สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกและอาจจะเป็นกระทู้เดียว เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ที่เราเคยรักผช.คนนึงมาก แต่เราก็ทำมันพังเพราะคำว่าเลิกของเราที่ใช้มันบ่อยเกินไปด้วยความที่ยังเป็นเด็ก (มันยาวมากๆเลยแหละ)
*******คำที่บอกว่า "เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง"
มันก็ถูกส่วนนึง มันช่วยทำให้เราไม่โวยวายไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนก่อน แต่มันไม่ได้ช่วยให้เราลืมเลยแม้แต่นิดเดียว เรารักเธอมากเลยนะแต่เราวางตัวทำตัวไม่ถูกคิดว่าเราจะทำอะไรก็ได้เธอคงไม่ทิ้งเราไม่คิดว่าการที่เอาแต่ใจตัวเองเกินไปมันถึงทำให้มีจุดจบถึงทุกวันนี้
เราอยากจะบอกเธอว่าตอนนี้เราโตแล้วนะ เรามีความคิดมีสติมีเหตุผลมากแล้วเวลามีแฟนเราไม่เคยใช้คำว่าเลิกหรือทำตัวงี่เง่าแบบตอนนั้นแล้วนะ เราอยากให้เธอช่วยกลับมาคุยกับเราได้มั้ยเป็นพี่น้องกันก็พอ******
ย้อนกลับไปประมาณ 3 4 ปีที่ผ่านมา
แรกเริ่มตอนนั้นเราเป็นเด็ก ม.5 วัยกำลังตื่นเต้นเรื่องความรักเลย ตอนนั้นเราเป็นเด็กกิจกรรมของรร. ก็ใช้ชีวิตในรร.เหมือนเด็กคนอื่น
ผ่านมาสักพักเราก็เริ่มมีคุยกับพี่คนนึงในเฟสซึ่งเราก็ไม่เคยเจอหน้ากัน (การเริ่มต้นของเราเกิดที่เฟสบุ๊ค) เค้าเป็นเด็กกิจกรรมเหมือนเรา เราห่างกัน 2 ปี เราอยู่ม.5 พี่เค้าอยู่ปี 1 ขอใช้ชื่อย่อว่า A เค้าเป็นคนไม่หล่อแต่คุยด้วยแล้วมีความสุข ด้วยความที่เราก็เป็นเด็กกิจกรรมเหมือนกัน เราก็คุยกันถูกคอ คุยกันมาเรื่อยๆ แรกๆก็คุยกันไม่กี่ครั้ง ก็ทิ้งช่วงไป ผ่านไปหลายเดือนเราเริ่มกลับมาคุยกันมากขึ้น จากคุยพิมพ์แค่ในเฟสบุ๊คเราเริ่มมาคุยเบอร์กันคุยกันทั้งวัน ทั้งคืน ไม่วางสายใส่กันข้ามคืนเลย
แล้วเราก็เริ่มนัดเจอกันครั้งแรก (ในใจตอนนั้นก็กล้าๆกลัวๆ กลัวว่าจะโดนหลอกไปทำอะไรมั้ยว๊าาาแต่ก็ไปค่ะ555)
เรานัดไปดูหนังกัน นัดครั้งแรกเราก็สายเลย5555 พอเราไปถึงเรามองหาที่หน้าวัตสันแล้วโทรถามเค้าว่าพี่อยู่ตรงไหนแล้ว พอเค้าเดินมา โอ๊ยยย ใจเต้นแรงตุบตับมากหน้าไม่เหมือนในเฟสเลย หล่อกว่าในเฟสเยอะเลยเพราะเค้าเป็นคนถ่ายรูปไม่นิ้มแต่ตัวจริงผิวสีเข้มตัวสูงใหญ่ ดูเป็นผช.อบอุ่นนิ่งๆ ตอนนั้นยืนอึ้งเลย ยังจำภาพแรกที่เค้าเดินมาได้ทุกวันนี้
พอเราเข้าไปในโรงแล้วก็ดูหนังกัน ที่ขาดไม่ได้คือ ป๊อบคอนค่าาา ในมือฉันมีป๊อบคอน ถือไว้เฉยๆทำไมคะเดี๋ยวเค้าไม่ได้กิน อิชั้นก็ป้อนเลยจ้าาาา คำน้อยๆน่ารัก >< ป้อนเค้าแต่เราเขิน >\\\\\< ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะแกรรร กล้ามากนะชั้นเนี่ย 😂
