....เราอายุ20ค่ะแต่งงานแล้วค่ะแฟนเราอายุ37-38ปี อายุนี้ไม่ใช่ปัญหากับเรา เรากับแต่งงานอยู่กินด้วย3-4ปี แฟนย้ายไปอยู่กับเราที่บ้าน ครอบครัวมีเเค่เราละตายายอยู่บ้านพ่อแม่และญาติคนอื่นไปทำงาน กทม.หรือไปอยู่กับครอบครัวแฟนทำให้เหลือกันแค่3คนพอมีแฟนเราเข้ามาอยู่ด้วยทุกอย่างก็โอเคตายายสบายขึ้นอีกน่อยเเต่สบายได้ไม่นาน..เราย้ายไปอยู่บ้านแฟนในปี 59 เพราะแม่แฟนล้มป่วยค่ะเลยต้องไปดูแล ครอบครัวแฟนมีทั้งหมด 7คน แฟน พ่อเลี้ยง แม่ น้องสาวน้องเขย หลานอีก2คนค่ะ พอเราย้ายไปอยู่เดือนแรกทุกอย่างก็ปกติดีค่ะ น้องสาวเขากับแฟนก็ไปทำงาน เช้าไปเย็นกลับ
เเฟนเราก็เหมือนกันค่ะ ส่วนเราดูแลแม่แฟนหลานๆรวมทั้งหน้าที่ทุกอย่างในบ้าน จนแม่แฟนหายดี เราเลยหางานทำได้งานขายของในหมู่บ้านแฟน ต้องตื่นตี4 ไปเปิดร้าน ปิดร้าน 20.00น. เลยไม่ค่อยทำงานบ้านแม่เเฟนกับน้องสาวแฟนไม่พอใจที่เราไม่ค่อยทำงานบ้านเอาเรื่องต่างๆมาพูดใส่ร้ายทุกอย่างเพียงเพราะเราไม่ค่อยทำงานบ้านให้คนอื่นฟัง ช่วงนั้นเราทะเลาะกับแฟนบ่อยเรื่องน้องสาวเขาเราตื่นเช้ากลับบ้านดึกจะเอาเวลาไหน น้องแฟนตื่นไปทำงาน 9 โมง กลับบ้าน 4โมงเย็น สุดท้ายเราก็ต้องยอมทุกอย่างเรายอมรับนะเรารักแฟนเหมือนขาดเขาไม่ได้ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราเรย วันที่ 22 กันยา ที่ผ่านมาเเฟนเราโดนจับยาและอาวุษเถื่อนไว้ครอบครอง เราตกใจมากๆไม่รู้จะทำยังร้องไห้กลัวแฟนติดคุก ประกันตัว 1แสน เราไม่มีเงินมากขนาดนั้นแม่แฟนก็ไม่ช่วยอะไรเราต้องวิ่งหาเงินทำอะไรทุกอย่างคนเดียวสุดท้ายหน้าด้านยืมเงินจากน้องแฟนมา 2 หมื่น แต่มันก็ไม่พอเราเลยลองโทรไปยืมตังที่บ้านเรา ตายายเราให้โฉนดที่ดินมาแต่มันก็ใช้ไม่ได้เหมือนเดิมต้องให้กรมที่ดินไปประมูลอีกใช้เวลาหลายวันไม่ทันยุดี โดนจับวันศุกร์ขึ้นศาลวันเสาร์ (ศาลเปิดแค่ครึ่งวัน)สุดท้ายเราไม่เงินประกันตัวขาอ่อนนั่งร้องไห้อยู่หน้าศาลคนเดียว..แต่โชคก็ยังเข้าข้างเรามีนายประกันที่ศาลเดินมาหาเราเค้าเห็นเราร้องไห้ เขาถามเราร้องไห้ทำไมเราเลยเราเรื่องทั้งหมดให้เค้าฟังพี่เค้าเรยบอกจะช่วย เหลือเวลาไม่ถึง 20นาทีศาลจะปิด พี่เค้ารีบเขียนเอกสารวิ่งไปส่งสุดท้ายประกันตัวแฟนออกมาได้เสี่ยววินาทีจริงๆเสียเงินค่านายประกัน15000 วันที่16 ตุลา ศาลตัดสินให้รอลงอาญา เสียค่าปรับ 22500 รายงานตัว 1ปี ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆเราคิดว่าเรื่องร้ายๆมันคงผ่านไปหมดแล้ว แต่สุดท้ายเรื่องร้ายๆก็เกิดอีก วันที่26 ตุลา วันที่คนไทยเสียใจกันทั้งประเทศ แต่เราเสียใจมากกว่าเพื่อน ตาของเราประสพอุบัติเหตุรถมอไชต์ล้มขาหักเส้นเลือดฉีกใหญ่ทำให้เลือดไม่ไปเลี้ยงเท้าอีกทั้งแกเป็นเบาหวานหมอบอกไม่ตัดอาจทำให้ถึงแก่ชีวิต ญาติเลยให้หมอตัดขาตาเพื่อแลกลมหายใจต่อ ตาเรเข้ารับการรักษาที่ รพ.ศูนย์ขอนแก่น ตั้งแต่วันที่26 ข้ามมา 3 รพ.เพราะเค้าไม่รับเคสที่หนัก จนถึงวันตาย้ายกลับไปยัง รพ.ใกล้บ้าน ญาติทุกคนกลับไปทำหน้าหมดเหลือยายเราละแฟน วันที่3 พฤจิกา ผ่านมาเราไปเฝ้าตาที่ รพ.คนเดียวแฟนไม่ยอมไปด้วยความรีบมอไชต์พาล้มขาแขนเราถลอกลึกเลือดเต็มขาทั้งอายคนเลยยกรถขึ้นขับไป รพ.ต่อล้างแผลเสร็จทั้งเจ็บละปวดมาก แต่ต้องรีบไปหาตาเพราะเเกช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ป้อนข้าวเช็ดตัวเสร็จเกือบจะ1ทุ่มละช่วงหน้าหนาวจะมืดเร็วน่อย เสื้อผ้าเราเปือนเลือดเลยจะกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้ารับแฟนมายุเป็นเพื่อนด้วยเลยฝากตาไว้กับญาติเตียงข้างๆพอถึงบ้านเราก็โดนแฟนบ่นเราเลยขอให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อนเราเจ็บขาเดินลำบากมากเพื่อตาปวดฉี่ปวดอึเราจะเดินไปทิ้งลำบากไปช่วยๆกันกันน่อยสุดท้ายเเฟนไม่ไปอยู่ดีเราทะเลาะกันเเค่นี้ช่วยเราไม่ได้หรอเราเจ็บก็เห็นๆอยู่เค้าก็ไม่สนใจยุสรุปเราขี่รถมอไชต์ไป รพ.คนเดียวตอน 4ทุ่ม บ้านเราห่างจาก รพ. 23 กม.ข้างทางมีแต่ทุ่งนา ป่า นานๆถึงจะผ่านหมู่บ้านที่ ถึง รพ.อย่างปลอดภัยดีเราเดินทั้งคืนตาฉี่บ่อยไม่ได้นอนแผลอักเสบน้ำเหลืองปนเลือดไหลทั้งคืนปวดมากๆพอเช้ายายเรามาเปลี่ยนเฝ้าแทนเราปวดแผลเลยโทรหาแฟนให้มารับ สรุป 17 สายไม่รับขับมอไชต์กลับเองมาถึงย้านเราทะเลาะกัน เราถามเค้าเห็นแก่ตัวไปไมเทอ ครอบครัวเทอแม่เทอป่วยเรายังดูแลแม้กระทั่งเรื่องเทอมีเเต่เราวิ่งเรื่องคนเดียวแม่เทอน้องเทอไม่มีใครสนใจเทอกลับเป็นเราที่สนใจเทอแทนหรือหรอการตอบแทนเรา สุดท้ายนางก็ว่าเราทวงบุญคุณนาง นางบอกใครอยากจะไปก็ไปกุไม่ไปอยากไปโน่นเสื้อผ้าเก็บไปกลับไปให้หมดกระเป๋าไม่พอเดียวกุไปชื้อลังมาให้ เราร้องไห้หนักมากๆจนสลบตื่นมาอีกทียังอยู่ที่บ้านแฟนเหมือนเดิมนึกว่าเค้าเอาเราไปส่งบ้านละ สรุปขาปวดบวมเดินไม่ได้เป็นไข้นอนบ้านแฟน 2คืนไม่ได้ไปเฝ้าตาไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ส่วนแฟนมันก็พูดดีด้วยง้อเราไว้เรารักแฟนมากเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้าทั้งๆที่เค้าไม่อะไรกับเราเลย #เราควรตัดใจเลิกดีไม #เราควรกลับไปหาครอบครัวเราใช่ไม
