ขอเล่าก่อนยาวหน่อยนะ แต่อยากระบายจริงๆ เราไม่อยากคุยกับใครเลย ยิ่งครอบครัวยิ่งไม่อยากบอก กลัวพ่อแม่เป็นห่วง😔
ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า ตอนปีสองช่วงสอบเราไม่สามารถอ่านหนังสือได้เลย ตอนแรกคิดว่าตัวเองขี้เกียจ อาการคือตื่นมาไม่อยากทำอะไรเลยนอนจากนอนเล่นไอแพด ทั้งวัน ในหัวคิดว่าต่องอ่านๆนะ แต่ไม่สามารถหยิบชีทขึ้นมาอ่านได้เลย ตอนกลางคืนก็นอนร้องไห้ในความขี้เกียจของตนเอง คิดว่าเพราะเลือกสาขาผิด ไม่ชอบสาขานี้แน่ๆ ถึงทำให้เป็นแบบนี้ ทำให้เกรดเทอมนั้นดิ่งฮวบลงไปเลย
ต่อมาตอนปีสามก็ยังไม่รู้ถึงอาการตัวเอง จนกระทั่งต้องเข้าแลป ซึ่งแลปที่ทำไม่เวิร์คซักที (เราเรียนคณะวิทย์ค่ะ) จนวันนึงมันมีความรู้สึกทรมานไม่อยากก้าวออกจากห้องไปไหน ไม่อยากทำอะไร นอนจากนอนโง่ๆบนเตียงอยู่ประมาณ4วัน จนกระทั่งไปเสริชหาอาการดู พบว่าเข้าข่ายอาการโรคซึมเศร้า จึงตัดสินใจเขียนอีเมลบอกอาการและระบายกับอ.ที่ปรึกษา และวันต่อมาตัดสินใจไปหาหมอจิตเวชที่รพ. เพราะเราเหนื่อย เราไม่อยากตกอยู่ในสภาพ ที่ซึมเศร้าหดหู่ จนกระทั่ง ได้ยามากินเหมือนอาการจะค่อยๆดีขึ้นและสามารถทำแลปได้ จนเราซะล่าใจ ไม่ไปหาหมอ เพราะจู่ๆก็เกิดไม่อยากไป ไม่มีอะไรที่อยากเล่าให้หมอฟัง และคิดว่าตัวเองโอเคขึ้นแล้ว
จนกระทั่งตอนนี้ผ่านไปปีนึง ประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว เรายังเหลือแลปนึงที่ยังทำไม่เสร็จ และเหลือรายงานที่ต้องเขียน แต่เราไม่สามารถเขียนออกมาได้ (ตอนนั้นไม่คิดว่าอาการมันกลับมา) พอแลปนั้นเฟล ผลไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ วันต่อมาเราไม่อยากลุกไปทำแลปเลย ได้แต่นอนโง่ๆ อยู่ในห้อง ข้าวก็ไม่ออกไปกิน ออกไปแค่ตอนเย็น เพราะรู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม
มันเหนื่อย ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากออกไปไหน มันกัดกร่อนพลังงานชีวิตเรามาก แต่เราไม่สามารถฝืนมันได้จริงๆ เราตั้งใจจะเขียนรายงาน จะซักผ้า จะกวาดถูห้องไรงี้ มันอยากทำแต่ทำไม่ไดั (เหมือนข้ออ้างเนาะ😭)
เป็นอย่างนี้อยู่ 10 วัน (นอนๆตื่นๆเล่นเกมไม่ทำอะไร) จนเรารู้สึกทนไม่ไหวกับชีวิตตัวเอง ฝืนใจลุกขึ้นมาเก็บของกลับบ้าน เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ตอนกลับบ้านไปก็ไม่มีความสุขนะ แต่ก็ดีกว่าอยู่หอ ใจยังคิดห่วงอยู่อ.จะด่าไหม ที่ทิ้งทุกอย่างมาแบบนี้ (คือห่วงนี้ห่วงเรื่องเดียวคือแลปที่ยังไม่เสร็จ) เปิดเน็ตมาทุกที ระแวงกลัวโดนไลน์ตาม กลัวโดนด่าสารพัด