พอดูหนังเสร็จก็เดินห้างกันสักพักด้วยความที่ยังอยากอยู่กับผู้อยู่ค่ะ555 พอห้างใกล้ปิดเค้าก็ขับมไซไปส่งเราที่บ้าน ฟินมากเลย หลังจากนั้นผ่านมา วัน 2 วัน เราก็เริ่มถามเค้าว่า รู้สึกยังไงกับเรา คือA เป็นคนขี้อายมากอ่ะกว่าจะพูดออกมาว่าชอบนะ อ้ำอึ้งอยู่นาน พอบอกว่าชอบเราทีนี้ใจชื้นเลยสิ ตั้งแต่นั้นเราก็ตกลงคบเป็นแฟนกัน เค้าเป็นคนที่ไม่ได้รวย แต่ถ้าเค้ามีเค้าให้เราตลอดเลย จากนั้นเค้าก็มาหาเราบ่อยขึ้น บ้านเราอยู่ไม่ใกล้กันเท่าไหร่ เราห่างกันตั้ง 7 คลอง แต่เค้าก็มาหาเราเป็นประจำ ถึงเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนกันแต่การที่เราได้เจอกันไม่กี่ชม.มันก็มีความสุขมากกว่าการไปเที่ยวแล้ว แต่ก็มีไปเที่ยวกันบ้าง เราเหมือนคู่รักทุกๆคู่ที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ปนกัน
เวลาผ่านไปเค้าเริ่มมีวงดนตรีให้เล่น ด้วยความที่เรางี่เง่ามากๆ ขี้หึงขี้หวง ก็ชวนเค้าทะเลาะตลอดมา
ครั้งแรกเราบอกเลิกเค้า แต่เค้ากลับร้องไห้เสียใจกลัวเราทิ้งเค้าไป นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ทำให้ใจเค้าเริ่มพัง แต่ทุกครั้งที่เราพูดคำว่าเลิก เราไม่ได้หมายความว่าจะเลิกแต่มันเป็นเพียงความเอาแต่ใจ น้อยใจไปเท่านั้น แต่เค้ากลับไม่เคยทำให้เราเสียใจเลย ไม่เคยพูดจาไม่ดีใส่ ไม่เคยพูดกู เค้าดีกับเรามาตลอด
หลังจากนั้น ทุกครั้งที่เราชวนเค้าทะเลาะเราจะพูดแต่คำว่าเลิกทุกวัน พูดตลอด. แม้กระทั่งเค้าโพสคำว่าเบื่อ เราไม่สนใจ ไม่มีใครอยู่ข้างเค้า กลับเป็นเราที่ไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยพูดจาดีคุยกันด้วยเหตุผล ใช้อารมณ์ตลอดมาไม่เคยทำให้เค้ามีความสุข มีแต่เราที่พิมพ์ว่าเลิกไปทุกเม๊นของเค้าเลยจริงๆ มันจึงเริ่มทำให้คำว่าเลิกที่ใช้บ่อยเกินไปเริ่มไม่ศักสิท เค้าเริ่มเฉยชากับคำบอกเลิกของเรา
และตอนนั้นเราขึ้นปี1แล้ว (เราอยู่กันคนละมหาลัยไม่ไกลกันมากนัก) และด้วยความที่เราเป็นห่วงเพื่อนเค้าอยากให้เพื่อนเค้ามาร่วมกิจกรรมที่มหาลัยของเราจัดขึ้นเราว่ามันมีประโยชน์นะ แต่เค้าเริ่มพูดจาไม่ดีใส่ ว่า อย่าไปยุ่งกับเพื่อนเค้า เราก็ทะเลาะกัน คือเราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องมากเลย แต่ก็เป็นเราอีกอ่ะที่ชวนเค้าทะเลาะ
