สวัสดีคะทุกคน
เข้าเรื่องเลย  คือเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมาเราเจอผู้ชายคนนึง ทุกวันเลยระหว่างขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เจอตั้งแต่ทำงานวันแรก วันนั้นเราขึ้นรถเมล์สาย 26 เพื่อกลับบ้าน พอขึ้นมาก็มองไปทั่วรถเมล์ ก็ได้ไปสบตากับผู้ชายคนนึง เอ่ออ น่ารักดี แต่ก็ไม่ได้อะไร แต่ก็แอบมองเขาเป็นระยะๆนะ (นี่ขนาดไม่ได้อะไรนะ) ระหว่างที่ยืนเราก็ฟังเพลง อีกนาน ของGENE KASIDIT แล้วคิดในใจตามเนื้อเพลงเลย " เธอรู้ไหม ว่าวันใด ที่คนเรา ได้เจอะใคร ที่รักและคอยห่วงใย
กับคนนึง ที่เข้าใจ คนอีกคน ในทุกวัน มันจะดีเท่าไร " ก็แอบคิดในใจ ถ้าผู้ชายคนนั้นเดินมายืนข้างๆก็ดีดิ  ความคิดก็ยังไม่ทันจบผู้หญิงที่ยืมข้างๆลงรถเมล์ไปพอดี แล้วเข้าคนนั้นก็เดินมายืนข้างงง โอ้ยยยยย ฟินนนนน คือบับบบ เขิลลล ยืนยิ้มอยู่คนเดียวบนรถ (ลุงกระเป๋ารถเมล์ ก็มองด้วยความสงสัย) เราก็ยืนฟิน แขนก็ชนกันตามระเบียบของการเบียดบนรถเมล์ จนเขาลงไป ก็ยังยืนยิ้มอยู่ และก็ได้สังเกตว่าเขาลงรถแถว ตลาดบางเขน  ในตอนนั้นเราก็คิดว่า เราคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว เพราะว่า การเจอใครสักคนบนรถเมล์ มันก็น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ใครจะไปรู้ เพราะตั้งแต่วันนั้น มา เราก็เจอเขาทุกวันน  ยืนรอรถเมล์ข้างกันบ่อยย โอ้ยยยยชะนีฟินนนนน!!!! ก็พยายามเสนอหน้าให้เขาเห็นอะนะ แต่ก็ไม่รุว่าเขาเห็นไหม? มีอยู่ครั้งนึงเคยไปสะกิดไหล่ถามเขาว่า รถเมล์คันนี้ไป...ไหมคะ ทั้งที่รู้ว่ามันก็ไปแหละ แต่เอ่ออ ได้สนทนาด้วยกันสักนิดก็ยังดีพอชื่นใจ หลังจากนั้น ก็ ขึ้นรถเมล์คันเดียวกัน ลงที่เดียวกัน แต่แบบ ก็ไม่ได้คุยกันนะ ได้แค่แอบมองอยู่ห่างๆ จนล่าสุด เมื่อไม่นานมานี่ ก็รวบรวมความกล้า แล้วเดินเข้าไปทำความรู้จักเขา ก็ได้รู้มาว่าเขา มีแฟนแล้ววว แป๋วววววววววว แห้วจ้าาาาาาา
แต่ก็ยังรู้สึกชอบเขาอยู่และยังอยากเจอเขาอยู่ทุกวัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เข้าไปคุยก็ตาม " คุณ คุณรู้หรือเปล่าว่ารอยยิ้มของคุณวันนั้นมันทำให้โลกเราสดใส "