(ผมต้องขอโทธผมเเค่อยากระบายเเละอยากให้เพื่อนๆเเชร์สิ่งที่ใครอย่างเราเคยมาบ้าง)  ผมแอบรักใครคนหนึ่ง ผมรู้จักได้ไม่นานเพราะความบังเอิญหรือฟ้าต้องการที่จะเเกล้งผม ผมเป็น นศ.ปี 4 นั้งอยู่ในห้องสมุดอ่านหนังสือไปเรื่อย  เเล้วอยู่ก็มีคนๆนึงมาสอบถามการวางแผนชีวิตในอนาคต เรื่อง AEC ผมก็งงนะ เเต่แบบพี่เค้านิสัยใจดี น่ารัก เค้าก็ขอไลด์ เบอร์ไว้ติดต่อกลับ มันก็คือธุรกิจๆหนึ่ง ผมก็ลอไปศึกษาดู ได้เจอได้พบกัน ผมก็เริ่มมีความรู้ เกี่ยวกับการวางแผนชีวิต ตอนช่วงเเรกๆผมก็คุยกันปกติ ธรรมดาเหมือน ผู้ชายคุยกับผู้ ญ ทั่วไป เเต่สัก 2 อาทิตย์ หลังผมรู้ว่าตัวเองสึกเปลี่ยนไป เริ่มสั้นเมื่ออยู่ใกล้ เริ่มไม่รู้จะพูดอะไรกับเค้า เริ่มที่จะไม่เป็นตัวของตัวเอง เละที่หนักสบตาไม่ได้ ...!! ผมกลับมาคิด ว่าผมประสาทเเดกหรือป่าว ผมคิดว่าผมได้ตกหลุมรักใครคนหนึ่งเข้าเเล้ว แต่มันคงเป็นได้เเค่ การแอบรัก เท่านั้น  เเละมันเป็นการเเอบรักข้างเดียวเเน่นอนที่สุด  เพราะคุณคงรู้สีกเองได้อย่างเเน่นอน เวลาใครที่ชอบคุณเเละไม่ชอบคุณ  เเต่เรื่องความรักมันเป็นการเดากริยาที่ยากที่สุด  เเค่เค้าพูดดีทำดีนิดหน่อย เราก็จะเข้าข้างตัวเอง ว่าเค้าเริ่มมีใจ เเต่มันจริงหรอ? ในเมื่อผมคิดไปเองคนเดียว  ผมบอกกับตัวเองไว้ ผมจะไม่ยอมเสีย คนๆนี้ไปอย่างเเน่นอน  เเน่หละ(คุณ คิดว่าผมจะบอกชอบหรือบอกรัก ใช่ไหม?) ป่าวเลย..!! ผมทำตรงข้ามต่างหาก ผมเก็บความรู้สึกที่มีไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด พยายามทำตัวให้ปกติมากที่สุด เเต่ดูเหมือนว่าเธอจะดูออก ....T T เธอเริ่มไม่คุยชวนคุย.....เริ่มเดินห่างๆ(ก็ไม่เห็นจะเเปลกนี่หว่า ไม่ได้เป็นเเฟนกัน ชะมะ55+) เริ่มไม่ค่อยคุยเรื่องธุรกิจ  ผมรู้สึกนะตอนนั้นเลยว่า ผมมัน โคตรควาย ที่ผมไม่บอกผมกลัวเสียเพื่อนที่เเสนดีคนนี้ไป เเละยังอยากเจอเธออยู่ ผมจึงได้เเค่แอบรัก(การเเอบรักใคร เจ็บมากครับ คุณๆคงรับรู้ความรู้สึกนี้อยู่เเล้ว เจ็บยิ่งกว่าโดนบอกเลิกเสียอีก) เคยไหมเห็นใครสักคนยิ้มเเล้ว โลกเปลี่ยน