มีอยู่ครั้งนึงเราคุยกับพี่ผช.คนนึง คือเรารุ้จักเค้า ตอนนั้นเราทะเลาะกับแฟนพอดี เราเลยไปคุยกับพี่ผช. เราคุยไม่ได้คิดอะไร ประมาณ เกือบชม. แฟนเรามีรหัสเฟสเรา เราก็มีรหัสเฟสเค้า ซึ่ง เค้าเข้ามาดูว่าเราคุยกับใครบ้าง เหมาะเจาะตอนนั้นไปอาบน้ำ ว่าจะมาลบข้อความ ระหว่างที่เราไปอาบน้ำนั้น แฟนเราเค้าเข้าเช็คเฟสและเห็นว่าเราคุยกับผช. นั่นแหละเป็นเรื่องเลย แฟนเราโกรธมาก เกือบเลิกกันแล้ว วันต่อมาเราตามไปขอโทษเค้าถึงที่มหาลัย เค้าก็เริ่มเย็นชากับเราแล้วอ่ะตอนนั้นดูจากสีหน้าตอนนั้น และเค้าพูดและมองเราและบอกว่า ""ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะที่ให้อภัย"" เราก็พยักหน้ารับว่าจะเป็นครั้งสึดท้ายแล้ว
มาถึงขั้นสุดของเค้าแล้ว วันนึงเค้าไปเล่นดนตรีกลับมาดึก เราก็ทักเค้าไป ทั้งเฟสและไลน์ คือเราเห็นเค้าออนเฟสอยู่แต่ไม่ตอบเรา เราพิมไปเป็นร้อย ทักไปเยอะมาก วันต่อมาเค้าก็มาตอบ เราก็โมโหตั้งแต่เมื่อคืนนี้ว่าทำไมไม่ตอบทั้งที่ขึ้นออน เค้าบอกเราว่าเค้าไม่สบายปวดหัวมากตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้เราก็ไม่จบค่ะ พิมว่าเค้าไปอีก เราทะเลาะกันและเราก็บอกเลิกเค้า นั่นเลยค่ะ นี่เป็นการบอกเลิกเค้าครั้งสุดท้ายคำสุดท้ายที่เราได้ใช้มัน และไม่มีโอกาสได้กลับไปใช้มันอีก
พอเค้าบอกว่าเออเลิก กลายเป็นเราค่ะ น้ำตาท่วม ชั้นทำอะไรลงไป อีปากกกกกกก แต่เราก็คิดเหมือนๆเคยที่เวลาเราผิดเค้าจะให้อภัยเรา เดี๋ยวไปขอโทษไปง้อเค้าก็คงหาย วันต่อมา เราไปหาเค้าถึงที่มหาลัย จะไปเซอไพร๊ขอโทษ โทรไปเค้าก็ไม่ให้อภัยเราแล้วเค้าไม่ออกมาหาเราแล้ว เค้าบอกว่ามีธุระไปกับแม่ แต่เรากลัวว่าเค้าจะไปกับคนอื่น เราเลยยิ่งโทรๆๆๆและรอ เค้าไล่เราให้กลับไปเราไม่กลับนั่งรอเป็นชม.จนประมาณ 2 ทุ่มแล้ว จนสุดท้ายเค้าก็มาแต่ครั้งนี้ไม่ได้มาเพราะรักแต่มาเพราะรำคาญเรา เค้าโมโหเรามากเพราะเค้าทำธุระอยู่และบวกกับปวดหัวอยู่ด้วย เค้าพาเราไปส่งที่บ้าน เราก็บอกตลอดทางว่า "เค้าขอโทษนะๆๆๆๆๆๆๆๆ" พูดแบบนี้ตลอดทางจนถึงบ้าน
เค้าไม่สนใจเราอีกแล้ว ไม่แคร์เราอีกแล้ว แต่เราก็ไม่เลิกความพยายาม ไปหาโทรหาทักหาจนเค้ารำคาญ ไปถึงบ้านเค้า แต่ก็ไม่เจอ
เราเลยทักพี่ที่วงดนตรีที่เค้าเล่น ถามไปว่าวันนี้มีงานเล่นที่ไหนมั้ยคะ พี่Aอยู่มั้ยคะ พี่คนนั้นเค้าไม่ตอบและบล็อคเรา เรางงมากเลย ทั้งที่เมื่อก่อนเวลาเราไปงานก็คุยกับเราดี ทำไมทีนี้ถึงบล็อคเรา และแม่ของพี่Aจึงบอกว่าให้เรากลับไปก่อน เราจึงนั่งรถกลับ
