เราก็อายุจะสี่สิบแล้ว แต่ วันนี้จะมาเล่าเรื่อง ที่เราไม่รู้จะไประบายที่ไหน
เรื่องมีอยู่ว่า เราพยายามทำทุกอย่างตามที่เราคิดว่า เหมาะสมให้คนในครอบครัว แต่ดูเหมือนว่า
แทนที่จะได้รับการชื่นชม หรือ ขอบคุณ จะได้เป็นการกระทั้นกระแทก ใส่หน้าตัวเราเอง

ภายนอกเราอาจดูเข้มแข็ง คนรอบตัวในครอบครัว ไม่ค่อยรักษาน้ำใจ หรือ ไว้หน้า
เพราะเป็น ลูก เป็น หลาน ประกอบกับ สังคมต่างจังหวัด พูดจา ไม่มีที่ว่า ค่อยๆพูด

เพิ่งมีลูก และ คิดเห็นว่า ตัวเอง ควรจะเห็นแก่ตัวก็วันนี้
เพราะคิดว่า คนรอบตัว ทำให้เราเครียด เราทุกข์ เราก็จะเลี้ยงลูกได้ไม่ดี แล้ว ถ้าเรายอมให้ใครมาว่าเรา
เค้าก็ตามไปว่า ลูกเราอีก แบบนี้ไม่ไหว

แต่ความที่เราเป็นลูก เราก็อยากให้คนในครอบครัวไป เที่ยว
โทรหาน้องให้ถามแม่ อยากไปเที่ยวไหน อยากไปเชียงใหม่ ตามที่เคยเป็นมา
พอถาม ก็คือ วันพรุ่งนี้ ไม่ได้ว่าอะไร เพราะน้องจะเปิดเทอมแล้ว ก็ได้ แต่ ต้องไปรถบัส เพราะนั่งเครื่องก็นานพอกัน เพราะต้องไปต่อเครื่อง
ทีสำคัญที่บ้านไม่มีรถ แม่ไม่คุยกับน้า ใครจะไปส่งที่สนามบิน มี เช็คกินก่อนเครื่องออก ไม่นับพอถึงเชียงใหม่ มีเช่ารถไปในเมือง เรามองว่าไม่ใช่เรื่อง

น้องเราโอเค แต่น้องบอกว่า แม่ไม่ไป ถ้าไม่ได้นั่งเครื่องบินก็ไม่ไป.. อันนี้เรื่องล่าสุด

ก่อนหน้า เรามีชวน ป้า กับ แม่ มาเยี่ยมลูก ตอนคลอดใหม่ๆ เราไม่อยากให้ใครมา เพราะที่บ้านทุกคนทะเลาะกันเอง และ มีความวุ่นวายอยู่เป็นทุน เราไม่อยากเครียดก็ไม่ให้ใครมาตอนที่คลอดวันแรกๆ กะว่า จะรอไปสักพักก่อน ค่อยมา ดูเหมือนทุกคนไม่ได้สนใจในสิ่งที่เราพูด จะทำที่ต้องการจะทำ วันนั้นเราก็หลุดว่าทุกคนผ่านทางหลานไป ไม่มีใครรู้ว่าเราพักที่ไหน เพิ่งย้ายบ้าน

ผ่านมาเท่าไหร่ ไม่รู้ เราก็บอกมาเยี่ยมได้ ถ้าจะมา อยากให้มาพร้อมกัน คือ เราคิดว่า ถ้าจะเครียดก็ขอรอบเดียว มาหลายคนจะได้รีบกลับพร้อมกัน
สรุปก็ไม่มีใครมา

พ่อแม่แฟน อยู่ ตปท มาก่อนอีก เราเลยต้องออกปากชวน บอกว่าจะได้มาเจอพ่อแม่แฟนด้วยไม่เสียเที่ยว เค้าไม่ได้มาบ่อย
ก็เลยมา ป้า กับ แม่
แม่ เรียกชื่อ ลูกเราไม่ได้ แล้วทำให้เรางงบ่อย เรียกลูกเราว่า เค้า/เขา อะไรแบบนี้ ดูคนอื่นคนไกลมาก
เราดุแม่ว่า ชื่อไม่เห็นจะยากเลย แล้วจริงๆ เรียกไม่ได้ ก็ควรจะเรียก ลูก น้อง อะไรแบบนี้ เค้าเป็นแบบคน socially awkward แม้กระทั่งกับครอบครัว
Poor choice of word หาคำมาแปะ เวลาเรียกลูกเราได้แบบ ไม่ใช่ อ่ะ

