สวัสดีพี่ๆน้องๆทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ ขออนุญาติเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ
เราเป็นนักเรียนมัธยมปลายทั่วๆไปเนี่ยแหละค่ะ แต่เมื่อไม่นานมานี้เรามีโอกาศได้ไปประกวดร้องเพลงค่ะ จริงๆมันก็ไม่ใช่เวทีแรกที่เราไปร้องหรอก แต่เป็นเวทีแรกที่เป็นการประกวด ซึ่งเรากังวนพอสมควรเลย เพราะมันมีเวลาซ้อมไม่มาก
พอถึงวันจริง เราประหม่ามากๆเลยค่ะ มือสั่นไปหมด สั่นชนิดที่ว่าไมค์แทบจะหล่นจากมือ เพราะมีคนที่มาประกวดก็เยอะ มีคนชมก็เยอะ และทุกคนกำลังจ้องมาที่เรา เรากังวนมากๆค่ะ แรกๆเราก็ร้องได้ดีไปได้เรื่อยๆ แต่พอถึงท่อนฮุกมีท่อนที่มันต้องขึ้นเสียงสูงแล้วเราพลาดค่ะ เพราะเราประหม่ามากๆจนทำให้เราร้องเพี้ยน คือเราอายมากค่ะตอนนั้น แต่ตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ ซึ่งมันก็ดีขึ้นมาหน่อยนึง
แล้วสักพักเราก็ได้ยินเสียงของน้องๆม.ต้นที่นั่งอยู่ด้านหน้าค่ะ (จริงๆมันไม่เชิงว่าเป็นเวที เพราะประกวดในห้องเรียนธรรมดา แต่มีผู้เข้าแข่งขันเยอะ) ว่า เออ ดัดเสียงว่ะ แหก บลาๆ คือเราก็จำไม่ค่อยได้แล้วว่าน้องเขาพูดว่าอะไรบ้าง แต่ ณ ตอนนั้นคือเราเฟลมาก ตาร้อนเลยค่ะ จะร้องแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ร้องจนจบ
เราเดินกลับไปนั่งที่เงียบๆ ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์เพราะอับอายมากค่ะ เป็นรุ่นพี่แต่กับโดนรุ่นน้องวิจารณ์เละ เราก็ยอมรับนะว่าเราอาจจะเตรียมตัวมาไม่พอ และอาจจะเลือกเพลงพลาดไปบ้าง แต่เราก็เฟลจริงๆ
เราเลยขออนุญาตอาจารย์กลับบ้านก่อน ยอมโกหกเขาไปว่ามีธุระ แต่จริงๆเราไม่มีหรอก แค่ทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว อาจารย์เขาก็อนุญาต เราเลยรีบออกจากห้องเก็บกระเป๋ากลับบ้านทันที
พอมาถึงบ้านเราร้องไห้หนักมากค่ะ ร้องชนิดที่ว่าไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว ตอนนั้นในหัวเราเต็มไปด้วยคำพูดของน้องเขาค่ะ ดัดเสียงบ้างเอย แหกบางเอย แล้วคือน้องเขามองเราแบบ... เราก็อธิบายไม่ค่อยถูก แต่ไม่ใช่สายตาที่เห็นใจหรือสงสารหรือจะดีเลยสักนิด
เรากลัวมากๆเลยค่ะ ตอนนั้นคิดได้แค่ว่า เฮ้ย เราจะยังร้องเพลงต่อไปได้ไหม? กลายเป็นว่าเราระแวงไปเลยค่ะ ว่าจะมีใครได้ยินเสียงเราร้องเพลงรึเปล่า ปกติเวลาอยู่คนเดียวเราก็ชอบร้องเพลงเล่นๆแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าขนาดร้องเล่นกับตัวเองยังกลัว ยังระแวง ไม่กล้าที่จะร้อง เราทำใจอยู่นานมากค่ะกว่าจะร้องออกมาได้แต่ละคำ
