มีปัญหามากมายหลายอย่างในทุกๆวันแม่เราบ่นทุกอย่างตั้งแต่เล็กน้อยถึงใหญ่มาก เล็กน้อยก็ตั้งแต่เศษผมบนพื้นมีวันนึงเค้าบ่นและด่าเรื่องนี้หนักมากและใช้คำหยาบ ซึ่งเราไม่โอเคกับคำหยาบเรามองว่ามันไม่ขนาดนั้นบอกกันดีๆก็เข้าใจเราบอกแม่ไปตามนั้น แต่แม่เราก็บอกว่าคนเป็นแม่จะหยาบกับลูกขนาดไหนก็ไม่บาป แต่เราก็โอเครคิดจะปรับปรุง วันต่อมาเราเปลี่ยนเป็นกวาดถูแล้วกวาดอีกรอบ(คือเพิ่มจากกวาด1รอบเป็น2รอบ) แม่เราก็ทำเหมือนเดิมคือใช้ลูบพื้นแล้วบอกเจอขี้ฝุ่นหยาบมือ ก็ด่าเหมือนเดิม เราพยายามอธิบายว่าทำเพิ่มแล้วเค้าก็หาว่าเราเถียงแล้วก็บอกอีกว่าไม่ว่าจะคำหยาบหรือพูดดีก็ไม่เคยเปลี่ยน ซึ่งเรามองว่ามันไม่เกี่ยว พยายามถามเพื่อให้เข้าใจกันแต่เค้าก็บอกว่าเราเถียงเป็นสันดานอีก ความรู้สึกอดทนมันมากขึ้นเรื่อยๆเรามองว่าไม่ยุติธรรม และก็ยอมรับว่าเราไม่ใช่คนยอมคนง่ายๆ ฟังอะไรที่ผิดก็อยากจะแก้ไขให้เข้าใจ ทำไมเราต้องยอมผิดในเรื่องที่ไม่ผิด ถ้าปรับทำเข้าใจและปรับปรุงละ เราเคยบอกแม่แล้วเรื่ความคิดนี้แต่เค้าก็ด่าว่าเราไม่ใช่พ่อแม่ทำไมเค้าต้องฟัง เราเครียดมากเลยค่ะ ไม่รู้จะทำไงเรื่องล่าสุดคือเค้าบอกเราแบ่งเวลาไม่เป็นเรามาช่วยเพื่อนทำงานกลุ่มที่จะส่งไม่ทันทำมาหลายวัน แต่เค้าหาว่าเราละเลยหน้าที่ไม่ทำงานบ้านเลย ทั้งๆที่เรามีน้องสาวที่ว่างอยู่บ้านอยู่ป.6 ซึ่งน้องเป็นคนบอกให้เรารีบไปทำงานกับเพื่อนเเละจะทำงานบ้านแทนเอง เราก็วางใจ ตอนเริ่มเย็นเราโทรเช็คกับน้อง น้เราก็บอกแต่รู้แล้วอะไรหนักหนา เราเสียงก็พอจะรู้ว่าพึ่งตื่น เลยไม่อยากวอแวมากนัก สักพักประมาณ3ชม.  แม่เราโทรมาด่าบอกเราสนใจแต่กิจกรรม และไล่ให้เราอยู่กับเพื่อนไปเลย เรารู้สึกงงมากในตอนนั้น พยายามถามสาเหตุว่าทำไมมีอะไร แต่ได้มาแต่เสียงด่าและบอกให้น้องไปล็อคบ้าน คือเราก็ยิ่งงงหนัก ร้องไห้เลยค่ะยอมรับตรงๆ เพื่อนก็พยายามปลอบเรา เราก็พยายามไม่แสดงมากแต่มันอั้นไม่อยู่จริงๆ เพื่อนเกือบทุกคนเสนอให้ไปนอนบ้านมันคือจะซึ้งตอนนั้นมันก็ซึ้งไม่ออกอะค่ะ55555 เราก็เกรงใจรีบกลับบ้านดีกว่าระหว่างทางบนรถก็สะอึกสะอื้นคือเราสงสารตัวเองจริงๆ..  