เคยได้ยินมาแบบนี้ครับ

1) สมัยโบราณชาวแต้จิ๋วไม่ได้มีความรู้ด้านการเดินเรือมากนัก รวมถึงเทคนิคการต่อเรือด้วย ดังนั้นก็มักจะอาศัยเรือของคนฮกเกี้ยนในการโดยสารออกนอกประเทศเพื่อเผชิญโชคครับ ซึ่งหนึ่งในพื้นที่ที่มีชาวฮกเกี้ยนเข้ามาเยอะก็คือประเทศสยาม เนื่องจากคงเป็นศูนย์กลางทางการค้าที่สามารถหาวัตถุดิบมาป้อนให้กับตลาดตามรายทางหรือส่งกลับไปขายในประเทศจีนได้

2) ในช่วงปลายราชวงศ์หมิงต่อชิง และช่วงยุคกลางราชวงศ์ชิงนั้น ในมณฑลฟูเจี้ยนต่อกวางตุ้งเกิดลัทธิต่อต้านแมนจูขึ้นมาครับ ซึ่งทำให้ราชสำนักปราบปรามและมีคนฮกเกี้ยนหนีออกนอกประเทศเป็นจำนวนมาก หนึ่งในกลุ่มที่หนีออกมาก็มาสยามนี้แล เพราะเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญ มีประชากรน้อย และไม่ไกลจากจีนมากนัก (หนีออกมาได้สะดวก แต่ก็ไม่มีพรมแดนติดกับจีน) รวมถึงไม่ได้ตกอยู่ในอิทธิพลของจีนแบบเวียดนามที่อาจจะโดนผลักดันกลับแผ่นดินใหญ่

3) พอพวกฮกเกี้ยนมาอยู่มากเข้า ก็ชักนำคนแต้จิ๋วที่เป็นคนกลุ่มที่พูดภาษาคล้ายๆกัน วัฒนธรรมคล้ายๆกัน และบางหมู่บ้านก็เป็นญาติๆกันเข้ามาด้วย

4) จะเห็นว่ามีชาวจีนจำนวนมากมารับราชการอยู่ในช่วงปลายอยุธยา ทั้งเป็นกองกำลังอาสา ขุนนางท่องสือ รวมถึงคนที่ควบคุมชาวจีนโพ้นทะเลในไทยครับ ซึ่งช่วงปลายอยุธยานั้น คนที่อพยพมาน่าจะปะปนกันระหว่างฮกเกี้ยนและแต้จิ๋ว แต่คงมีฮกเกี้ยนเยอะกว่ามาก

5) การปราบดาภิเษกของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ที่ทรงมีบรรพบุรุษเป็นคนจีนจากจังหวัดแต้จิ๋ว ทำให้พระองค์ให้การอุปถัมภ์คนแต้จิ๋วมากเป็นพิเศษ ยิ่งส่งผลให้คนแต้จิ๋วได้ลืมตาอ้าปากเป็นขุนนางเล็กๆ หรือทำมาค้าขายได้สะดวกขึ้น กลายเป็นนายทุนขนาดเล็กๆในประเทศสยามได้ รวมถึงทำให้คนแต้จิ๋วมักจะอาศัยในเขตภาคกลางและรอบๆเมืองหลวงเป็นหลัก

6) ความต้องการแรงงานจำนวนมากของสยามในยุคเปิดประเทศช่วงรัชกาลที่ 3-6 ทำให้คนจีนอพยพกันมาเยอะ โดยกระจัดกระจายไปในภูมิภาคต่างๆของสยาม ตามแต่ที่จะมีญาติพี่น้องให้พึ่งพา

7) พอจีนแพ้สงครามฝิ่นครั้งที่สอง ต้องเปิดประเทศให้คนอพยพออกมาได้ คนจีนแต้จิ๋วส่วนมากเลยนิยมอพยพมาสยามครับ เพราะมีพวกพ้องเพื่อนฝูงหรือญาติๆที่ปักหลักทำมาหากิน ทำให้คนแต้จิ๋วมักจะมาอาศัยอยู่ในเขตภาคกลาง เพราะเข้าใจว่าคงมีญาติพี่น้องอยู่ในแถบนี้กันมาก

ส่วนคนฮกเกี้ยนนั้นอาจจะมีฐานญาติพี่น้องอยู่ในภาคใต้ของไทยไปจรดแหลมมลายู ก็เลยอพยพไปทางนั้นกันมากกว่าครับ