เรามารู้ทีหลังว่าวันนั้นเคเาไปเล่นดนตรีแล้วมีเด็กไปด้วย เราเสัยใจมาก สรุปคือเราเลิกกันจริงๆหรอ เราพูดกับตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นมา เราเก็บตัวเงียบไปอยู่กับย่าไม่กินข้าวไปเกือบเดือนนอนซมไม่ออกไปไหน ไม่ไปเรียน
แต่เราก็พยามหาวิธีที่จะทำให้เค้ากลับมา โทรไปหาทุกคนที่เค้ารุ้จักขอคำปรึกษาและให้ช่วยพูดกับพี่A แต่ไม่เป็นผลเลย ไม่ว่าจะเพื่อนเค้าอาเค้าแม่เค้าน้องเค้า ไม่มีใครทำให้เค้าใจอ่อนได้เลย เราก็ยังคงทำต่อไปหาทุกทางในสมองมีหมดทุกหนทาง ทั้งกุเรื่องว่าท้องก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้ผลเลย มีแต่คนบอกให้เราอยู่เฉยๆแต่เราไม่อยากอยู่เฉยไม่อยากให้เค้าจากไป แต่สิ่งที่เราทำมันยิ่งทำให้เค้าเกลียดเรามากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น
สุดท้ายเราเลิกกันจริงๆ เราร้องไห้ไม่มีจิตใจทำอะไร ปีนั้นเป็นการเล่นน้ำสงกรานที่เล่นไปร้องไห้ไปไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิด
เราก็เริ่มหาแฟนใหม่เพราะเราอยากลืมคนเก่า แต่ไม่ว่าจะผ่านมากี่คนผ่านมากี่ปี มันไม่ทำให้เราลืมเธอได้เลย เราทุ่มเทหัวใจให้เธอคนเดียว จนมันไม่หลือไว้ให้ใครเลย แม้แต่ตัวเราเอง 😢
มีใครทำแฟนเก่าเราเจ็บปวดเสียใจบ่อยๆเหมือนเราแล้วเค้ายอมให้อภัยกลับมาคุยกับเราบ้างมั้ย
ความรักพังเพราะความงี่เง่าเอาแต่ใจและบอกเลิกซ้ำๆ
*******คำที่บอกว่า "เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง"
มันก็ถูกส่วนนึง มันช่วยทำให้เราไม่โวยวายไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนก่อน แต่มันไม่ได้ช่วยให้เราลืมเลยแม้แต่นิดเดียว เรารักเธอมากเลยนะแต่เราวางตัวทำตัวไม่ถูกคิดว่าเราจะทำอะไรก็ได้เธอคงไม่ทิ้งเราไม่คิดว่าการที่เอาแต่ใจตัวเองเกินไปมันถึงทำให้มีจุดจบถึงทุกวันนี้
เราอยากจะบอกเธอว่าตอนนี้เราโตแล้วนะ เรามีความคิดมีสติมีเหตุผลมากแล้วเวลามีแฟนเราไม่เคยใช้คำว่าเลิกหรือทำตัวงี่เง่าแบบตอนนั้นแล้วนะ เราอยากให้เธอช่วยกลับมาคุยกับเราได้มั้ยเป็นพี่น้องกันก็พอ******
ย้อนกลับไปประมาณ 3 4 ปีที่ผ่านมา
แรกเริ่มตอนนั้นเราเป็นเด็ก ม.5 วัยกำลังตื่นเต้นเรื่องความรักเลย ตอนนั้นเราเป็นเด็กกิจกรรมของรร. ก็ใช้ชีวิตในรร.เหมือนเด็กคนอื่น
