เรื่องของผมอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป เเต่ลึกๆเเล้วผมคิดว่า มันเกิดจากความผิดหวัง จากการคาดหวัง ปกติผมเป็นผู้ชายธรรมดา ทำงานบริษัท เมื่อช่วงปีที่เเล้วผมได้เลิกลากับเเฟนเก่า ซึ่งมีลูกด้วยกัน 1 คน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ทำให้ผมหมดศรัทธากับความรักมากๆครับ ขนาดคนที่มีลูกด้วยกันยังต้องมาเลิกลากัน ผมเครียดเเละรู้สึกเเย่มากๆ เเต่เเล้วผมก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ เเต่ผมก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ด้วยเหตุผลที่ว่า เหมือนผมจะเป็นผู้ชายมือ 2 เรามีลูกเเล้ว เเละผมก็เป็นคนมีหน้าที่ต้องดูเเลลูก โดยมีญาติทางฝั่งเเฟนเก่าเป็นคนเลี้ยง เเต่ผมเป็นคนส่งเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมด มันทำให้ผมกลายเป็นผู้ชายตัวคนเดียวที่มีภาระเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เเย่มากๆ ในช่วงเเรกๆ เเต่ก็คิดมาเสมอว่าทำทุกอย่างเพื่อลูก เเละผมก็เริ่มชินกับการอยู่คนเดียว จนวันนึง ผมได้มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิต ในช่วงเเรกๆ ผมไม่มีความคิดจะจริงจังกับเค้าเลย จริงๆก็ไม่มีความคิดจะรักใครอีกเเล้วครับ เพราะเจ็บมามาก เเต่เค้าก็เข้ามาเปลี่ยน จากเราที่เป็นคนด้านชา เค้าเข้ามาทำดีกับผมทุกอย่าง จนผมเริ่มจะมีใจ ผมอยู่กับเค้ามาประมาน 5 เดือนกว่าๆ มันก็จะมีช่วงเวลาที่ เค้าเป็นฝ่ายถามผมอยู่เสมอ ว่าผมรักเค้าบ้างไหม เค้าทำดีกับผมทุกอย่าง ผมจริงจังกับเค้าไหม ด้วยปกติ ไม่ได้เป็นคนที่หวาน เเละยอมรับตรงๆเลยว่ารักใครยากครับ ไม่ชอบไปหลอกให้ใครมีความหวัง ณ ตอนนั้น ถามว่ารักไหม ผมคิดว่า ผมรู้สึกดีมากกว่า อาจจะยังไม่ได้รัก เพราะถ้ารัก มันน่าจะไม่ใช่เเบบนี้ ทุกครั้งที่เค้าถามผม ผมมักจะเงียบๆ เเละไม่เคยพูดว่ารักสักครั้งนึง เเค่ครั้งเดียวก็ไม่เคยครับ โดยผมจะเป็นฝ่ายพูดเสมอว่า ถ้าหากเธอไม่รักเราเเล้ว เธอบอกเรา เเละเดินไปได้เลยนะ เพราะผมเข้าใจ หลังจากนั้นผ่านมา มีอยู่วันนึง เธอมาบอกผมว่าจะกลับบ้าน ต่างจังหวัด ประมาน 1 อาทิตย์ ซึ่งก่อนที่เธอจะกลับ มันมีช่วงเวลาที่เธอถามผมทุกวัน ว่าผมรักเธอไหม ซึ่งผมก็ยังเฉยๆ เเละไม่ตอบอะไร จนมาวันก่อนที่เธอจะกลับต่างจังหวัด เธอพูดกับผมว่า ถ้าเธอกลับบ้านไป แล้วเธอกลับมา เธออาจจะไม่เหมือนเดิมนะ ซึ่งตอนนั้นผมก็ยอมรับครับว่า โอเค เค้าคงจะทนเราไมไหวอีกต่อไป ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ เเต่หลังจากนั้นเธอก็กลับมา เเละทุกอย่างก็ยังเป็นปกติ ผมยอมรับว่าเธอดูเเลผมดีมากครับ ซึ่งในช่วงหลังๆมานี้ เวลามันก็ยาวนาน จนบางทีผมก็เริ่มจะใจอ่อน เเต่เธอกลับไม่ได้ถามว่าผมรักเธอไหมอีกเเล้ว ผมจึงไม่เคยพูดครับ จนกระทั่งวันนึงหลังจากเธอกลับมาจากบ้านต่างจังหวัดได้ประมาน 1 เดือน