สถานีรถไฟ ฉงชิ่งเป่ยจ้าน

ตั๋วรถไฟ ไป อี้ฉาง

ตื่นแต่เช้า ไปเดินหา สถานี subway
หาตาเหล่ รอบวัด (อยู่ใต้ถุน)
เดินลงไป ไม่รู้จัก ชักไม่คุ้น
มันวุ่นวุ่น คนแน่น แสนเวียนเมา

กลับขึ้น ข้างบน ช้อปดีกว่า
ไป คาร์ฟูร์ ตรงหน้า ดีรึเปล่า
กว้างใหญ่จน อาม่า ลมจะเข้า
แบกลากเอา ไปมากมาย หลายกิโล

นั่งแท้กซี่ ไปสถานี รถไฟใหญ่
ยิ่งเดินไกล ขึ้นกะได อีกอักโข
กว่าจะได้ ตั๋วสองใบ งานใหญ่โต
ไม่อยากโม้ เราเจ๋งเป้ง เก่งจริงจริง

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อาม่า ทั้ง 2 มาเพื่อล่องเรือแม่น้ำแยงซี ซึ่งคนปกติเขาล่องตามน้ำ จาก ฉงชิ่ง ไป อี้ฉาง 4 วัน 3 คืน
แต่ อาม่า บ้านเรา ต้องขวางโลก ล่องทวนน้ำ (เพราะมันนานขึ้น 1 วัน ฮิ ฮิ)
จึงต้องขึ้นรถไฟด่วนหัวกระสุน จากฉงชิ่ง เพื่อไปลงเรือที่ อี้ฉาง กลับมาฉงชิ่ง ให้มันวุ่นวายมากขึ้น

ตั๋วรถไฟซื้อออนไลน์มาแล้ว  เหลือแต่เอาไปขึ้นตั๋วจริง ที่ ticket office ในสถานีรถไฟ

เช้าขึ้นมา อาม่า ทั้ง 2 เริ่มออกสำรวจดูอะไรๆที่เห็นจากหน้าต่างห้อง เช่น
ไปหาสถานี subway Xiaoshizi (แผนที่บอกติดวัดล้อฮั่น) พบว่า สถานีติดกับ พื้นวัด อยู่ใต้วัดเลย 555
ดูปริมาณคนในสถานี และ ระยะทางใต้ดินที่ต้องเดิน + บันได + บันไดเลื่อน + ....แล้วตัดสินใจ ไปแท้กซี

นอกเรื่อง : ห้างคาร์ฟูร์

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเดินไป คาร์ฟูร์ (เห็นทางเข้าเล็กๆ ตอนมองจากหน้าต่างห้อง)
เพื่อที่จะพบว่าข้างในคาร์ฟูร์นั้น ช่าง กว้าง ไกล ใหญ่ ยาว เหมือนทุกสิ่งใน ฉงขิ่ง (เป็นเนื้อที่ตึกทั้งบล็อค)
มีของกินได้ ทั้ง ผัก ผลไม้ ไข่ เนื้อต่างๆ ปลาตัวใหญ่ๆ (ว่ายน้ำไปมา) ปูในกล่องส่วนตัว 1 ตัว/กล่อง...
และ กินไม่ได้ เช่น เสื้อผ้าสารพัน เคริ่องกีฬา เตียงนอน ที่นอน หมอนมุ้ง...ให้ซื้อ

อาม่า ซื้อ นม หนมปัง น้ำผลไม้ แอปเปิ้ลยักษ์ องุ่นยักษ์ และ ลูกพลับสด จนหนักแอ้ก หลายกิโล จวนแบกกลับไม่ไหวแล้ว
พบว่า ลูกพลับสดแสนอร่อย (ราคา 50 บาทเมืองไทย) ที่นี่ ลูกละไม่ถึง 10 บาท
องุ่นยักษ์ (kg ละ 500 ที่ไม่กล้าซื้อที่ tops กทม)  ที่  นี่ราว 50 บาท/ kg และ สดเด้งราวกะเพิ่งมาจากต้น

เราแบกเสบียงกลับมาตุนไว้ในตู้เย็นอพาร์ทเมนต์ เตรียมพาไปเที่ยวล่องเรือด้วย
(เรือเลี้ยงอาหารแค่วันละ 3 มื้อ B, L, D ฮิ ฮิ)

