ตอนนี้เรากำลังจะเข้ามหาลัย แต่ดันมามีแฟนคนแรกช่วง ม.6 พอดี ตอนแรกๆ เราไม่กล้าที่จะบอกแม่ เพราะกลัวแม่ไม่ยอมรับ แต่ยังไงเราก็ไม่เคยโกหกแม่อยู่แล้ว วันที่สองที่คบกันเราตัดสินใจบอกแม่ไปตรงๆ ว่าลองคบกับรุ่นน้องคนนึงอยู่ แม่ก็บอกว่า 'อยากให้คบเป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ แต่แม่ไม่ว่าไร คบกันได้ ช่วยกันเรื่องเรียน' ตอนนั้นเราดีใจมากกกกๆๆ
   แต่ก็ตามหัวข้ออ่ะค่ะ พอผ่านมาสักพักนึง แม่เราเริ่มจะห้ามเราทีล้ะอย่างค่ะ เช่น ห้ามไม่ให้กินข้าวด้วยกันตอนเช้าก่อนเข้าโรงเรียน มันดูไม่ดี ไม่เหมาะสม...อ่ะโอเค เราก็ไม่ได้กินข้าวกับแฟนตอนเช้าแล้วค่ะ เราก็ฟังเค้า
   จนล่าสุดแม่ห้ามไม่ให้ไปเที่ยวกับแฟนอีก บอกว่าหาเงินมาให้เรียน ไม่ใช่ไปเที่ยว เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับคราวนี้เท่าไหร่เลยค่ะ เพราะเรามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เสียคน ไม่ได้บ้าผู้ชายจนทิ้งการเรียนหรือเป้าหมายอนาคตที่ตั้งไว้ ไม่ได้ทิ้งครอบครัวไปหาผู้ชาย...เรามั่นใจมากๆ ว่าเราคบกันแบบถูกต้องที่สุดแล้ว เพราะเราบอกพ่อแม่ทุกอย่าง ว่าจะไปที่ไหนกับใคร กี่โมง และควบคุมการใช้เงินไม่ให้มากเกิน (เราไม่เคยกดตังจากบัตรที่แม่ให้เลยค่ะ นอกจากว่าจะต้องซื้ออุปกรณ์หรือหนังสือที่อยากได้)
    ทางด้านแฟนเราก็พยายามทำตามที่แม่บอกแล้วค่ะ ส่งกลับบ้านให้เร็วขึ้น(ไม่เกิน 5 โมงเย็น) ปล่อยให้อ่านหนังสือ ไม่ทักมากวนหรือคอลมากวน มาหากันครึ่งทาง...เราคิดว่าสำหรับนักเรียน ม.ปลาย เค้าทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว เค้าก็คงอึดอัดเหมือนกับเราเลยค่ะ เค้าไม่อยากให้เราโดนแม่ว่า...เรารู้ดีค่ะ ว่าทั้งหมดที่เล่ามาเป็นปัญหาของเด็กๆ งี่เง่า ไม่จริงจังในสายตาผู้ใหญ่ แต่สำหรับเรา เรามีความสุขที่จะได้คุย ได้อยู่กับเค้านานๆทีก็ยังดีค่ะ ไม่ได้อยากคบเล่นๆ แล้วก็เลิกเพราะปัญหาเล็กๆ แบบนี้ค่ะ
   อยากรู้ความคิดเห็นจากหลายๆ มุมมองดูค่ะ เผื่อจะช่วยให้เราเข้าใจแม่ได้มากกว่านี้บ้าง หรือมีวิธีไหนที่จะทำให้แม่เห็นมั้ยคะ ว่าเราจะไม่เสียคนหรือทิ้งการเรียนหรือฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนเดียว (เราไม่ใช่ผู้หญิงที่จะพึ่งแต่ผู้ชายตลอดเวลาค่ะ) ขอบคุณล่วงหน้านะคะ