เราพยายามจะทำใจดีสู้เสือนะคะ ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรๆ ร้องออกมาบ่อยๆให้ชินเดี๋ยวก็หายระแวงไปเอง เราเลยร้องเพลงในแอปสมูลค่ะ (เป็นแอปร้องเพลงที่คนอื่นสามารถมาร้องร่วมกับเราได้ค่ะ) ระหว่างที่ร้องมือสั่นมากๆเลยค่ะ แล้วพอคิดได้ว่าถ้าร้องลงไปต้องมีคนได้ยินเสียงเราแน่ๆ ตอนนั้นน้ำตาไหลเลยค่ะ มือสั่นไม่หยุด เราเลยเลิกร้องแล้วทำใจสักพัก ตั้งหลักใหม่แล้วค่อยมาร้องใหม่ แต่เสียงคือสั่นมาก
พอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้แน่ๆ เราเลยเลิกหยุดร้องเพลงไปสักพักเลย หยุดแบบไม่ฟัง ไม่ร้องอะไรเลยเพราะกลัว เวลาไปโรงเรียนคิดว่าถ้าใครจำเราได้จะทำยังไง กลัวมากๆเลยค่ะ ไม่กล้าไปโรงเรียนแต่ก็ต้องไปเพราะจะขาดเรียนก็ไม่ดีเท่าไหร่
ตอนนั้นเรากลัวมากจริงๆนะคะ ถึงขั้นระแวงเลย ไม่กล้าร้องเพลงให้ใครฟังหรือร้องเล่นคนเดียว พี่ๆที่รู้จักเขาก็ช่วยปลอบ บอกว่าถ้าพร้อมก็ค่อยกลับไป แต่เราก็ทำใจร้องไม่ได้จริงๆค่ะ พอร้องมันก็รู้สึกอึดอัดทันที
เราใช้เวลาอยู่สักพักเลยค่ะกว่าจะกลับมาร้องเพลงอีกทีได้ พอเราเริ่มกลับมาร้องได้ เราก็เลิกขาดจากเพลงที่เราเอาไปประกวดเลยค่ะ เราทำลืมไปเลยว่าเพลงนั้นเคยมีตัวตน จนเราดีขึ้น ร้องเพลงอะไรได้ตามปกติ แต่พอจะขึ้นเสียงสูงก็มีกังวนอยู่บ้าง
หลังจากตอนนั้นก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าแล้วมั้งคะถ้าจำไม่ผิด คืออาการเราตอนนี้มันดีขึ้นแล้ว แต่ไม่ว่าเราจะทำยังไงเราก็ไม่เลิกระแวงสักทีอ่ะค่ะ
แค่เห็นชื่อเพลงนั้นขึ้นมาเราก็กลัวแล้วค่ะ คือเราเล่นแอปร้องเพลงและเพลงนั้นก็เป็นเพลงที่เขาค่อนข้างนิยมร้องกัน มันก็จะมีเด้งขึ้นมาบ่อยๆ แต่พอเราเห็นแล้วเรากระอักกระอวนรู้สึกจะอ้วนเลยค่ะ แบบ คือเรากลัว กลัวมาก ต้องรีบเลื่อนหนีทันที และพอเราพยายามจะร้องเพลงนั้นกับตัวเองเพื่อแก้ตัว เราก็ทำไม่ได้ค่ะ คือตอนนี้เรายุ่งเกี่ยวกับเพลงนั้นไม่ได้เลย
และบางทีอยู่ๆเราก็ชอบรู้สึกหลอนขึ้นมาค่ะ อยู่ๆก็นึกถึงคำพูดน้องเขา กับเรื่องที่ไปประกวดตอนนั้น พอมันหลอนขึ้นมาแบบนี้เราก็ทำไรไม่ถูกเลยค่ะ มือสั่น ไม่ก็ร้องไห้อย่างเดียว แล้วมันก็คอยหลอนเรามาเรื่อยๆตลอดๆ จนเราระแวงอีก ระแวงว่าจะมีใครได้ยินเสียงเราไหม ระแวงถ้าเวลาเราจะร้องเพลง มันเป็นความกลัวที่เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนเข้าใจ แต่เรากลัวมากจริงๆค่ะ