จนเราทนไม่ไหวอีกครั้ง กลับมาม. เราตัดสินใจไปหาหมออีกครั้ง (ตอนนี้ได้ยามาหวังว่าอาการจะดีขึ้น) คุยกับหมอก็คุยเรื่องแลปนี่แหละ ใจเราอยากทำให้เสร็จ อยากจบซักที ซึ่งมันเหลืออีกนิดเดียวแต่มันก็ไม่ได้ซักทีไง
***อยากปรึกษาคือเราควรบอกอาจารย์ตรงๆไปอีกรอบไหม ว่าเราเกิดอาการแบบนี้ขึ้น (เราหายไปจากแลปมา 2 อาทิตย์ไม่คุยไม่ได้ติดต่อกับใคร ตอนนี้เลยไม่กล้าเข้าไป) เราเคยคุยเปิดอกกับอาจารย์มาหลายรอบแล้ว อ.เข้าใจว่าเราเป็นโรคเครียด (ซึ่งเราคิดว่ามันต่างจากซึมเศร้าเยอะอยู่นะ เราไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย) และเป็นคนไม่อดทน
ซึ่งอ.ก็ให้โอกาสหลายรอบละ ให้เปลี่ยนโปรเจค ให้พอโปรเจคไว้แค่นี้ (แต่เหลือผลไงที่ยังไม่ได้) กลัวอ.จะไม่เข้าใจเรา เหมือนเรามีปัญหามา 2-3 ครั้งแล้วไง กลัวอ.หาว่ามีข้ออ้าง บอกตรงๆว่ากลัวไปสารพัด 😭 แลปตอนนี้เหมือนห่วงรัดคออันเดียวที่ยังเป็นพันธะอยู่
มันรู้สึกทรมานกับความระแวงทุกอย่างตอนนี้มาก เราเข้าใจแล้วว่าจิตใจทรมานจนทนไม่ไหวมันเป็นยังไง
จริงๆเรายังมีอาการนึง คือชอบคิดเกี่ยวกับความตายกลัวคนที่ตัวเองรักจะตาย กลัวโรคหลังความตาย เราไม่เชื่อเรื่องผีวิญญาญ แต่กลัวว่าตัวเองตายแล้วจะสูญสลายไปจากโลกนี้ มันทำให้เรากลัวจนใจสั่นไปหมด ถ้านอนอยู่แล้วเผลอคิดแบบนี้ กลัวจนสะดุ้งตื่นร้องไห้ (แต่ตอนนี้ไม่ค่อยเป็นแล้ว เป็นที่ละโรคพอเนาะ 😂)
ยาวมาก ถ้ามีคนอ่านก็ขอบคุณจริงๆนะ
ขอคำปรึกษา เป็นโรคซึมเศร้าแบบนี้ควรทำยังไงดี?
ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า ตอนปีสองช่วงสอบเราไม่สามารถอ่านหนังสือได้เลย ตอนแรกคิดว่าตัวเองขี้เกียจ อาการคือตื่นมาไม่อยากทำอะไรเลยนอนจากนอนเล่นไอแพด ทั้งวัน ในหัวคิดว่าต่องอ่านๆนะ แต่ไม่สามารถหยิบชีทขึ้นมาอ่านได้เลย ตอนกลางคืนก็นอนร้องไห้ในความขี้เกียจของตนเอง คิดว่าเพราะเลือกสาขาผิด ไม่ชอบสาขานี้แน่ๆ ถึงทำให้เป็นแบบนี้ ทำให้เกรดเทอมนั้นดิ่งฮวบลงไปเลย
ต่อมาตอนปีสามก็ยังไม่รู้ถึงอาการตัวเอง จนกระทั่งต้องเข้าแลป ซึ่งแลปที่ทำไม่เวิร์คซักที (เราเรียนคณะวิทย์ค่ะ) จนวันนึงมันมีความรู้สึกทรมานไม่อยากก้าวออกจากห้องไปไหน ไม่อยากทำอะไร นอนจากนอนโง่ๆบนเตียงอยู่ประมาณ4วัน จนกระทั่งไปเสริชหาอาการดู พบว่าเข้าข่ายอาการโรคซึมเศร้า จึงตัดสินใจเขียนอีเมลบอกอาการและระบายกับอ.ที่ปรึกษา และวันต่อมาตัดสินใจไปหาหมอจิตเวชที่รพ. เพราะเราเหนื่อย เราไม่อยากตกอยู่ในสภาพ ที่ซึมเศร้าหดหู่ จนกระทั่ง ได้ยามากินเหมือนอาการจะค่อยๆดีขึ้นและสามารถทำแลปได้ จนเราซะล่าใจ ไม่ไปหาหมอ เพราะจู่ๆก็เกิดไม่อยากไป ไม่มีอะไรที่อยากเล่าให้หมอฟัง และคิดว่าตัวเองโอเคขึ้นแล้ว