จนท อพาร์ทเมนต์ เรียกแท้กซี่ให้พาอาม่าทั้ง 2 ไปสถานีรถไฟ ฉงขิ่งเป่ยจ้าน ทำภารกิจรับตั๋ว (จริง)
(ในเมืองมี 2 สถานีรถไฟ คนละชื่อ) อันจะกล่าวถึงเป็นครั้งสุดท้ายว่า กว้างไกลใหญ่ยาว

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แท้กซี่หนุ่ม(หล่อ) เอา อาม่า มาปล่อยใต้ถุนอาคารเหนือ (สถานีรถไฟมี 2 อาคารศูนย์การค้าใหญ่ขนาบข้าง)
เดินตามมวลมหาชนนับร้อยอันลงจากแท้กซี่ ใต้ถุนนั้น และลงจาก subway อีกหลายร้อย หลั่งไหลไปตามกัน
ตามคำกำกับการของ จนท ที่คอยควบคุมดูแล ให้ เดินไวๆไปตามทาง ก็หลงขึ้นมาที่ท่ารถบัส (10 กว่าสาย)
(เพราะเห็นแก่ บันไดเลื่อน ไม่อยากปีนกะได) เลยต้องเดินต่อไปอีกยังอาคารสถานีที่เห็นอยู่ไกลๆ โน่น

ลานหน้าสถานี คือ สวนสาธารณะกว้างงงง ให้นั่ง ยืน เดิน เล่น รถใดๆจึงเข้ามาไม้ได้ ต้องมุดลงใต้ถุนทั้งสิ้น

อาม่า เข้าไปในอาคาร ticket office และ ช่องทำการ โดยความอนุเคราะห์จาก เสี่ยวเกอตำรวจ (สูง หล่อ ล่ำ)
ผู้บอกทางแล้ว ยังต้องเดินตามมาดึงอาม่าให้ไปเข้าถูกช่องซะที มันง่าวคะหนาด ไท้กั๋วเหล่าม่า เนี่ย

อาม่า รับตั๋วพร้อมเสียงตะโกนจาก กูเหนียง ในช่อง ให้ 'ไคว่ ไคว่ - ไว ไว' นึกว่าเขาไล่ให้ออกพ้นหน้าช่อง
หลบออกมาเอ้อระเหย ลอยขาย คุยกันงุ้งงิ้ง มีเสียงตะโกนลั่นจาก กูเหนียง (เจ้าเก่า) ออกลำโพง มาเป็นระยะๆ

สักกะเดี๊ยว หนุ่มหน้ามน วิ่งมาถึงตัวอาม่า ' You ticket. Follow me' ตั้งท่าเตรียมวิ่งออกจากตึกออฟฟิศ
อาม่า ยื่นตั๋วให้ไปโดยดี คิดว่า 'โดนกรรโชกทรัพย์ป่าววะ' แต่หนุ่มนั้น ยื่นตัวคืนให้แล้ววิ่งหายไป

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้CPU ชราเริ่มทำงานประมวลผลช้าๆ (ตามวัย) อ้อ เขาเป็นห่วง เพราะเวลาบนตั๋วคือ 12:34
ตอนนั้นก็เที่ยงเศษแล้ว เหล่าอาม่าไม่มีท่าทีจะวิ่ง 200 m ไปขึ้นรถเสียที
มันต้องตกรถไฟแหงๆละเนี่ย เขาจึงจะมาพาวิ่ง ด้วยปรารถนาดีต่อ วัตถุโบราณ จากไท่กั๋ว

พอเห็นว่า ตั๋วของวันพรุ่งนี้ วิ่งไปก็เท่านั้น อาจเร็วกว่ารถไฟหัวกระสุนไม่มากนัก
หนุ่มน้อยจึงปล่อ่ยให้อาม่าสองคนแกกะดึ๊บกะดึ๊บของแกไป ตามสบาย

เรามุดกลับลงไปใต้ดิน มุ่งหน้าไปทางคิวแท้กซี่ ที่เห็นอยู่ข้างหน้าลิบๆตอนมาถึง
รอคิวเป็นคนที่เกือบ ห้าสิบ จนได้รถแท้กซี่ (คนขับหล่อเช่นเดิม) ที่รับแจ้งสั้นๆ คำเดียว...