ยิ่งถ้าได้ยินเสียงเพลงที่เอาไปร้องประกวดตอนนั้นยิ่งกลัวค่ะ เราห้ามมันไม่ได้เลย ทุกวันนี้เราก็ยังหลอนกับมันอยู่เลย เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคจิต (ไม่ได้หมายถึงโรคจิตที่รุนแรงอะไรขนาดนั้นนะคะ หมายถึงโรคจิตอ่อนๆ) แต่เราก็ไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร พ่อก็ไม่ค่อยสนิทกันเพราะเขาไม่ค่อยกลับบ้าน แม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ย่าเขาก็มีภาระเยอะแล้วถ้ารู้ว่าเราเป็นอะไรแบบนี้กลัวจะเป็นห่วงไปกันไปใหญ่อีก
ตอนนี้เราค่อนข้างจะเชื่อว่าเราเป็นจิตอ่อนๆอยู่ คือหลอนทุกที่ที่เพลงนี้ขึ้น บางทีก็ชอบได้ยินมันดังแววๆมาในหู แล้วก็พาลกลัวไปหมดเลย บางทีภาพตอนวันประกวดมันก็ย้อนกลับมาฉายซ้ำๆในหัวอ่ะค่ะ ใครจะว่าเราพูดเกินจริงยังไงก็ได้ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ อยู่ๆมันก็แล่นเข้ามาให้เราระแวง กลัว เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ พยายามไม่คิดแล้วแต่มันก็ชอบผุดขึ้นมา เราพยายามทำให้ตัวเองไม่คิดถึงมันแล้วนะคะ พยายามยอมรับมัน แต่เราก็เลิกกลัวมันไม่ได้จริงๆ
อาการที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันเป็นโรคจิตอ่อนๆรึเปล่า ถ้ามันใช่จริงๆเรากลัวว่ามันจะรุนแรงในอานาคตข้างหน้าไหม....
อาการแบบนี้เรียกว่าโรคจิตอ่อนๆรึเปล่า?
เราเป็นนักเรียนมัธยมปลายทั่วๆไปเนี่ยแหละค่ะ แต่เมื่อไม่นานมานี้เรามีโอกาศได้ไปประกวดร้องเพลงค่ะ จริงๆมันก็ไม่ใช่เวทีแรกที่เราไปร้องหรอก แต่เป็นเวทีแรกที่เป็นการประกวด ซึ่งเรากังวนพอสมควรเลย เพราะมันมีเวลาซ้อมไม่มาก
พอถึงวันจริง เราประหม่ามากๆเลยค่ะ มือสั่นไปหมด สั่นชนิดที่ว่าไมค์แทบจะหล่นจากมือ เพราะมีคนที่มาประกวดก็เยอะ มีคนชมก็เยอะ และทุกคนกำลังจ้องมาที่เรา เรากังวนมากๆค่ะ แรกๆเราก็ร้องได้ดีไปได้เรื่อยๆ แต่พอถึงท่อนฮุกมีท่อนที่มันต้องขึ้นเสียงสูงแล้วเราพลาดค่ะ เพราะเราประหม่ามากๆจนทำให้เราร้องเพี้ยน คือเราอายมากค่ะตอนนั้น แต่ตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ ซึ่งมันก็ดีขึ้นมาหน่อยนึง
แล้วสักพักเราก็ได้ยินเสียงของน้องๆม.ต้นที่นั่งอยู่ด้านหน้าค่ะ (จริงๆมันไม่เชิงว่าเป็นเวที เพราะประกวดในห้องเรียนธรรมดา แต่มีผู้เข้าแข่งขันเยอะ) ว่า เออ ดัดเสียงว่ะ แหก บลาๆ คือเราก็จำไม่ค่อยได้แล้วว่าน้องเขาพูดว่าอะไรบ้าง แต่ ณ ตอนนั้นคือเราเฟลมาก ตาร้อนเลยค่ะ จะร้องแล้ว แต่สุดท้ายเราก็ร้องจนจบ