เธอก็มาบอกผมว่า จะไปเที่ยวพักผ่อนกับเพื่อนประมาน 1 อาทิตย์ ซึ่งตอนนี้เอง ที่ทำให้ผมเริ่มสงสัย เพราะเธอพึ่งจะลางานกลับบ้านไปไม่นาน เเล้วทำไมถึงได้กลับไปเที่ยวสถานที่เเถวบ้านอีก หลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าเธอคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นคนทางบ้านเธอ ผมจึงโมโหครับ เราทะเลาะกันนิดหน่อย เเละผมก็บอกให้เธอเลิกคุยกันซะ ซึ่งเธอกลับมาบอกผมว่าเลิกไม่ได้ เพราะผู้ชายคนนี้ดีกับเธอมาก ต่างจากผม ที่ไม่เคยพูดว่ารักเธอเลยสักครั้ง ผมจุก ... เเต่ก็โอเค ในเมื่อเธอพูดเเบบนั้น ถึงเเม้ ณ ขณะนั้น ผมจะรักเธอเเล้วก็ตาม ผมก็พร้อมที่จะเเบกรับความรู้สึกผิดหวังของตัวเอง เเละเดินออกมา หลังจากผมออกมาได้ประมาน 4-5 วัน เธอโทรมาหาผม เเละบอกว่าคิดถึง บอกให้ผมกลับไป ผมจึงได้เริ่มถามถึงเรื่องราวของผู้ชายอีกคนที่อยู่ทางบ้านเธอ ซึ่งเธอก็ตอบผมว่า เธอคุยกับเค้า เพราะผมไม่เคยชัดเจนกับเธอ เเละเธอก็เเค่คุยกันเฉยๆ เคยเจอกันเเค่ตอนที่กลับบ้านครั้งเเรก เเค่แปบเดียวเท่านั้น เเละไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเกินไปกว่าการคุยกันทางโทรศัพท์เพื่อปรับทุกข์เกี่ยวกับเรื่องของผม ยอมรับตรงๆ ว่าผมเชื่อเธอทุกอย่าง ไม่รู้ว่าด้วยเพราะรัก หรือว่าเพราะว่าเธอเป็นคนดีกับผมมาก ผมจึงเชื่อเธอ จนกระทั่งเวลาผ่านไป เธอบอกผมว่า กำลังพยายามเลิกคุยกับคนนั้น เเต่เพราะเค้าเป็นคนดีมาก เธอไม่อยากจะทำร้ายเค้า เธอเลยยังติดต่อกันอยู่บ้าง ซึ่งผมก็เข้าใจ เเต่ก็บอกให้เธอไปเคลียปัญหาของตัวเองให้ชัดเจน  จนมาวันนึง ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าเป็นดวงของผมที่จะได้รู้ความจริง วันนั้นเราต่างกัน ต่างเเยกกันไปเที่ยวเเละกลับมา ด้วยการที่เธอเมาเเละไม่ได้ล็อคโทรศัพท์ ผมจึงเเค่จะกดเข้าไปดูรูปว่าว่าวันนี้เธอไปเที่ยวมาเป็นยังไง พอเลื่อนไปเรื่อยๆ เท่านั้นเเหละครับ ใจผมสั่นไปหมด ผมเจอรูปเธอกับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอบอกผมว่าเเค่คุยกันทางโทรศัพท์ มีรูปคู่กันเต็มไปหมด ช่วงเวลาที่เธอไปเที่ยวหลังจากกลับบ้าน นั้นคือช่วงเวลาที่เธอไปเที่ยวกับผู้ชายคนนั้น ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงยังเลิกคุยกันไม่ได้ มันไม่ใช่ว่าเลิกคุยกันไม่ได้หรอกครับ จริงๆเธอกำลังคบกับเค้าอยู่ เเละในอีกทางนึง เธอก็คบกับผมด้วย ความรู้สึกผมตอนนี้คือการถูกทำร้ายจากคนที่ใว้ใจที่สุด มันเจ็บมากๆ คนที่ดีกับเรา เค้าไม่ได้ดีกับเราเเค่คนเดียว ไม่ได้นอนกับเราเเค่คนเดียว เเถมยังโกหกเราทุกอย่าง ตอนนี้ผมเจ็บเเละเหมือนหลงทาง ผมเดินออกมาเเล้ว เเต่ยังคงเจ็บ เจ็บมากๆ ความจริงเรื่องที่ผมเล่า มันอาจจะไปซ้ำกับชีวิตของคนอื่นๆ ทั่วไป เเต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปเล่าให้ใครฟังได้ มันเจ็บมากจริงๆครับ