จนกระทั่งตอนนี้ผ่านไปปีนึง ประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว เรายังเหลือแลปนึงที่ยังทำไม่เสร็จ และเหลือรายงานที่ต้องเขียน แต่เราไม่สามารถเขียนออกมาได้ (ตอนนั้นไม่คิดว่าอาการมันกลับมา) พอแลปนั้นเฟล ผลไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ วันต่อมาเราไม่อยากลุกไปทำแลปเลย ได้แต่นอนโง่ๆ อยู่ในห้อง ข้าวก็ไม่ออกไปกิน ออกไปแค่ตอนเย็น เพราะรู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม
มันเหนื่อย ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากออกไปไหน มันกัดกร่อนพลังงานชีวิตเรามาก แต่เราไม่สามารถฝืนมันได้จริงๆ เราตั้งใจจะเขียนรายงาน จะซักผ้า จะกวาดถูห้องไรงี้ มันอยากทำแต่ทำไม่ไดั (เหมือนข้ออ้างเนาะ😭)
เป็นอย่างนี้อยู่ 10 วัน (นอนๆตื่นๆเล่นเกมไม่ทำอะไร) จนเรารู้สึกทนไม่ไหวกับชีวิตตัวเอง ฝืนใจลุกขึ้นมาเก็บของกลับบ้าน เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ตอนกลับบ้านไปก็ไม่มีความสุขนะ แต่ก็ดีกว่าอยู่หอ ใจยังคิดห่วงอยู่อ.จะด่าไหม ที่ทิ้งทุกอย่างมาแบบนี้ (คือห่วงนี้ห่วงเรื่องเดียวคือแลปที่ยังไม่เสร็จ) เปิดเน็ตมาทุกที ระแวงกลัวโดนไลน์ตาม กลัวโดนด่าสารพัด
จนเราทนไม่ไหวอีกครั้ง กลับมาม. เราตัดสินใจไปหาหมออีกครั้ง (ตอนนี้ได้ยามาหวังว่าอาการจะดีขึ้น) คุยกับหมอก็คุยเรื่องแลปนี่แหละ ใจเราอยากทำให้เสร็จ อยากจบซักที ซึ่งมันเหลืออีกนิดเดียวแต่มันก็ไม่ได้ซักทีไง
***อยากปรึกษาคือเราควรบอกอาจารย์ตรงๆไปอีกรอบไหม ว่าเราเกิดอาการแบบนี้ขึ้น (เราหายไปจากแลปมา 2 อาทิตย์ไม่คุยไม่ได้ติดต่อกับใคร ตอนนี้เลยไม่กล้าเข้าไป) เราเคยคุยเปิดอกกับอาจารย์มาหลายรอบแล้ว อ.เข้าใจว่าเราเป็นโรคเครียด (ซึ่งเราคิดว่ามันต่างจากซึมเศร้าเยอะอยู่นะ เราไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย) และเป็นคนไม่อดทน
ซึ่งอ.ก็ให้โอกาสหลายรอบละ ให้เปลี่ยนโปรเจค ให้พอโปรเจคไว้แค่นี้ (แต่เหลือผลไงที่ยังไม่ได้) กลัวอ.จะไม่เข้าใจเรา เหมือนเรามีปัญหามา 2-3 ครั้งแล้วไง กลัวอ.หาว่ามีข้ออ้าง บอกตรงๆว่ากลัวไปสารพัด 😭 แลปตอนนี้เหมือนห่วงรัดคออันเดียวที่ยังเป็นพันธะอยู่
มันรู้สึกทรมานกับความระแวงทุกอย่างตอนนี้มาก เราเข้าใจแล้วว่าจิตใจทรมานจนทนไม่ไหวมันเป็นยังไง
จริงๆเรายังมีอาการนึง คือชอบคิดเกี่ยวกับความตายกลัวคนที่ตัวเองรักจะตาย กลัวโรคหลังความตาย เราไม่เชื่อเรื่องผีวิญญาญ แต่กลัวว่าตัวเองตายแล้วจะสูญสลายไปจากโลกนี้ มันทำให้เรากลัวจนใจสั่นไปหมด ถ้านอนอยู่แล้วเผลอคิดแบบนี้ กลัวจนสะดุ้งตื่นร้องไห้ (แต่ตอนนี้ไม่ค่อยเป็นแล้ว เป็นที่ละโรคพอเนาะ 😂)
ยาวมาก ถ้ามีคนอ่านก็ขอบคุณจริงๆนะ