เราเดินกลับไปนั่งที่เงียบๆ ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์เพราะอับอายมากค่ะ เป็นรุ่นพี่แต่กับโดนรุ่นน้องวิจารณ์เละ เราก็ยอมรับนะว่าเราอาจจะเตรียมตัวมาไม่พอ และอาจจะเลือกเพลงพลาดไปบ้าง แต่เราก็เฟลจริงๆ
เราเลยขออนุญาตอาจารย์กลับบ้านก่อน ยอมโกหกเขาไปว่ามีธุระ แต่จริงๆเราไม่มีหรอก แค่ทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว อาจารย์เขาก็อนุญาต เราเลยรีบออกจากห้องเก็บกระเป๋ากลับบ้านทันที
พอมาถึงบ้านเราร้องไห้หนักมากค่ะ ร้องชนิดที่ว่าไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว ตอนนั้นในหัวเราเต็มไปด้วยคำพูดของน้องเขาค่ะ ดัดเสียงบ้างเอย แหกบางเอย แล้วคือน้องเขามองเราแบบ... เราก็อธิบายไม่ค่อยถูก แต่ไม่ใช่สายตาที่เห็นใจหรือสงสารหรือจะดีเลยสักนิด
เรากลัวมากๆเลยค่ะ ตอนนั้นคิดได้แค่ว่า เฮ้ย เราจะยังร้องเพลงต่อไปได้ไหม? กลายเป็นว่าเราระแวงไปเลยค่ะ ว่าจะมีใครได้ยินเสียงเราร้องเพลงรึเปล่า ปกติเวลาอยู่คนเดียวเราก็ชอบร้องเพลงเล่นๆแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าขนาดร้องเล่นกับตัวเองยังกลัว ยังระแวง ไม่กล้าที่จะร้อง เราทำใจอยู่นานมากค่ะกว่าจะร้องออกมาได้แต่ละคำ
เราพยายามจะทำใจดีสู้เสือนะคะ ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรๆ ร้องออกมาบ่อยๆให้ชินเดี๋ยวก็หายระแวงไปเอง เราเลยร้องเพลงในแอปสมูลค่ะ (เป็นแอปร้องเพลงที่คนอื่นสามารถมาร้องร่วมกับเราได้ค่ะ) ระหว่างที่ร้องมือสั่นมากๆเลยค่ะ แล้วพอคิดได้ว่าถ้าร้องลงไปต้องมีคนได้ยินเสียงเราแน่ๆ ตอนนั้นน้ำตาไหลเลยค่ะ มือสั่นไม่หยุด เราเลยเลิกร้องแล้วทำใจสักพัก ตั้งหลักใหม่แล้วค่อยมาร้องใหม่ แต่เสียงคือสั่นมาก
พอคิดว่าตัวเองทำไม่ได้แน่ๆ เราเลยเลิกหยุดร้องเพลงไปสักพักเลย หยุดแบบไม่ฟัง ไม่ร้องอะไรเลยเพราะกลัว เวลาไปโรงเรียนคิดว่าถ้าใครจำเราได้จะทำยังไง กลัวมากๆเลยค่ะ ไม่กล้าไปโรงเรียนแต่ก็ต้องไปเพราะจะขาดเรียนก็ไม่ดีเท่าไหร่
ตอนนั้นเรากลัวมากจริงๆนะคะ ถึงขั้นระแวงเลย ไม่กล้าร้องเพลงให้ใครฟังหรือร้องเล่นคนเดียว พี่ๆที่รู้จักเขาก็ช่วยปลอบ บอกว่าถ้าพร้อมก็ค่อยกลับไป แต่เราก็ทำใจร้องไม่ได้จริงๆค่ะ พอร้องมันก็รู้สึกอึดอัดทันที
เราใช้เวลาอยู่สักพักเลยค่ะกว่าจะกลับมาร้องเพลงอีกทีได้ พอเราเริ่มกลับมาร้องได้ เราก็เลิกขาดจากเพลงที่เราเอาไปประกวดเลยค่ะ เราทำลืมไปเลยว่าเพลงนั้นเคยมีตัวตน จนเราดีขึ้น ร้องเพลงอะไรได้ตามปกติ แต่พอจะขึ้นเสียงสูงก็มีกังวนอยู่บ้าง
