(ก่อนอ่าน โปรดให้อภัยความได้ใจเกินหน้าเกินตาและเห่อ
ของผมด้วย ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วครับ)
ตอน มต้น
ผมคิดอยากมีแฟนสักครั้ง
คือสมัครเฟสไว้ ใช้รูปโปรดำ เป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ แต่พอเห็นคนอื่นมีแฟนกันเลยอยากมีบ้าง
ตอนนั้นยังเอ๋อๆอยู่ พอแอบชอบคนคนนึง ผมก็เปลี่ยนตัวเอง จากเดิมเอ๋อๆ มึนๆ ตัดผมทรงห่าไรก็ไม่รู้ สูง 175 แต่ผอมโคตรๆ ผอมมากๆ ใส่เสื้อหลวมๆกางเกงยาวๆตอนมัธยม ผู้หญิงชอบหัวเราะเยาะเอาผมไปนินทา ผมก็เลยกลัวผู้หญิง ยิ่งสวยมากยิ่งกลัว แต่ถ้าเนิร์ดๆเฟรนลี่ๆหน้าตาบ้านๆจะชอบมาก
ตอนนั้นมีผญกะล่อนๆบอกชอบผม ตอนนั้นผม
คิดไกลเว้ย ตอนนี้รู้ตัวละว่าโดนแกล้ง
พอขึ้น ปวช ก็ลองเปลี่ยนตัวเองดู เพราะดูทรงแล้ว เป็นเด็กมึนแบบนี้อยู่ยากโดนทืบแน่นอน
ก็ค่อยๆปรับเอา เล่นเวท เพิ่มน้ำหนัก แก้บุคลิกหลังค่อมไหล่ห่อคอยื่น คิดว่าถ้าเปลี่ยนตัวเองได้ คงจะเข้าหาได้ทุกคน เพราะอาการที่เป็นอยู่ผมลำบากมาก เวลากลัวไรสักอย่างมันทรมาณ
แล้วทีนี้มีเพิ่อนมาถ่ายมุมที่ดีที่สุดที่จะหาได้ของผม(ดีที่สุด ของคนขี้เหล่อะนึกออกป่ะ เต็มที่มันได้ปค่นั้นแหละ ก็ยังขี้เหล่อยู่) เลยเอาลงเฟส
เฟสผมตอนนั้นมีเพิ่อนไม่ถึงร้อยคน
สักพัก มีคนแอดมาสองสามคน ก็รับ สักพักสิบ รับหมด สักพักร้อย สักพักมีเพื่อนเป็นพัน ...
ผมก็เห้ย เอาว่ะๆ "เริ่มได้ใจ" (ปล.พิมไปก็เวทนาตัวเองไป เห้อทำไมเหลิงขนาดนี้) มีผญทักมา ตอนนั้นผมคิดว่ามันสุดยอดมากเว่ยแบบ เห้ยเรามีพลัง (โอ้ยจะบ้าตายอยากย้อนเวลาไปด่าตัวเอง)
ถึงรู้สึกสุดยอด แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี มีผญทักมาประมาณสิบคน (มันน้อยมากถ้าเทียบกับคนอื่นอะนะ แต้ตอนนั้นไม่รู้) ผมเกร็งมากเวลาคุยกับแต่ละคน ผญ เขารุกหนักมากแต่ละคน แต่นานๆเข้าผมก็เริ่มคิดว่า เอาวะ ลองสักคน
เลือกคนนึง คุยด้วยครึ่งเดือน ไม่เคยเจอหน้ากันเลย ไอ้ผมมันเห่อ
ไง จะไปหาก็ไม่กล้า รูปเฟสก็มีรูปตัวเองสองสามรูป นานๆเข้ามันเริ่มถอยหลังลงเรื่อยๆ เขาก็เริ่มหาคนใหม่คุย ผมก็เลยกลัว ตัดสินใจ ทิ้งเฟสนั้น ไม่เข้าไปอีกเลย แล้วเล่นเฟสใหม่
ความรู้สึกที่ได้กลับมาคือ
1.ผญ ที่ทักมาน่ะ เขาทักอยากหาคนพร้อมจริงๆ ทักไปทั่วเผื่อเจอคนที่ใช่ แต่ผมไม่พร้อม
2.กลัวผู้หญิงหนักกว่าเดิมอีก เวลาเล่นบาสแล้วถ้ามีผู้หญิงมองนี่ ออกไปนั่งนอกสนามเลย
3.ทั้งชีวิตผมมีเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่กลัว
คือตอนนี้ ถึงมันผ่านมาหลายปีแล้ว ก็ยังกลัวอยู่ดี ยิ่งสวยมากยิ่งกลัว คือเดินๆอยู่เห็นกลุ่มผญสวนมาผมเดินเป๋เลย บางครั้งก็คิดว่ามีผญแอบหัวเราะเยาะจากมุมต่างๆ