เเต่พอผมเริ่มกลับมาเหมือนเดิมเธอเหมือนเริ่ม รู้ความลับที่ผมซ้อนไว้ ผมภาวนาอย่าให้เธอคิดว่าผมแอบชอบเธอเลย เพราะเธอเป็นคนสวย คงไม่เหมาะกับคนที่เเม้เเต่ความมั่นใจที่จะบอกรักใครยังไม่กล้าเลยเนี่ยนะ  จะมาเป็นผู้นำหรือที่จะสามารปกป้องเธอได้ ทุกวันผมขอให้หัวใจผมลืม ลืม เธอ (ฮึ ให้มันลืม เเม้งยิ่งจำ) เจ็บเข้าไปใหญ่อีกคราวนี้ คร์อสที่ไปเรียนปรึกษาทางด้านธรกิจ เเน่นอนส่วนมากคนมีตังค์จะมาศึกษาเพราะมีเงินทุนในการที่จะสร้างชีวิตให้มั่นคง เเต่สำหรับผมเเล้ว เธอชวนมาเรียน(ฟรี) ลูกคนรวยดูดีทุกคน ผมหละ ลูกคนที่รับจ้างหาเช้ากินค่ำ(ผมรักเเม่ผมนะ ผมไม่เคยดูถูกครอบครัวผมเลย ผมมีน้อยเเต่ผมก็พยายามที่จะสร้างเเละอยากจะมีให้เเม่) เเน่นอนเธอก็ต้องเลือกที่จะมองหรือแอบชอบรักใครสักคนเเน่เเล้ว  สิ่งที่ผมทำได้คือ ยิ้มเเล้วยอมรับทุกสิ่งที่ผมต้องเจอ ฮ่าเจ็บดีเลยเเหละ(ซาดิส)  เหมือนที่ผมบอก  ฟ้าคงเเกล้งผม หัวใจผมมันก็ไม่รักดี อยู่ด้วยกันมาตั้ง 22 ปี ก็ไม่เคยที่จะเชื่อฟังกัน....!!
ผมไม่รู้จะต้องทำยังงัยให้เธอมองผมเหมือนครั้งเเรกที่เจอ คือ ไม่มีความรู้สึก อะไรเลย นอกจาก เพื่อน ผมคิดอยู่ว่า ถ้าผมหยุดเรียนเนี่ยมันจะดีไหม เเล้วชีวิตที่จะสร้างให้พ่อเเม่หละ จะมาหยุดที่ใครคนหนึ่ง ที่เเค่เธอชวนมาเจอ่งดีๆเเล้วก็ จะดับสิ่งที่จะสร้างได้เเล้วหรือ?
ผมจึงตัดสินใจบอก ตัวเองว่า ว่าผมรักเธอไม่ได้หรอก ต่างกันราวฟ้า กับดิน นางฟ้าก็ไม่ควรที่จะได้พบเด็กวัด  เเละเด็กวัดก็ไม่ควรฝันถึงนางฟ้า ผมดีใจมากที่มคิดได้ เเบบนี้มันเป็นการบั่นทอน ใจตัวเองที่ ทารุณ ที่สุด เเต่ผมก็ยอมเจ็บ..เเต่สุขใจทุกครั้งที่เจอ เเต่ก็ยังคงตัดใจลืมไม่ลงยังคงมีรัก..55+ ฟังเพลงเจ็บๆเนี่ยชวนได้ดีมาก ทรมานที่สูด คนเเบบผมมันโง่ จริงๆ เจ็บดีจังเมื่อเห็นเธอมองผู้ชายคนอื่นเเล้ว มีความสุข เราก็ยิ้มมีความสุขด้วย..ใส่หน้ากากของความซื่อ เค้าหา ไอ้โง่เอ่ย
มีสุภาษิต บอกไว้ว่า (คนโง่ที่รุ้ว่าตนโง่  ยอมฉลาดได้) จริง เเต่ไม่ใช่เร่องความรัก ไม่ว่าคุณจะฉลาดเเค่ไหนคุณก็จะหาทางที่มันหายเจ็บหรือลืมได้ยากมาก

ผมพูดวกไปวนมามากเกินพอเเละ (กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของผม อย่าโกธผมเลยนะครับ) เเค่คนโง่คนนึง หาที่ๆจะทำให้ตัวเองรู้สึกดี ขึ้นมาบ้าง

ขอบคุณครับ