พอกลับมาบ้านคือมันล็อคจริงๆค่ะ ไฟในบ้านยังเปิดอยู่..  เราก็ตะโกนบอกให้น้องเราเปิดประตูให้หน่อยจนท้อมาก เพื่อนโทรมามันบอกให้เรารีบไปบ้านมันไม่ต้องทนอยู่แล้วรอให้แม่เย็นลงก่อน แต่เราไม่อยากรบกวนใครจริงๆ เราคิดตายด้วยค่ะตอนนั้น..แต่ไม่กล้า คือเราอ่อนแอจริงๆเรื่องนี้ สุดท้ายตอนเราคุยกับเพื่อนน้องก็มาเปิดประตูให้ เราได้เข้าไปในบ้านก็พยายามถามว่าทำไม มันผิดขนาดนั้นเลยหรอ เค้าก็ด่าว่าเราไม่ทำงานบ้านเลยกินก็เหลือทิ้งกองไว้ เราก็พยายามบอกว่าบอกน้องแล้ว จานนั้นเป็นของน้อง น้องวางไว้เราก็กินต่อจากน้องคือขก.แหละค่ะแต่บอกให้น้องล้างเเล้วซึ่งน้องรับปาก แต่ก็ไม่วายกลายเป็นเราเถียงอยู่ดี คุยกันไปมาบอกเราเป็นลูก...ๆ มันทำให้เราเฟลจริงๆ และยังบอกให้เราหุบปาก บอกตรงๆในเวลานั้นเรารู้สึกยอมไม่ได้ ต้องคุยให้รู้เรื่อง อยากได้คำอธิบาย เค้าก็บอกให้เวลา5นาทีไปเก็บของซะ.. คือมันมากขนาดนั้นเลยหรอ แต่เราก็หน้าด้านค่ะเราก็มีแม่แค่คนเดียวรู้ว่ายังไงก็ต้องทน ทุกครั้งที่ทะเลาะเค้าไล่เรา90ครั้งต่อการทะเลาะ100ครั้ง เราอดกลั้นคำด่าขึ้นไปบนห้องนอนและร้องไห้ต่อ.. ตอนพิมนี่ก็ร้องค่ะ 😂 จริงๆมันพึ่งเกิดขึ้นวันนี้ เราอึดอัดเลยอยากมาระบาย แต่ก็แนะนำมาได้นะคะเราควรทำไงต่อดี ควรอธิบายยังไงให้ไม่เรียกว่าเถียง? ต้องเงียบทั้งที่รู้ว่าเรื่ที่โดนด่ามันไม่ถูก?  ต้องทำยังไงแม่ถึงจะมองเป็นความพยายาม?


**จริงๆก่อนจะมีเรื่องนี้เรากับแม่ก็ไม่ได้พูดคุยกันค่ะด้วยความที่เราเลี่ยงจะทะเลาะกับแม่ที่ไม่พอใจเรื่องอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็ไม่พูดกับเรา แต่ด่าแขวะเราเหมือนพูดกับน้องแต่ด่าเราแทบทุกวัน
****การกระทำเราก็อาจจะไม่ได้ดีทุกรอบเพราะบางคระ้งก็ความอดทนไม่พอ ประชดต้องเสแสร้งว่าเก่งทั้งที่จริงๆพยายามกลบตัวเองไม่อยากโดนด่าว่าต....ล แต่เราคิดอย่างนี้ทุกครั้งจริงๆ
******เรารู้ว่าแม่มีเหตุผลแต่เราอยากให้แม่สื่อสารกับเราให้ดีกว่านี้
********ยังไงแม่ก็คือแม่เข้าใจค่ะ แต่แม่ทำแบบนี้เราก็อยากให้แม่มาตรงกลาง ไม่ใช่จะเอาฝ่ายเดียว เช่นด่าด้วยคำหยาบมันมากเกินก็อยากให้ใช้คำสอน เราก็จะพยายามขึ้นอีก ไม่ใช่พยายามแต่ก็ยังโดนด่า