ควรเลิกดีไม
เเฟนเราก็เหมือนกันค่ะ ส่วนเราดูแลแม่แฟนหลานๆรวมทั้งหน้าที่ทุกอย่างในบ้าน จนแม่แฟนหายดี เราเลยหางานทำได้งานขายของในหมู่บ้านแฟน ต้องตื่นตี4 ไปเปิดร้าน ปิดร้าน 20.00น. เลยไม่ค่อยทำงานบ้านแม่เเฟนกับน้องสาวแฟนไม่พอใจที่เราไม่ค่อยทำงานบ้านเอาเรื่องต่างๆมาพูดใส่ร้ายทุกอย่างเพียงเพราะเราไม่ค่อยทำงานบ้านให้คนอื่นฟัง ช่วงนั้นเราทะเลาะกับแฟนบ่อยเรื่องน้องสาวเขาเราตื่นเช้ากลับบ้านดึกจะเอาเวลาไหน น้องแฟนตื่นไปทำงาน 9 โมง กลับบ้าน 4โมงเย็น สุดท้ายเราก็ต้องยอมทุกอย่างเรายอมรับนะเรารักแฟนเหมือนขาดเขาไม่ได้ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราเรย วันที่ 22 กันยา ที่ผ่านมาเเฟนเราโดนจับยาและอาวุษเถื่อนไว้ครอบครอง เราตกใจมากๆไม่รู้จะทำยังร้องไห้กลัวแฟนติดคุก ประกันตัว 1แสน เราไม่มีเงินมากขนาดนั้นแม่แฟนก็ไม่ช่วยอะไรเราต้องวิ่งหาเงินทำอะไรทุกอย่างคนเดียวสุดท้ายหน้าด้านยืมเงินจากน้องแฟนมา 2 หมื่น แต่มันก็ไม่พอเราเลยลองโทรไปยืมตังที่บ้านเรา ตายายเราให้โฉนดที่ดินมาแต่มันก็ใช้ไม่ได้เหมือนเดิมต้องให้กรมที่ดินไปประมูลอีกใช้เวลาหลายวันไม่ทันยุดี โดนจับวันศุกร์ขึ้นศาลวันเสาร์ (ศาลเปิดแค่ครึ่งวัน)สุดท้ายเราไม่เงินประกันตัวขาอ่อนนั่งร้องไห้อยู่หน้าศาลคนเดียว..แต่โชคก็ยังเข้าข้างเรามีนายประกันที่ศาลเดินมาหาเราเค้าเห็นเราร้องไห้ เขาถามเราร้องไห้ทำไมเราเลยเราเรื่องทั้งหมดให้เค้าฟังพี่เค้าเรยบอกจะช่วย เหลือเวลาไม่ถึง 20นาทีศาลจะปิด พี่เค้ารีบเขียนเอกสารวิ่งไปส่งสุดท้ายประกันตัวแฟนออกมาได้เสี่ยววินาทีจริงๆเสียเงินค่านายประกัน15000 วันที่16 ตุลา ศาลตัดสินให้รอลงอาญา เสียค่าปรับ 22500 รายงานตัว 1ปี ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆเราคิดว่าเรื่องร้ายๆมันคงผ่านไปหมดแล้ว แต่สุดท้ายเรื่องร้ายๆก็เกิดอีก วันที่26 ตุลา วันที่คนไทยเสียใจกันทั้งประเทศ แต่เราเสียใจมากกว่าเพื่อน ตาของเราประสพอุบัติเหตุรถมอไชต์ล้มขาหักเส้นเลือดฉีกใหญ่ทำให้เลือดไม่ไปเลี้ยงเท้าอีกทั้งแกเป็นเบาหวานหมอบอกไม่ตัดอาจทำให้ถึงแก่ชีวิต ญาติเลยให้หมอตัดขาตาเพื่อแลกลมหายใจต่อ ตาเรเข้ารับการรักษาที่ รพ.