ผ่านมาสักพักเราก็เริ่มมีคุยกับพี่คนนึงในเฟสซึ่งเราก็ไม่เคยเจอหน้ากัน (การเริ่มต้นของเราเกิดที่เฟสบุ๊ค) เค้าเป็นเด็กกิจกรรมเหมือนเรา เราห่างกัน 2 ปี เราอยู่ม.5 พี่เค้าอยู่ปี 1 ขอใช้ชื่อย่อว่า A เค้าเป็นคนไม่หล่อแต่คุยด้วยแล้วมีความสุข ด้วยความที่เราก็เป็นเด็กกิจกรรมเหมือนกัน เราก็คุยกันถูกคอ คุยกันมาเรื่อยๆ แรกๆก็คุยกันไม่กี่ครั้ง ก็ทิ้งช่วงไป ผ่านไปหลายเดือนเราเริ่มกลับมาคุยกันมากขึ้น จากคุยพิมพ์แค่ในเฟสบุ๊คเราเริ่มมาคุยเบอร์กันคุยกันทั้งวัน ทั้งคืน ไม่วางสายใส่กันข้ามคืนเลย
แล้วเราก็เริ่มนัดเจอกันครั้งแรก (ในใจตอนนั้นก็กล้าๆกลัวๆ กลัวว่าจะโดนหลอกไปทำอะไรมั้ยว๊าาาแต่ก็ไปค่ะ555)
เรานัดไปดูหนังกัน นัดครั้งแรกเราก็สายเลย5555 พอเราไปถึงเรามองหาที่หน้าวัตสันแล้วโทรถามเค้าว่าพี่อยู่ตรงไหนแล้ว พอเค้าเดินมา โอ๊ยยย ใจเต้นแรงตุบตับมากหน้าไม่เหมือนในเฟสเลย หล่อกว่าในเฟสเยอะเลยเพราะเค้าเป็นคนถ่ายรูปไม่นิ้มแต่ตัวจริงผิวสีเข้มตัวสูงใหญ่ ดูเป็นผช.อบอุ่นนิ่งๆ ตอนนั้นยืนอึ้งเลย ยังจำภาพแรกที่เค้าเดินมาได้ทุกวันนี้
พอเราเข้าไปในโรงแล้วก็ดูหนังกัน ที่ขาดไม่ได้คือ ป๊อบคอนค่าาา ในมือฉันมีป๊อบคอน ถือไว้เฉยๆทำไมคะเดี๋ยวเค้าไม่ได้กิน อิชั้นก็ป้อนเลยจ้าาาา คำน้อยๆน่ารัก >< ป้อนเค้าแต่เราเขิน >\\\\\< ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะแกรรร กล้ามากนะชั้นเนี่ย 😂
พอดูหนังเสร็จก็เดินห้างกันสักพักด้วยความที่ยังอยากอยู่กับผู้อยู่ค่ะ555 พอห้างใกล้ปิดเค้าก็ขับมไซไปส่งเราที่บ้าน ฟินมากเลย หลังจากนั้นผ่านมา วัน 2 วัน เราก็เริ่มถามเค้าว่า รู้สึกยังไงกับเรา คือA เป็นคนขี้อายมากอ่ะกว่าจะพูดออกมาว่าชอบนะ อ้ำอึ้งอยู่นาน พอบอกว่าชอบเราทีนี้ใจชื้นเลยสิ ตั้งแต่นั้นเราก็ตกลงคบเป็นแฟนกัน เค้าเป็นคนที่ไม่ได้รวย แต่ถ้าเค้ามีเค้าให้เราตลอดเลย จากนั้นเค้าก็มาหาเราบ่อยขึ้น บ้านเราอยู่ไม่ใกล้กันเท่าไหร่ เราห่างกันตั้ง 7 คลอง แต่เค้าก็มาหาเราเป็นประจำ ถึงเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนกันแต่การที่เราได้เจอกันไม่กี่ชม.มันก็มีความสุขมากกว่าการไปเที่ยวแล้ว แต่ก็มีไปเที่ยวกันบ้าง เราเหมือนคู่รักทุกๆคู่ที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ปนกัน
เวลาผ่านไปเค้าเริ่มมีวงดนตรีให้เล่น ด้วยความที่เรางี่เง่ามากๆ ขี้หึงขี้หวง ก็ชวนเค้าทะเลาะตลอดมา
ครั้งแรกเราบอกเลิกเค้า แต่เค้ากลับร้องไห้เสียใจกลัวเราทิ้งเค้าไป นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ทำให้ใจเค้าเริ่มพัง แต่ทุกครั้งที่เราพูดคำว่าเลิก เราไม่ได้หมายความว่าจะเลิกแต่มันเป็นเพียงความเอาแต่ใจ น้อยใจไปเท่านั้น แต่เค้ากลับไม่เคยทำให้เราเสียใจเลย ไม่เคยพูดจาไม่ดีใส่ ไม่เคยพูดกู เค้าดีกับเรามาตลอด
