สวัสดีครับทุกท่าน นำตอนใหม่ในชุดเรื่องยาวของปลายฟ้ามาให้อ่านกันอีกแล้ว ตอนนี้อาจจะเรื่อยๆหน่อย นำชมพิพิธภัณฑ์กันไป ถือว่าแนะนำตัวละครที่เกี่ยวข้องละกันนะครับ
โปรดทราบก่อนอ่าน
******สำหรับคนที่ติดตามอ่านการสืบคดีของปลายฟ้าในระบบเรื่องสั้น [ปลายฟ้ากับคดีปริศนา] ที่ผมลงให้อ่านกันในถนนนักเขียนอยู่ตอนนี้ ต้องแจ้งก่อนว่าตัวเรื่องนี้เป็นเรื่องราวก่อนคดีที่ 1 ฆาตกรรมกลางทะเล ของชุดนั้นเลยแหละครับ (และต่อจากชุด "ปลาย นักสืบจำเป็น" ที่เคยตีพิมพ์เมื่อนานมาแล้ว) โดยตัวเรื่องนี้มีลักษณะเป็นแบบนิยายเรื่องยาวหลายตอนจบอีกด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยเขียนเรื่องยาวๆเท่าไร ลองอ่านกันดูครับ ส่วนใครที่เคยอ่านแล้วก็ลองอ่านอีกรอบก็ได้นะครับ*******
ลิ้งตอนที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 ปลายฟ้า พิทักษ์ธรรม์
https://ppantip.com/topic/37066376
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2 : พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์
แม้ปลายฟ้าจะมาถึงที่ประชุมสาย แต่เขาก็รอดตัว เพราะผู้ประสานงานของบริษัทที่รับเรื่องคือ สิรินทร์ สาวสวยที่เขาได้ช่วยเหลือไว้ในเหตุการณ์ขับรถชนเด็กนั่นเอง
ด้วยเหตุนี้การเจรจาจึงผ่านได้โดยง่าย ไม่มีปัญหาใด ๆ
ทว่าจากการพูดคุยของทั้งสองที่ดูเป็นกันเองเกินกว่าคนเพิ่งเคยเจอกัน หลายคนในที่ประชุมจึงสงสัยขึ้นมา โดยเฉพาะหัวหน้าของปลายฟ้า
“นายรู้จักเธอมาก่อนเหรอ?” วิรัตน์ถามเขาหลังจากออกห้องประชุม
“ครับ” ปลายฟ้าพยักหน้ารับ “พอดีมีเรื่องทำให้รู้จักกันน่ะครับ”
“เรื่องอะไรหรือ?”
นักวิชาการหนุ่มยิ้มรับ ทำหน้ากวนเล็กน้อย “ผมขอไม่บอกได้ไหมครับหัวหน้า”
วิรัตน์มองหน้า เขาพอรู้นิสัยของลูกน้องตัวเองอยู่แล้ว “เออ ตามใจ ไงคราวหน้าอย่าเข้าประชุมสายอีกล่ะ ดีที่ครั้งนี้ไม่มีปัญหา ไม่งั้นนายตายแน่!”