ศูนย์ขอนแก่น ตั้งแต่วันที่26 ข้ามมา 3 รพ.เพราะเค้าไม่รับเคสที่หนัก จนถึงวันตาย้ายกลับไปยัง รพ.ใกล้บ้าน ญาติทุกคนกลับไปทำหน้าหมดเหลือยายเราละแฟน วันที่3 พฤจิกา ผ่านมาเราไปเฝ้าตาที่ รพ.คนเดียวแฟนไม่ยอมไปด้วยความรีบมอไชต์พาล้มขาแขนเราถลอกลึกเลือดเต็มขาทั้งอายคนเลยยกรถขึ้นขับไป รพ.ต่อล้างแผลเสร็จทั้งเจ็บละปวดมาก แต่ต้องรีบไปหาตาเพราะเเกช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ป้อนข้าวเช็ดตัวเสร็จเกือบจะ1ทุ่มละช่วงหน้าหนาวจะมืดเร็วน่อย เสื้อผ้าเราเปือนเลือดเลยจะกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้ารับแฟนมายุเป็นเพื่อนด้วยเลยฝากตาไว้กับญาติเตียงข้างๆพอถึงบ้านเราก็โดนแฟนบ่นเราเลยขอให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อนเราเจ็บขาเดินลำบากมากเพื่อตาปวดฉี่ปวดอึเราจะเดินไปทิ้งลำบากไปช่วยๆกันกันน่อยสุดท้ายเเฟนไม่ไปอยู่ดีเราทะเลาะกันเเค่นี้ช่วยเราไม่ได้หรอเราเจ็บก็เห็นๆอยู่เค้าก็ไม่สนใจยุสรุปเราขี่รถมอไชต์ไป รพ.คนเดียวตอน 4ทุ่ม บ้านเราห่างจาก รพ. 23 กม.ข้างทางมีแต่ทุ่งนา ป่า นานๆถึงจะผ่านหมู่บ้านที่ ถึง รพ.อย่างปลอดภัยดีเราเดินทั้งคืนตาฉี่บ่อยไม่ได้นอนแผลอักเสบน้ำเหลืองปนเลือดไหลทั้งคืนปวดมากๆพอเช้ายายเรามาเปลี่ยนเฝ้าแทนเราปวดแผลเลยโทรหาแฟนให้มารับ สรุป 17 สายไม่รับขับมอไชต์กลับเองมาถึงย้านเราทะเลาะกัน เราถามเค้าเห็นแก่ตัวไปไมเทอ ครอบครัวเทอแม่เทอป่วยเรายังดูแลแม้กระทั่งเรื่องเทอมีเเต่เราวิ่งเรื่องคนเดียวแม่เทอน้องเทอไม่มีใครสนใจเทอกลับเป็นเราที่สนใจเทอแทนหรือหรอการตอบแทนเรา สุดท้ายนางก็ว่าเราทวงบุญคุณนาง นางบอกใครอยากจะไปก็ไปกุไม่ไปอยากไปโน่นเสื้อผ้าเก็บไปกลับไปให้หมดกระเป๋าไม่พอเดียวกุไปชื้อลังมาให้ เราร้องไห้หนักมากๆจนสลบตื่นมาอีกทียังอยู่ที่บ้านแฟนเหมือนเดิมนึกว่าเค้าเอาเราไปส่งบ้านละ สรุปขาปวดบวมเดินไม่ได้เป็นไข้นอนบ้านแฟน 2คืนไม่ได้ไปเฝ้าตาไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ส่วนแฟนมันก็พูดดีด้วยง้อเราไว้เรารักแฟนมากเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้าทั้งๆที่เค้าไม่อะไรกับเราเลย #เราควรตัดใจเลิกดีไม #เราควรกลับไปหาครอบครัวเราใช่ไม