หลังจากนั้น ทุกครั้งที่เราชวนเค้าทะเลาะเราจะพูดแต่คำว่าเลิกทุกวัน พูดตลอด. แม้กระทั่งเค้าโพสคำว่าเบื่อ เราไม่สนใจ ไม่มีใครอยู่ข้างเค้า กลับเป็นเราที่ไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยพูดจาดีคุยกันด้วยเหตุผล ใช้อารมณ์ตลอดมาไม่เคยทำให้เค้ามีความสุข มีแต่เราที่พิมพ์ว่าเลิกไปทุกเม๊นของเค้าเลยจริงๆ มันจึงเริ่มทำให้คำว่าเลิกที่ใช้บ่อยเกินไปเริ่มไม่ศักสิท เค้าเริ่มเฉยชากับคำบอกเลิกของเรา
และตอนนั้นเราขึ้นปี1แล้ว (เราอยู่กันคนละมหาลัยไม่ไกลกันมากนัก) และด้วยความที่เราเป็นห่วงเพื่อนเค้าอยากให้เพื่อนเค้ามาร่วมกิจกรรมที่มหาลัยของเราจัดขึ้นเราว่ามันมีประโยชน์นะ แต่เค้าเริ่มพูดจาไม่ดีใส่ ว่า อย่าไปยุ่งกับเพื่อนเค้า เราก็ทะเลาะกัน คือเราทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องมากเลย แต่ก็เป็นเราอีกอ่ะที่ชวนเค้าทะเลาะ
มีอยู่ครั้งนึงเราคุยกับพี่ผช.คนนึง คือเรารุ้จักเค้า ตอนนั้นเราทะเลาะกับแฟนพอดี เราเลยไปคุยกับพี่ผช. เราคุยไม่ได้คิดอะไร ประมาณ เกือบชม. แฟนเรามีรหัสเฟสเรา เราก็มีรหัสเฟสเค้า ซึ่ง เค้าเข้ามาดูว่าเราคุยกับใครบ้าง เหมาะเจาะตอนนั้นไปอาบน้ำ ว่าจะมาลบข้อความ ระหว่างที่เราไปอาบน้ำนั้น แฟนเราเค้าเข้าเช็คเฟสและเห็นว่าเราคุยกับผช. นั่นแหละเป็นเรื่องเลย แฟนเราโกรธมาก เกือบเลิกกันแล้ว วันต่อมาเราตามไปขอโทษเค้าถึงที่มหาลัย เค้าก็เริ่มเย็นชากับเราแล้วอ่ะตอนนั้นดูจากสีหน้าตอนนั้น และเค้าพูดและมองเราและบอกว่า ""ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะที่ให้อภัย"" เราก็พยักหน้ารับว่าจะเป็นครั้งสึดท้ายแล้ว
มาถึงขั้นสุดของเค้าแล้ว วันนึงเค้าไปเล่นดนตรีกลับมาดึก เราก็ทักเค้าไป ทั้งเฟสและไลน์ คือเราเห็นเค้าออนเฟสอยู่แต่ไม่ตอบเรา เราพิมไปเป็นร้อย ทักไปเยอะมาก วันต่อมาเค้าก็มาตอบ เราก็โมโหตั้งแต่เมื่อคืนนี้ว่าทำไมไม่ตอบทั้งที่ขึ้นออน เค้าบอกเราว่าเค้าไม่สบายปวดหัวมากตั้งแต่เมื่อคืน ไอ้เราก็ไม่จบค่ะ พิมว่าเค้าไปอีก เราทะเลาะกันและเราก็บอกเลิกเค้า นั่นเลยค่ะ นี่เป็นการบอกเลิกเค้าครั้งสุดท้ายคำสุดท้ายที่เราได้ใช้มัน และไม่มีโอกาสได้กลับไปใช้มันอีก
