สำหรับที่บ้านนั้น เน้น
1. สายสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกเป็นหลักค่ะ เริ่มตั้งแต่เกิดเราจะอุ้มลูกตลอดทุกครั้งที่ร้องไห้ จะไม่มีกลัวคำว่าติดมือแม้แต่น้อย
เพราะอยากให้ลูกติดใจในความรักความอบอุ่นที่ได้รับจากอ้อมกอดแม่มากกว่า เป็นการสร้างความมั่นใจให้เขา พิสูจน์ให้รู้ว่าแม่มีอยู่จริง
แล้วก็เล่านิทานให้ฟังตลอดค่ะ มันไม่ได้สำคัญที่เนื้อหานะ เสียงสูงต่ำอาจจะทำให้เด็กสนใจและมีจินตนาการจริง แต่ก็ไม่จริงกับเท่ากับ
การที่สายสัมพันธ์ผูกกันอย่างลึกซึ้งจากภายใน มันสำคัญที่ตรงนี้ค่ะ นิทานเป็นเพียงเครื่องมือนึงที่ทำให้สายใยระหว่างแม่และลูกแข็งแรง
2. กล้ามเนื้อมัดเล็กมัดใหญ่สำคัญมากสำหรับเด็กจริงๆ แน่นอนว่าหาลูกของเรามีกล้ามเนื้อมัดเล็กมัดใหญ่ที่แข็งแรงนั้น เขาก็จะสามารถ
ทำตามที่ใจตัวเองหรือสมองสั่งการได้อย่างแน่นอน ทำอะไรก็สำเร็จอย่างที่เขาอยากจะทำได้ (หมายถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆ หยิบจับต่างๆ)
ก็ทำให้เขาเกิดความมั่นใจตามมา เพราะสามารถทำได้ตามที่ต้องการ มากกว่าเด็กที่กล้ามเนื้อมัดเล็กมัดใหญ่ไม่แข็งแรง
สำหรับบ้านเรานั้นเน้นพัฒนาส่วนนี้ด้วยการให้เล่นของเล่น แบบว่าเล่นเยอะมาก เล่นตั้งแต่เด็ก เล่นไม่เล่นก็ซื้อมาวางไว้จนเล่น
ซึ่งคิดว่าได้ผลดีมากๆ เขาใช้มือน้อยๆทำอะไรได้มากมาย ซึ่งแน่นอนทำได้ตามวัย บางอย่างเกินวัยซะด้วยซ้ำ

ของเล่นต่างๆที่ให้เล่นตั้งแต่เด็กๆยันโต

นิทานที่อ่านด้วยกันค่ะ

ระบายสีไม่ต้องใช้พรสวรรค์ใดๆ แต่ทำได้เพราะเขามีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงเพราะได้ใช้งานบ่อย ได้ฝึกฝนบังคับไปในทิศทางต่างๆ

หวังว่าเพื่อนๆจะมีแนวทางการเลี้ยงลูกที่เหมาะกับครอบครัวตนเอง แต่มีเป้าหมายเดียวกัน คือ เพื่ออนาคตที่แข็งแรงของลูกน้อยเรา