“รับทราบครับ” ปลายฟ้าคลี่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วแกล้งเดินช้า ปล่อยให้หัวหน้าตัวเองเดินนำไปก่อน
เหตุที่ปลายฟ้าแกล้งเดินช้า ไม่ใช่ว่าจะหนีการพูดคุยกับวิรัตน์แต่อย่างใด หากเป็นอีกเหตุผล
เขารอคนผู้หนึ่ง
สิรินทร์
ทันทีที่สาวสวยก้าวออกจากห้องประชุม ปลายฟ้าก็หันหน้าไปหาพร้อมส่งยิ้มให้
“คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณสิรินทร์อีกครั้งนะครับ”
สิรินทร์ยิ้มรับ “เช่นกันค่ะ ดีใจจังที่ได้เจอคุณปลายฟ้า แถมต่อไปจะได้ทำงานร่วมกันด้วย ยังไงก็ขอขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยไว้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ไม่ต้องเรียกผมว่าปลายฟ้าก็ได้นะ เรียกปลายก็พอแล้ว”
“นั่นสิเนอะ” เธอเอียงหน้ามองพร้อมฉีกยิ้มเล็กน้อย ดูน่ารักยิ่งขึ้น “แต่ปลายต้องเรียกเราว่ารินด้วยนะ”
“ได้เลยครับ..ริน” ปลายฟ้ายิ้มกว้าง ท่าจะดีใจว่าสาวสวยตรงหน้าเริ่มสนิทสนมกับเขามากขึ้นแล้ว
ตอนนี้คล้ายกับว่าปลายฟ้าลืมเลือนว่าตัวเองมีแฟน ถึงได้กล้าทำตัวเข้าใกล้สิรินทร์อย่างไม่เกรงกลัวแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้
อยากให้มีนแฟนของเขามาเห็นตอนนี้เสียจริง ๆ
รับรองไม่รอดแน่
แต่ตอนนี้ปลายฟ้าย่อมรอดตัว สาวห้าวมีนไม่ได้อยู่ที่นี่ เพราะเธอเรียนปริญญาโทอยู่ที่มหาวิทยาลัย
นักวิชาการหนุ่มพูดคุยกับสิรินทร์ไปตลอดทางเดิน เจ้าหน้าที่ชายคนอื่นที่พบเห็นต่างมองด้วยสายตาอิจฉา แต่ก็ไม่มีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือขัดขวาง เต็มที่ทักทายกันเล็ก ๆ น้อย ๆ
“รินจะรีบกลับไหมครับ?” ปลายฟ้าเอ่ยถาม
“ยังค่ะ ตั้งใจว่าจะเดินดูพิพิธภัณฑ์ก่อน” สิรินทร์ตอบเสียงหวาน
“งั้นดีเลย” ปลายฟ้ามีท่าทีดีใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน โอกาสของเขามาถึงแล้ว “ผมเป็นวิทยากรนำชมนิทรรศการให้รินละกัน ว่างอยู่พอดี”
ไม่รู้ว่าเขาว่างจริงไหม แต่ตอนนี้ต่อให้ไม่ว่าง ปลายฟ้าก็ต้องบอกว่าว่างอย่างแน่นอน
(มีต่อครับ)
ปลายฟ้ากับปริศนาฆาตกรรม [Case 1 : ฆาตกรรมที่พิพิธภัณฑ์] - ตอนที่ 2 พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์
โปรดทราบก่อนอ่าน
******สำหรับคนที่ติดตามอ่านการสืบคดีของปลายฟ้าในระบบเรื่องสั้น [ปลายฟ้ากับคดีปริศนา] ที่ผมลงให้อ่านกันในถนนนักเขียนอยู่ตอนนี้ ต้องแจ้งก่อนว่าตัวเรื่องนี้เป็นเรื่องราวก่อนคดีที่ 1 ฆาตกรรมกลางทะเล ของชุดนั้นเลยแหละครับ (และต่อจากชุด "ปลาย นักสืบจำเป็น" ที่เคยตีพิมพ์เมื่อนานมาแล้ว) โดยตัวเรื่องนี้มีลักษณะเป็นแบบนิยายเรื่องยาวหลายตอนจบอีกด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยเขียนเรื่องยาวๆเท่าไร ลองอ่านกันดูครับ ส่วนใครที่เคยอ่านแล้วก็ลองอ่านอีกรอบก็ได้นะครับ*******
ลิ้งตอนที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2 : พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์
แม้ปลายฟ้าจะมาถึงที่ประชุมสาย แต่เขาก็รอดตัว เพราะผู้ประสานงานของบริษัทที่รับเรื่องคือ สิรินทร์ สาวสวยที่เขาได้ช่วยเหลือไว้ในเหตุการณ์ขับรถชนเด็กนั่นเอง
ด้วยเหตุนี้การเจรจาจึงผ่านได้โดยง่าย ไม่มีปัญหาใด ๆ
ทว่าจากการพูดคุยของทั้งสองที่ดูเป็นกันเองเกินกว่าคนเพิ่งเคยเจอกัน หลายคนในที่ประชุมจึงสงสัยขึ้นมา โดยเฉพาะหัวหน้าของปลายฟ้า
“นายรู้จักเธอมาก่อนเหรอ?” วิรัตน์ถามเขาหลังจากออกห้องประชุม
“ครับ” ปลายฟ้าพยักหน้ารับ “พอดีมีเรื่องทำให้รู้จักกันน่ะครับ”
“เรื่องอะไรหรือ?”