พอเค้าบอกว่าเออเลิก กลายเป็นเราค่ะ น้ำตาท่วม ชั้นทำอะไรลงไป อีปากกกกกกก แต่เราก็คิดเหมือนๆเคยที่เวลาเราผิดเค้าจะให้อภัยเรา เดี๋ยวไปขอโทษไปง้อเค้าก็คงหาย วันต่อมา เราไปหาเค้าถึงที่มหาลัย จะไปเซอไพร๊ขอโทษ โทรไปเค้าก็ไม่ให้อภัยเราแล้วเค้าไม่ออกมาหาเราแล้ว เค้าบอกว่ามีธุระไปกับแม่ แต่เรากลัวว่าเค้าจะไปกับคนอื่น เราเลยยิ่งโทรๆๆๆและรอ เค้าไล่เราให้กลับไปเราไม่กลับนั่งรอเป็นชม.จนประมาณ 2 ทุ่มแล้ว จนสุดท้ายเค้าก็มาแต่ครั้งนี้ไม่ได้มาเพราะรักแต่มาเพราะรำคาญเรา เค้าโมโหเรามากเพราะเค้าทำธุระอยู่และบวกกับปวดหัวอยู่ด้วย เค้าพาเราไปส่งที่บ้าน เราก็บอกตลอดทางว่า "เค้าขอโทษนะๆๆๆๆๆๆๆๆ" พูดแบบนี้ตลอดทางจนถึงบ้าน
เค้าไม่สนใจเราอีกแล้ว ไม่แคร์เราอีกแล้ว แต่เราก็ไม่เลิกความพยายาม ไปหาโทรหาทักหาจนเค้ารำคาญ ไปถึงบ้านเค้า แต่ก็ไม่เจอ
เราเลยทักพี่ที่วงดนตรีที่เค้าเล่น ถามไปว่าวันนี้มีงานเล่นที่ไหนมั้ยคะ พี่Aอยู่มั้ยคะ พี่คนนั้นเค้าไม่ตอบและบล็อคเรา เรางงมากเลย ทั้งที่เมื่อก่อนเวลาเราไปงานก็คุยกับเราดี ทำไมทีนี้ถึงบล็อคเรา และแม่ของพี่Aจึงบอกว่าให้เรากลับไปก่อน เราจึงนั่งรถกลับ
เรามารู้ทีหลังว่าวันนั้นเคเาไปเล่นดนตรีแล้วมีเด็กไปด้วย เราเสัยใจมาก สรุปคือเราเลิกกันจริงๆหรอ เราพูดกับตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นมา เราเก็บตัวเงียบไปอยู่กับย่าไม่กินข้าวไปเกือบเดือนนอนซมไม่ออกไปไหน ไม่ไปเรียน
แต่เราก็พยามหาวิธีที่จะทำให้เค้ากลับมา โทรไปหาทุกคนที่เค้ารุ้จักขอคำปรึกษาและให้ช่วยพูดกับพี่A แต่ไม่เป็นผลเลย ไม่ว่าจะเพื่อนเค้าอาเค้าแม่เค้าน้องเค้า ไม่มีใครทำให้เค้าใจอ่อนได้เลย เราก็ยังคงทำต่อไปหาทุกทางในสมองมีหมดทุกหนทาง ทั้งกุเรื่องว่าท้องก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้ผลเลย มีแต่คนบอกให้เราอยู่เฉยๆแต่เราไม่อยากอยู่เฉยไม่อยากให้เค้าจากไป แต่สิ่งที่เราทำมันยิ่งทำให้เค้าเกลียดเรามากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น
สุดท้ายเราเลิกกันจริงๆ เราร้องไห้ไม่มีจิตใจทำอะไร ปีนั้นเป็นการเล่นน้ำสงกรานที่เล่นไปร้องไห้ไปไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิด
เราก็เริ่มหาแฟนใหม่เพราะเราอยากลืมคนเก่า แต่ไม่ว่าจะผ่านมากี่คนผ่านมากี่ปี มันไม่ทำให้เราลืมเธอได้เลย เราทุ่มเทหัวใจให้เธอคนเดียว จนมันไม่หลือไว้ให้ใครเลย แม้แต่ตัวเราเอง 😢
มีใครทำแฟนเก่าเราเจ็บปวดเสียใจบ่อยๆเหมือนเราแล้วเค้ายอมให้อภัยกลับมาคุยกับเราบ้างมั้ย