
นั่งๆนอนๆอยู่ดีๆก็น้ำตาซึม คิดถึงเรื่องแย่ๆ
นอนตีสอง-สาม ตื่นหกโมง
เล่มเกมไม่ค่อยสนุก ผมเริ่มคิดว่ามันไร้สาระด้วยซ้ำ
ผมหงุดหงิดจุกจิกเรื่องบางเรื่องทั้งๆที่เพื่อนผมบอกว่าเฉยๆ
ฝันว่าทำร้ายตัวเอง
เคยคิดว่าอยากหายไป ไม่มีใครต้องมาเป็นห่วงเราอีก
ตื่นมาผมไม่อยากลุกออกจากเตียง ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจแต่ผมคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ สุดท้ายผมก็ลุกขึ้นไปโรงเรียนแบบเฉียดเวลาเพลงชาติขึ้น

แต่ว่าพอผมได้พูดคุยสนุกกับเพื่อนผมยิ้มได้นะ แกล้งกันภาษาเพื่อน ตบเกรียน พูดล้อพ่อแม่ ฯลฯ
แต่พอผ่านไปได้ซักพักผมจะยิ้มไม่ออก นั่งเงียบๆ ฟังเพื่อนคุยกัน
แต่ก็ไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อน ผมคิดว่านี่มันเป็นปัญหาของเรา
พี่ผมก็เพิ่งจะกลับมาจากกรุงเทพฯ กลับมาบ้านนานๆที ผมก็ดีใจ กอดกัน หอมแก้ม ยิ้มแฉ่งกันไป
พอผ่านไปได้ซักพักนึงผมก็เบื่อๆเหนื่อยๆอีกแล้ว
ผมเองก็ยังไม่ได้บอกคนในครอบครัว เกรงว่าเขาจะเป็นห่วงผมเกินเหตุ ผมยิ่งสุขภาพไม่ดีอยู่ มีผ่าตัดปีหน้า

วันนี้เองผมก็รู้ตัวเองว่าตัวเองกำลังทำอะไร คิดอะไรอยู่
ตอนเย็นระหว่างกลับบ้าน ผมแวะเซเว่นซื้อช็อกโกแลตยี่ห้อที่ผมชอบ เพราะผมรู้ว่าผมชอบของหวาน ผมเลยคิดได้ว่าบางทีกินไปน่าจะรู้สึกดีขึ้น
กินไปได้สองคำผมคิดได้ว่ากินไปทำไม เอาไปให้คนอื่นคงดีกว่า
กลับบ้านมาผมเลยใส่ตูเย็นแล้วบอกคนในบ้านว่ากินไม่หมด อิ่ม

ผมอยากรู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆหรือเปล่า ผมอ่านตามเน็ทแล้วผมมีเกือบทุกกรณีเลย ผมกลัวว่าถ้าผมเป็นจริงๆแล้วถ้าผมคิดจะฆ่าตัวตายครอบครัวผมจะทำยังไง ครอบครัวจะว่ายังไง ผมไม่อยากให้พวกเค้ามาห่วงเรื่องของผมเพราะผมมีปัญหาเยอะอยู่แล้ว อ่อนแอ สุขภาพไม่ดี น้ำก็กินน้อย แต่ผมก็เคยคิดว่าหายไปก็ดี จะได้ไม่เป็นภาระ
ผมจะรักษายังไงดีครับ ผมยังไม่พร้อมไปบอกครอบครัวตอนนี้
ขอบคุณครับ