สวัสดีค่ะ
กระทู้นั้ตั้งขึ้นมาเพราะบังเอิญไปฟัง Ted Talk เป็นนักจิตวิทยามาพูดในหัวข้อ "ทำไมคนยุค millennials ถึงเครียดกันมากนัก?" นิยามของคนยุค millennials นี่ก็คือคนที่อายุ 20 ต้นๆ - 30 ปลายๆ ที่เสมือนเป็นรอยต่อระหว่างยุคอนาล็อก กับยุคดิจิตอล และที่สำคัญเป็นช่วงอายุที่เรียกว่าหัวเลี้ยวหัวต่อก็ไม่ผิดนัก คือเพิ่งจะได้ลิ้มรสชีวิตแบบผู้ใหญ่เต็มตัวไปไม่นาน เพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัย เพิ่งเริ่มต้นใช้ชีวิตส่วนตัวเองจริงๆ จังๆ เป็นต้น
เพราะเจ้าเรื่องต่างๆ นานาด้านบนนี่แหละ จึงทำให้เกิดคำว่า "Quarter-life crisis" หรือวิกฤตวัยรุ่น (ตั้งเอง ไม่รู้ใช้คำถูกหรือเปล่านะคะ ฮ่าๆ) หรือคนที่อยู่ในช่วงอายุประมาณ 20-30 เป็นนิยามใหม่ที่น่าสนใจ อย่างต่างประเทศกำลังศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะคนรุ่นนี้ คือกลุ่มคนที่กำลังจะมีบทบาทเข้ามาเป็นแรงงานให้ประเทศชาติในอนาคตอันใกล้ และนิสัย ความคาดหวัง หรือความต้องการต่างๆ ของคนกลุ่มนี้ก็ไม่เหมือนคนรุ่นที่ผ่านๆ มา
สาเหตุมันมาจากหลายปัจจัย แต่ปัจจัยหลักได้แก่ "ความไม่แน่นอนของชีวิต" ลองคิดดูว่าคนส่วนใหญ่ในวัยนี้ ตั้งแต่เกิดมา พ่อแม่ก็ส่งเราเข้าอนุบาลแล้ว พอโตหน่อยก็เข้าประถม เรามองเห็นหนทางชัดเจนว่าอีก 3 หรือ 5 ปีข้างหน้าเราจะเจอกับอะไร เราจะต้องเรียนชั้นไหน เรามี "แผน" ที่ค่อนข้างตายตัว
..และพอวันหนึ่งเราเรียนจบปุ้บ..
เรากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองอีกเลย
- ฉันจะทำงานที่นี่ไปอีกกี่ปี
- นี่คือสิ่งที่ฉันชอบหรือเปล่านะ กำลังค้นหาตัวตน
- ทำไมเพื่อนคนนั้นดูชีวิตดีจัง เงินเดือนเยอะจัง ได้ไปเรียน ต่างประเทศด้วย
- หรือจะกลับไปต่อโทดีนะ
- เอ๊ะ ต่อโทด้านอะไรดี จะเอาเงินจากไหนมาเรียน เรียนคุ้มมั้ย กลับมาทำงานจะได้เพิ่มเงินเดือนหรือเปล่านะ
- หรือว่าจะเปิดธุรกิจส่วนตัวดี ?
- Start up นี่ก็ฟังดูน่าสนใจ โลดโผน เหมาะกับวัยเรา
- จริงๆ แล้วเป็น freelance ก็ไม่เลวนะ มีเวลาเป็นของตัวเองด้วย
- ไหนจะเรื่องแฟนอีก อีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่ควรแต่งงานมีครอบครัวแล้ว คนๆ นี้ คือคนที่ใช่หรือเปล่า
- เราต้องเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ไอสิ่งที่เราทำอยู่เนี่ย มันเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ได้หรือเปล่านะ มันดีพอหรือเปล่า
- สุดท้ายแล้วเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตมั้ย ???