ทำยังไงดีครับ ตอนนี้เลิกคิดมีความรักไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
อยากลองหัดคุยก็ไม่รู้ตะหัดที่ไหน
กลัวผู้หญิง
ตอน มต้น
ผมคิดอยากมีแฟนสักครั้ง
คือสมัครเฟสไว้ ใช้รูปโปรดำ เป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ แต่พอเห็นคนอื่นมีแฟนกันเลยอยากมีบ้าง
ตอนนั้นยังเอ๋อๆอยู่ พอแอบชอบคนคนนึง ผมก็เปลี่ยนตัวเอง จากเดิมเอ๋อๆ มึนๆ ตัดผมทรงห่าไรก็ไม่รู้ สูง 175 แต่ผอมโคตรๆ ผอมมากๆ ใส่เสื้อหลวมๆกางเกงยาวๆตอนมัธยม ผู้หญิงชอบหัวเราะเยาะเอาผมไปนินทา ผมก็เลยกลัวผู้หญิง ยิ่งสวยมากยิ่งกลัว แต่ถ้าเนิร์ดๆเฟรนลี่ๆหน้าตาบ้านๆจะชอบมาก
ตอนนั้นมีผญกะล่อนๆบอกชอบผม ตอนนั้นผม
พอขึ้น ปวช ก็ลองเปลี่ยนตัวเองดู เพราะดูทรงแล้ว เป็นเด็กมึนแบบนี้อยู่ยากโดนทืบแน่นอน
ก็ค่อยๆปรับเอา เล่นเวท เพิ่มน้ำหนัก แก้บุคลิกหลังค่อมไหล่ห่อคอยื่น คิดว่าถ้าเปลี่ยนตัวเองได้ คงจะเข้าหาได้ทุกคน เพราะอาการที่เป็นอยู่ผมลำบากมาก เวลากลัวไรสักอย่างมันทรมาณ
แล้วทีนี้มีเพิ่อนมาถ่ายมุมที่ดีที่สุดที่จะหาได้ของผม(ดีที่สุด ของคนขี้เหล่อะนึกออกป่ะ เต็มที่มันได้ปค่นั้นแหละ ก็ยังขี้เหล่อยู่) เลยเอาลงเฟส
เฟสผมตอนนั้นมีเพิ่อนไม่ถึงร้อยคน
สักพัก มีคนแอดมาสองสามคน ก็รับ สักพักสิบ รับหมด สักพักร้อย สักพักมีเพื่อนเป็นพัน ...
ผมก็เห้ย เอาว่ะๆ "เริ่มได้ใจ" (ปล.พิมไปก็เวทนาตัวเองไป เห้อทำไมเหลิงขนาดนี้) มีผญทักมา ตอนนั้นผมคิดว่ามันสุดยอดมากเว่ยแบบ เห้ยเรามีพลัง (โอ้ยจะบ้าตายอยากย้อนเวลาไปด่าตัวเอง)
ถึงรู้สึกสุดยอด แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี มีผญทักมาประมาณสิบคน (มันน้อยมากถ้าเทียบกับคนอื่นอะนะ แต้ตอนนั้นไม่รู้) ผมเกร็งมากเวลาคุยกับแต่ละคน ผญ เขารุกหนักมากแต่ละคน แต่นานๆเข้าผมก็เริ่มคิดว่า เอาวะ ลองสักคน
เลือกคนนึง คุยด้วยครึ่งเดือน ไม่เคยเจอหน้ากันเลย ไอ้ผมมันเห่อ
ความรู้สึกที่ได้กลับมาคือ
1.ผญ ที่ทักมาน่ะ เขาทักอยากหาคนพร้อมจริงๆ ทักไปทั่วเผื่อเจอคนที่ใช่ แต่ผมไม่พร้อม
2.กลัวผู้หญิงหนักกว่าเดิมอีก เวลาเล่นบาสแล้วถ้ามีผู้หญิงมองนี่ ออกไปนั่งนอกสนามเลย
3.ทั้งชีวิตผมมีเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่กลัว
คือตอนนี้ ถึงมันผ่านมาหลายปีแล้ว ก็ยังกลัวอยู่ดี ยิ่งสวยมากยิ่งกลัว คือเดินๆอยู่เห็นกลุ่มผญสวนมาผมเดินเป๋เลย บางครั้งก็คิดว่ามีผญแอบหัวเราะเยาะจากมุมต่างๆ
ทำยังไงดีครับ ตอนนี้เลิกคิดมีความรักไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
อยากลองหัดคุยก็ไม่รู้ตะหัดที่ไหน