ป้าเอง ก็ มอไซด์ไม่ได้ ไปไหนก็ต้องมีคนพาไป แล้วตอนนั้นก็ มีไรไม่พูด กลับกลายเป็นการใช้อารมณ์ แรกๆ ก็ว่าเราเรื่องน้ำไม่มี โน้น นี่ ชักสีหน้า
บ้านเราแท้ๆ เราก็อึดอัด คือ เราเคยโดน ป้า ว่า โดนเสียดสีมามากแล้ว ก่อนหน้ารอบนี้ เราก็ร้องไห้ หลุดไปเลย คิดว่า อะไรจะดีขึ้น ป้าไม่น่าจะทำแบบนี้อีก
ป่าวก็ยัง psycho กับเราเหมือนเดิม เราทำตัวไม่ถูก

เราทำงานที่บ้านกับคอมฯ ไม่ทำกับข้าว ทำไม่เป็น เราก็ไม่รู้ว่า ใครที่มาอยู่กับเราจะอึดอัดขนาดไหน บ้านก็มีครัว มีมอไซด์ ถ้าจะไปไหน ซื้ออะไร ห่างจากห้างไม่เท่าไหร่

คือ มันคุยอะไรกัน ก็พาล จะประสาทเสียกันไปหมด เราไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เราพูดอะไรไม่ได้เลย
จำได้ว่า ตอนที่ป้าเริ่มจะแสดงออกว่า กูไม่ชอบไม่เอา ก็จะเริ่มเก็บตัวในห้อง พร้อมกันแม่นั่นแระ โปรเจคประสาทเสียเรามาอีกแระ
แรกๆ ก็เป้็นที่ว่า แม่ น้อยใจว่าเราไปว่า เรียกขานลูกไม่โดนใจ ต่อมา เรื่องอะไรที่ไม่พอใจเรา เราไม่รู้ละ มันสารพัด

ตามสไตล์ป้าเรา เวลาไม่พอใจ ต้องชักสีหน้า ต้องให้รู้ ไปนั่งอยู่ ส่วนกลางทั้งวัน ให้คนเค้าเห็น อันนี้น้อยกว่าครั้งที่แล้ว ที่มาเยี่ยม ตอนกลับ สะบัดมือไม่ให้เราช่วยถือกระเป๋า

แต่ทั้งนั้นทั้งนี้ ก็ ไม่มีใครกลับบ้าน หรือ อะไร ก็ยังอยู่แบบ กูเกลียด เหมือนเดิม
เราไม่รู้ว่า นี่คือ คาแรคเตอร์ หรือว่าอะไรกันแน่

ตอนกลับก็ยังผูกแขนให้เราเหมือนเดิม เพราะความที่เราเคยทะเลาะกับเค้าแล้ว
เราเหนือยแล้ว เราพยายาม ไม่เผชิญหน้า ทักทาย ถามไปไหน กินไรไหม เท่าที่จำเป็น เค้าให้ใจเราแค่ไหน เราเอาแค่นั้น
ตอนมาผูกแขน เรา พูดดีกับเรามาก

แต่เรากลับคิดว่า ทำไมตอนอยู่กับเรา ไม่ทำให้เราสบายใจบ้าง เราไม่ได้ต้องการด้ายเส้นนี้
ต้องการความทรงจำที่ดี เวลาที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

ไม่รู้ซิ เรามีความรู้สึกว่า เราไม่เคยทำอะไรถูก หรือ ดีพอ
เรา ขาด ความอบอุ่น ขาด การโดนดูแล เอาใจใส่ และ พยายามจะเติมเต็มตรงนี้ โดยการให้ กับ คนอื่น
แม้แต่ ตอนเราให้ เค้าก็ไม่เอา มันรู้สึก อับอาย ขายหน้า เจ็บปวด ไม่อยากทำ

ตอนนี้ เราต้องการหยุด วงจร ที่คนไม่ใยดีต่อกัน มาหยุดที่เรา พอแล้ว