หากคำถามเหล่านี้ทำให้คุณเครียด หรือหยุดคิดถึงมันไม่ได้ หรือคิดแล้วยังไง้ ยังไง ก็ไม่ได้คำตอบ เราว่าคุณก็อาจกำลังเผชิญกับ Quarter life crisis นี่อยู่ก็เป็นได้... (ไม่ต้องห่วง เราก็เป็นเหมือนกัน)
อีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เราเป็นแบบนี้คือ "เทคโนโลยี" นี่แหละ เพราะเทคโนโลยีสมัยนี้มันทำให้เรามี information รับรู้ข่าวสาร "ทั่วทุกมุมโลก" ทำให้เราเกิด "ตัวเลือก" ที่มากสุดจะบรรยาย ตัวอย่างเช่น เราเห็นอาชีพใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดในระยะไม่เกิน 10 ปีมานี้ blogger ความงาม, blogger ท่องเที่ยว, freelance ตัวอยู่ต่างประเทศ แต่ทำงานให้เจ้านายที่อยู่ไทย, ทำ start up เท่ๆ เก๋ๆ แถมรวยอีกตะหาก... เป็นต้น
อาชีพเหล่านี้ดูดีจัง คนพวกเนี่ย น่าอิจฉาเป็นบ้า...
คิดดูว่าในสมัยก่อน ยุคพ่อแม่เรา เค้าไม่ได้มี information มากมายขนาดนี้ การที่ได้ทำงานออฟฟิศถือว่าหรูมาก เค้าไม่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเพื่อนคนอื่น หรือไอดอล หรือ role model เพราะเค้าไม่สามารถทำได้ มันไม่มีช่องทางรับข่าวสาร ที่สะดวกและรวดเร็ว อย่างทุกวันนี้
ที่ยกตัวอย่างมาทั้งหมดเป็นการสรุปอย่างที่เราเข้าใจ ถ้าใครสนใจฟัง Ted talk เกี่ยวกับ Quarter life crisis ไปตามฟังได้ที่นี่ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อย่างที่บอกว่าเราเองก็กำลังเผชิญกับ Quarter life crisis นี่อยู่เหมือนกัน
ตรงนี้จึงอยากขอพื้นที่ เพื่อปรึกษา เผื่อมีพี่ๆ คนไหน หรือนักจิตวิทยาคนไหนผ่านมา ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
ในหัวเราตอนนี้มีหลายเรื่องที่อยากทำ เยอะมากจนปวดหัว ไม่รู้ทำอันไหนก่อนหลัง จัดลำดับเวลาไม่ได้
(เราเพิ่งเริ่มทำงานได้ 1 ปี ค่ะ)
- งานประจำที่ทำอยู่ค่อนข้างโอเค แต่งานเยอะ เหนื่อย ไม่มีเวลาให้ครอบครัว เสาร์อาทิตย์ก็มีงานกลับมาทำ
- รู้ตัวเองตั้งแต่เด็กๆ ว่าไม่อยากทำงานกินเงินเดือนไปจนแก่ แต่ก็ยังไม่มีทุน และยังไม่พร้อมจะออกไปทำเองตอนนี้
- ตอนนี้หาของขายเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาดูแล ทำให้ไม่โตเท่าที่ควร
- ในหัวมีแผนทำธุรกิจเยอะมาก พวกค้าขายออนไลน แต่ไม่มีโอกาสลงมือทำซะที เพราะไม่มีเวลา และพยายามหาเวลาอ่านหนังสือเพื่อเรียนโท
- วางแผนจะเรียนต่อโท
- ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย ที่บ้านก็กดดันมาว่าอยากให้เรียน
- กลัวปล่อยไหล จนชินกับชีวิตมนุษย์เงินเดือน แล้วทำให้ไม่อยากไปเรียนต่อแล้ว
- มีแฟน แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้
- ที่บ้านค่อนข้างเครียด และคาดหวังสูง
- ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี อยากได้เงินมากกว่าเงินเดือนปัจจุบันมาช่วยครอบครัว
- แต่รู้สึกว่า การเรียนต่อ จะเป็นการสิ้นเปลืองเงิน ตอนนี้เลยไม่รู้จะเอายังไงดี...
