เรามีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มทั้งทีเราเองก็ช่วยเหลือและดีกับเค้าตลอด จนเราออกจากกลุ่มตอนปีสี่ แล้วกลุ่มเราเป็นกลุ่มใหญ่ อารมณ์แบบหัวโจกด้วย
ตอนเรียนโดนแซะตลอด หลังจากทีเราออกจากลุ่ม เราไม่ค่อยได้ไปทำกิจกรรมคณะเลยเพราะรู้สึกอึดอัด มีแค่ไปเรียนแล้วก็กลับ โดยรวมสังคมในสาขาที่เราเรียนก็มีแต่นินทากัน คบกันที่ผลประโยชน์ ใส่หน้ากากเข้าหากัน ไม่ค่อยจริงใจ เราเลยเลือกอยู่คนเดียว ยิ่งพอเราออกมาอยู่คนเดียว กลายเป็นโดนมองว่าไม่มีเพื่อนคบ มันก็ยิ่งแย่ โดนเม้าท์โดนนิทา ทั้งทีเราไม่มีโอกาศแก้ตัวเลย  ตอนนั้นเราก็เป็นโรคซึมเศร้าไปเลย มันแย่มากๆ

พอเรามาทำงานทุกอย่างดีขึ้นเยอะเราก็อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทุกคนที่ทำงานน่ารักมากๆ ช่วยเหลือกัน พี่เพื่อนทุกคนดีหมด แต่ มีเพื่อนที่มาจากสาขาเดียวกับเราเอาเราไปเม้ากับเพื่อนที่ทำงานว่าเราไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ อยู่มหาลัยก็ไม่มีใครคบ ที่เรารู้เพราะเพื่อนที่ทำงานมาถามเราว่าจริงไหมที่ไม่มีใครคบประมาณนี้
เราก็เลยเซง ว่าทำไมต้องเอาเราไม่พูด ไม่ดีทั้งที่ทุกคนก็โตกันแล้วมาทำงานก็อยากจะเริ่มต้นใหม่  

แล้วเราต้องรับปริญญา เราไม่อยากกลับไปเป็นสภาพเดิมเลย ไม่อยากกลับไปเจอสังคมแบบเดิม เราทำตัวไม่ถูก อึดอัด  
แต่แม่เราขอไว้ว่าให้ไปรับ เราก็จะไปรับเพื่อท่านแต่เราไม่รู้ว่าเราต้องทำตัวยังไง จะถ่ายรูปกับใคร คุย หรือทำตัวยังไง  เพื่อนมัธยมเราไม่มีใครสามารถมาได้เพราะมหาลัยเราเนี้ยไกลจากบ้านเรามากๆๆๆๆ แล้วเพื่อนที่อยู่ กทม ส่วนใหญ่ติดงาน  จึงมีแม่ที่มาคนเดียว