หลังจากตอนนั้นก็ผ่านมาได้สองเดือนกว่าแล้วมั้งคะถ้าจำไม่ผิด คืออาการเราตอนนี้มันดีขึ้นแล้ว แต่ไม่ว่าเราจะทำยังไงเราก็ไม่เลิกระแวงสักทีอ่ะค่ะ
แค่เห็นชื่อเพลงนั้นขึ้นมาเราก็กลัวแล้วค่ะ คือเราเล่นแอปร้องเพลงและเพลงนั้นก็เป็นเพลงที่เขาค่อนข้างนิยมร้องกัน มันก็จะมีเด้งขึ้นมาบ่อยๆ แต่พอเราเห็นแล้วเรากระอักกระอวนรู้สึกจะอ้วนเลยค่ะ แบบ คือเรากลัว กลัวมาก ต้องรีบเลื่อนหนีทันที และพอเราพยายามจะร้องเพลงนั้นกับตัวเองเพื่อแก้ตัว เราก็ทำไม่ได้ค่ะ คือตอนนี้เรายุ่งเกี่ยวกับเพลงนั้นไม่ได้เลย
และบางทีอยู่ๆเราก็ชอบรู้สึกหลอนขึ้นมาค่ะ อยู่ๆก็นึกถึงคำพูดน้องเขา กับเรื่องที่ไปประกวดตอนนั้น พอมันหลอนขึ้นมาแบบนี้เราก็ทำไรไม่ถูกเลยค่ะ มือสั่น ไม่ก็ร้องไห้อย่างเดียว แล้วมันก็คอยหลอนเรามาเรื่อยๆตลอดๆ จนเราระแวงอีก ระแวงว่าจะมีใครได้ยินเสียงเราไหม ระแวงถ้าเวลาเราจะร้องเพลง มันเป็นความกลัวที่เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนเข้าใจ แต่เรากลัวมากจริงๆค่ะ
ยิ่งถ้าได้ยินเสียงเพลงที่เอาไปร้องประกวดตอนนั้นยิ่งกลัวค่ะ เราห้ามมันไม่ได้เลย ทุกวันนี้เราก็ยังหลอนกับมันอยู่เลย เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคจิต (ไม่ได้หมายถึงโรคจิตที่รุนแรงอะไรขนาดนั้นนะคะ หมายถึงโรคจิตอ่อนๆ) แต่เราก็ไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร พ่อก็ไม่ค่อยสนิทกันเพราะเขาไม่ค่อยกลับบ้าน แม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ย่าเขาก็มีภาระเยอะแล้วถ้ารู้ว่าเราเป็นอะไรแบบนี้กลัวจะเป็นห่วงไปกันไปใหญ่อีก
ตอนนี้เราค่อนข้างจะเชื่อว่าเราเป็นจิตอ่อนๆอยู่ คือหลอนทุกที่ที่เพลงนี้ขึ้น บางทีก็ชอบได้ยินมันดังแววๆมาในหู แล้วก็พาลกลัวไปหมดเลย บางทีภาพตอนวันประกวดมันก็ย้อนกลับมาฉายซ้ำๆในหัวอ่ะค่ะ ใครจะว่าเราพูดเกินจริงยังไงก็ได้ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ อยู่ๆมันก็แล่นเข้ามาให้เราระแวง กลัว เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ พยายามไม่คิดแล้วแต่มันก็ชอบผุดขึ้นมา เราพยายามทำให้ตัวเองไม่คิดถึงมันแล้วนะคะ พยายามยอมรับมัน แต่เราก็เลิกกลัวมันไม่ได้จริงๆ
อาการที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันเป็นโรคจิตอ่อนๆรึเปล่า ถ้ามันใช่จริงๆเรากลัวว่ามันจะรุนแรงในอานาคตข้างหน้าไหม....