- ทั้งหมดที่กล่าวมา คือกลัวว่าตัวเองจะไม่ประสบความสำเร็จ ทำให้พ่อแม่สบายไม่ได้
หลักๆ เลยคือรู้สึกเคว้ง เหมือนชีวิตอยู่ไปวันๆ ไร้จุดหมาย คิดว่าตัวเองเคยเข้าสภาวะซึมเศร้าบ้าง (เวลากดดันจากงาน) แต่ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า เครียดเวลาเห็นเพื่อนได้เงินเดือนเยอะๆ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ
ไม่ชอบตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ปกติเป็นคนร่าเริง ไม่คิดเยอะ
ไม่รู้ต้องเริ่มจากตรงไหน อยากปรับวิธีคิด แต่ทำไม่ได้ ใจไม่สงบ หงุดหงิดทุกวัน
หากพี่ๆ ท่านไหน มีคำแนะนำ รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าคะ
Quarter-life Crisis วิกฤตวัยรุ่น จากใจคนที่กำลังเผชิญกับมัน และขอคำแนะนำค่ะ
กระทู้นั้ตั้งขึ้นมาเพราะบังเอิญไปฟัง Ted Talk เป็นนักจิตวิทยามาพูดในหัวข้อ "ทำไมคนยุค millennials ถึงเครียดกันมากนัก?" นิยามของคนยุค millennials นี่ก็คือคนที่อายุ 20 ต้นๆ - 30 ปลายๆ ที่เสมือนเป็นรอยต่อระหว่างยุคอนาล็อก กับยุคดิจิตอล และที่สำคัญเป็นช่วงอายุที่เรียกว่าหัวเลี้ยวหัวต่อก็ไม่ผิดนัก คือเพิ่งจะได้ลิ้มรสชีวิตแบบผู้ใหญ่เต็มตัวไปไม่นาน เพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัย เพิ่งเริ่มต้นใช้ชีวิตส่วนตัวเองจริงๆ จังๆ เป็นต้น
เพราะเจ้าเรื่องต่างๆ นานาด้านบนนี่แหละ จึงทำให้เกิดคำว่า "Quarter-life crisis" หรือวิกฤตวัยรุ่น (ตั้งเอง ไม่รู้ใช้คำถูกหรือเปล่านะคะ ฮ่าๆ) หรือคนที่อยู่ในช่วงอายุประมาณ 20-30 เป็นนิยามใหม่ที่น่าสนใจ อย่างต่างประเทศกำลังศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะคนรุ่นนี้ คือกลุ่มคนที่กำลังจะมีบทบาทเข้ามาเป็นแรงงานให้ประเทศชาติในอนาคตอันใกล้ และนิสัย ความคาดหวัง หรือความต้องการต่างๆ ของคนกลุ่มนี้ก็ไม่เหมือนคนรุ่นที่ผ่านๆ มา
สาเหตุมันมาจากหลายปัจจัย แต่ปัจจัยหลักได้แก่ "ความไม่แน่นอนของชีวิต" ลองคิดดูว่าคนส่วนใหญ่ในวัยนี้ ตั้งแต่เกิดมา พ่อแม่ก็ส่งเราเข้าอนุบาลแล้ว พอโตหน่อยก็เข้าประถม เรามองเห็นหนทางชัดเจนว่าอีก 3 หรือ 5 ปีข้างหน้าเราจะเจอกับอะไร เราจะต้องเรียนชั้นไหน เรามี "แผน" ที่ค่อนข้างตายตัว
..และพอวันหนึ่งเราเรียนจบปุ้บ..
เรากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองอีกเลย
- ฉันจะทำงานที่นี่ไปอีกกี่ปี
- นี่คือสิ่งที่ฉันชอบหรือเปล่านะ กำลังค้นหาตัวตน
- ทำไมเพื่อนคนนั้นดูชีวิตดีจัง เงินเดือนเยอะจัง ได้ไปเรียน ต่างประเทศด้วย
- หรือจะกลับไปต่อโทดีนะ
- เอ๊ะ ต่อโทด้านอะไรดี จะเอาเงินจากไหนมาเรียน เรียนคุ้มมั้ย กลับมาทำงานจะได้เพิ่มเงินเดือนหรือเปล่านะ
- หรือว่าจะเปิดธุรกิจส่วนตัวดี ?
- Start up นี่ก็ฟังดูน่าสนใจ โลดโผน เหมาะกับวัยเรา
- จริงๆ แล้วเป็น freelance ก็ไม่เลวนะ มีเวลาเป็นของตัวเองด้วย
- ไหนจะเรื่องแฟนอีก อีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่ควรแต่งงานมีครอบครัวแล้ว คนๆ นี้ คือคนที่ใช่หรือเปล่า
- เราต้องเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ไอสิ่งที่เราทำอยู่เนี่ย มันเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ได้หรือเปล่านะ มันดีพอหรือเปล่า
- สุดท้ายแล้วเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตมั้ย ???