นักวิชาการหนุ่มยิ้มรับ ทำหน้ากวนเล็กน้อย “ผมขอไม่บอกได้ไหมครับหัวหน้า”
วิรัตน์มองหน้า เขาพอรู้นิสัยของลูกน้องตัวเองอยู่แล้ว “เออ ตามใจ ไงคราวหน้าอย่าเข้าประชุมสายอีกล่ะ ดีที่ครั้งนี้ไม่มีปัญหา ไม่งั้นนายตายแน่!”
“รับทราบครับ” ปลายฟ้าคลี่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วแกล้งเดินช้า ปล่อยให้หัวหน้าตัวเองเดินนำไปก่อน
เหตุที่ปลายฟ้าแกล้งเดินช้า ไม่ใช่ว่าจะหนีการพูดคุยกับวิรัตน์แต่อย่างใด หากเป็นอีกเหตุผล
เขารอคนผู้หนึ่ง
สิรินทร์
ทันทีที่สาวสวยก้าวออกจากห้องประชุม ปลายฟ้าก็หันหน้าไปหาพร้อมส่งยิ้มให้
“คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณสิรินทร์อีกครั้งนะครับ”
สิรินทร์ยิ้มรับ “เช่นกันค่ะ ดีใจจังที่ได้เจอคุณปลายฟ้า แถมต่อไปจะได้ทำงานร่วมกันด้วย ยังไงก็ขอขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยไว้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ไม่ต้องเรียกผมว่าปลายฟ้าก็ได้นะ เรียกปลายก็พอแล้ว”
“นั่นสิเนอะ” เธอเอียงหน้ามองพร้อมฉีกยิ้มเล็กน้อย ดูน่ารักยิ่งขึ้น “แต่ปลายต้องเรียกเราว่ารินด้วยนะ”
“ได้เลยครับ..ริน” ปลายฟ้ายิ้มกว้าง ท่าจะดีใจว่าสาวสวยตรงหน้าเริ่มสนิทสนมกับเขามากขึ้นแล้ว
ตอนนี้คล้ายกับว่าปลายฟ้าลืมเลือนว่าตัวเองมีแฟน ถึงได้กล้าทำตัวเข้าใกล้สิรินทร์อย่างไม่เกรงกลัวแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้
อยากให้มีนแฟนของเขามาเห็นตอนนี้เสียจริง ๆ
รับรองไม่รอดแน่
แต่ตอนนี้ปลายฟ้าย่อมรอดตัว สาวห้าวมีนไม่ได้อยู่ที่นี่ เพราะเธอเรียนปริญญาโทอยู่ที่มหาวิทยาลัย
นักวิชาการหนุ่มพูดคุยกับสิรินทร์ไปตลอดทางเดิน เจ้าหน้าที่ชายคนอื่นที่พบเห็นต่างมองด้วยสายตาอิจฉา แต่ก็ไม่มีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือขัดขวาง เต็มที่ทักทายกันเล็ก ๆ น้อย ๆ
“รินจะรีบกลับไหมครับ?” ปลายฟ้าเอ่ยถาม
“ยังค่ะ ตั้งใจว่าจะเดินดูพิพิธภัณฑ์ก่อน” สิรินทร์ตอบเสียงหวาน
“งั้นดีเลย” ปลายฟ้ามีท่าทีดีใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน โอกาสของเขามาถึงแล้ว “ผมเป็นวิทยากรนำชมนิทรรศการให้รินละกัน ว่างอยู่พอดี”
ไม่รู้ว่าเขาว่างจริงไหม แต่ตอนนี้ต่อให้ไม่ว่าง ปลายฟ้าก็ต้องบอกว่าว่างอย่างแน่นอน
(มีต่อครับ)