หากคำถามเหล่านี้ทำให้คุณเครียด หรือหยุดคิดถึงมันไม่ได้ หรือคิดแล้วยังไง้ ยังไง ก็ไม่ได้คำตอบ เราว่าคุณก็อาจกำลังเผชิญกับ Quarter life crisis นี่อยู่ก็เป็นได้... (ไม่ต้องห่วง เราก็เป็นเหมือนกัน)
อีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เราเป็นแบบนี้คือ "เทคโนโลยี" นี่แหละ เพราะเทคโนโลยีสมัยนี้มันทำให้เรามี information รับรู้ข่าวสาร "ทั่วทุกมุมโลก" ทำให้เราเกิด "ตัวเลือก" ที่มากสุดจะบรรยาย ตัวอย่างเช่น เราเห็นอาชีพใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดในระยะไม่เกิน 10 ปีมานี้ blogger ความงาม, blogger ท่องเที่ยว, freelance ตัวอยู่ต่างประเทศ แต่ทำงานให้เจ้านายที่อยู่ไทย, ทำ start up เท่ๆ เก๋ๆ แถมรวยอีกตะหาก... เป็นต้น
อาชีพเหล่านี้ดูดีจัง คนพวกเนี่ย น่าอิจฉาเป็นบ้า...
คิดดูว่าในสมัยก่อน ยุคพ่อแม่เรา เค้าไม่ได้มี information มากมายขนาดนี้ การที่ได้ทำงานออฟฟิศถือว่าหรูมาก เค้าไม่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเพื่อนคนอื่น หรือไอดอล หรือ role model เพราะเค้าไม่สามารถทำได้ มันไม่มีช่องทางรับข่าวสาร ที่สะดวกและรวดเร็ว อย่างทุกวันนี้
ที่ยกตัวอย่างมาทั้งหมดเป็นการสรุปอย่างที่เราเข้าใจ ถ้าใครสนใจฟัง Ted talk เกี่ยวกับ Quarter life crisis ไปตามฟังได้ที่นี่ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
อย่างที่บอกว่าเราเองก็กำลังเผชิญกับ Quarter life crisis นี่อยู่เหมือนกัน
ตรงนี้จึงอยากขอพื้นที่ เพื่อปรึกษา เผื่อมีพี่ๆ คนไหน หรือนักจิตวิทยาคนไหนผ่านมา ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
ในหัวเราตอนนี้มีหลายเรื่องที่อยากทำ เยอะมากจนปวดหัว ไม่รู้ทำอันไหนก่อนหลัง จัดลำดับเวลาไม่ได้
(เราเพิ่งเริ่มทำงานได้ 1 ปี ค่ะ)
- งานประจำที่ทำอยู่ค่อนข้างโอเค แต่งานเยอะ เหนื่อย ไม่มีเวลาให้ครอบครัว เสาร์อาทิตย์ก็มีงานกลับมาทำ
- รู้ตัวเองตั้งแต่เด็กๆ ว่าไม่อยากทำงานกินเงินเดือนไปจนแก่ แต่ก็ยังไม่มีทุน และยังไม่พร้อมจะออกไปทำเองตอนนี้
- ตอนนี้หาของขายเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาดูแล ทำให้ไม่โตเท่าที่ควร
- ในหัวมีแผนทำธุรกิจเยอะมาก พวกค้าขายออนไลน แต่ไม่มีโอกาสลงมือทำซะที เพราะไม่มีเวลา และพยายามหาเวลาอ่านหนังสือเพื่อเรียนโท
- วางแผนจะเรียนต่อโท
- ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย ที่บ้านก็กดดันมาว่าอยากให้เรียน
- กลัวปล่อยไหล จนชินกับชีวิตมนุษย์เงินเดือน แล้วทำให้ไม่อยากไปเรียนต่อแล้ว
- มีแฟน แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้
- ที่บ้านค่อนข้างเครียด และคาดหวังสูง
- ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี อยากได้เงินมากกว่าเงินเดือนปัจจุบันมาช่วยครอบครัว
- แต่รู้สึกว่า การเรียนต่อ จะเป็นการสิ้นเปลืองเงิน ตอนนี้เลยไม่รู้จะเอายังไงดี...
- ทั้งหมดที่กล่าวมา คือกลัวว่าตัวเองจะไม่ประสบความสำเร็จ ทำให้พ่อแม่สบายไม่ได้
หลักๆ เลยคือรู้สึกเคว้ง เหมือนชีวิตอยู่ไปวันๆ ไร้จุดหมาย คิดว่าตัวเองเคยเข้าสภาวะซึมเศร้าบ้าง (เวลากดดันจากงาน) แต่ไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า เครียดเวลาเห็นเพื่อนได้เงินเดือนเยอะๆ ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ
ไม่ชอบตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ปกติเป็นคนร่าเริง ไม่คิดเยอะ
ไม่รู้ต้องเริ่มจากตรงไหน อยากปรับวิธีคิด แต่ทำไม่ได้ ใจไม่สงบ หงุดหงิดทุกวัน
หากพี่ๆ ท่านไหน มีคำแนะนำ รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าคะ