ลมหนาวพัดยะเยียบเย็น....พระอาทิตย์เบียดสายหมอกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง...อากาศหนาวๆแบบนี้แทนที่จะนอนอยู่บ้านขดตัวในผ้าห่มอุ่นๆ ฉันกลับพาตัวเองสะพายเป้ขึ้นภูเขามาตั้งแต่เมื่อวาน

ระหว่างทางรถสองแถวที่นั่งมาเฉี่ยวกับมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันนึง ไม่มีใครเป็นอะไรมากแต่รถสตาร์ทไม่ติด เลยต้องรอรถมาเปลี่ยนผู้โดยสาร ทำให้กว่าจะถึงยอดเขาค่อนข้างมืดแล้ว
ฉันรีบกางเตนท์แล้วเข้านอนจะได้ตื่นเช้าๆ

อีกนิดนึงพระอาทิตย์จะขึ้นแล้ว ฉันรีบคว้ากล้องวิ่งออกไป ผมเผ้าหน้าตายังไม่ล้าง อยากเก็บภาพพระอาทิตย์สวยๆบนนี้อีกครั้ง

เช้านี้...คนไม่เยอะเท่าไหร่อาจเป็นช่วงวันธรรมดา ฉันเลือกฉลองการเรียนจบด้วยการมาที่นี่ เพราะ....คิดถึงที่นี่เสมอ....
เสียงเพลงที่เคยฟังด้วยกันยังแว่วได้ยินผ่านสายลมหนาว ยิ่งฟังยิ่งคิดถึง

คิดถึง"พี่กัน"



ตอนนั้น"พี่กัน"เป็นรุ่นพี่ม.6 และเป็นพี่ชายของ"ปันปัน"เพื่อนสนิทสมัยมัธยม ครอบครัวเราค่อนข้างสนิทกัน ปิดเทอมปีนั้นฉันบอกพ่อกับแม่ว่าจะไปทำรายงานและค้างที่บ้านปันปันแต่เรา 3 คนก็แอบหนีมาเที่ยวกันที่นี่
จริงๆแล้ว ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่รวมระยะทางขึ้นเขาก็ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น เราเคยมากันหลายครังแล้ว แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งเเรกที่เรามาค้างคืนกัน

วันนั้นช่วงที่เรากำลังเดินขึ้นไปหาจุดกางเต้นท์ฉันก็สะดุดหินจนกลิ้งลงเขาไปหลายตลบ ตามประสาผู้หญิงซุ่มซ่ามสไตล์ฉัน เจ็บไม่เท่าไหร่แต่อายพี่กันสุดๆ สรุปคือฉันขาเจ็บเดินไม่ไหว

พี่กันอาสาพาฉันขี่คอขึ้นไป ฟินเวอร์เลย...รู้งี้ตกเขาตั้งแต่เริ่มขึ้นแล้ว
ฉันแอบชอบพี่กันมานานแล้ว พี่กันใจดีและคอยดูแลฉันกับปันปันเสมอ แต่พี่กันคงไม่ได้คิดอะไร เพราะสาวๆชอบพี่กันเพียบเลย

คืนนั้นเราก่อกองไฟกินขนม นั่งดูดาวกัน ปันปันง่วงแล้วเลยขอเข้าไปนอนก่อน เหลือแค่ฉันกับพี่กันสองคน "เจ็บขาอยู่มั้ย" พี่กันถาม ไม่ค่อยแล้วค่ะ ฉันตอบ
"ไหนขอพี่ดูหน่อยซิ" พี่กันขยับมาใกล้ๆและจับเท้าฉันพลิกไปมา โอ้ย!!! ฉันร้องเสียงดัง พี่กันรีบปล่อยมือจากเท้า โอ๋ๆมากอดฉันไว้....เกิดอะไรขึ้น ฉันจะเจ็บเท้าต่อ...หรือ...จะดีใจ...หรือจะฟิน
รู้สึกอะไรก่อนดี แต่ก็นั่งก้มหน้างุดๆให้พี่กันกอดต่อไป

"พี่ชอบเจนนะ" ฉันได้ยินเสียงพี่กันใกล้ๆหู ชอบนานแล้ว...เจนคบกับพี่ได้มั้ย?
ความรู้สึกเหมือนผีเสื้อบินว่อนเต็มท้องไปหมดมันเป็นแบบนี้นี่เอง ฉันพยักหน้า พี่กันหอมที่แก้มฉันเบาๆ

ปันปันเปิดเต้นท์ออกมาบอกให้นอนกันได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันดูพระอาทิตย์ หลังจากวันนั้นพี่กันกับฉันก็เป็นแฟนกัน พี่กันเป็นผู้ชายน่ารักมาก อบอุ่น และยังคอยดูแลฉันกับปันปันเหมือนเดิม เราสัญญาว่า เรียนจบทำงานเราจะแต่งงานกัน

จนกระทั่ง2ปีที่แล้ว พี่กันก็จากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ พี่กันพาเพื่อนที่ทำงานขึ้นมาเที่ยวบนนี้แล้วประสบอุบัติเหตุรถตกเขาเสียชีวิตทั้งคัน ฉันร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล เสียใจที่สุดในชีวิต พี่กันคนดีได้จากฉันไปแล้ว

และวันนี้....ที่ฉันมายืนบนภูเขานี้ก็เพราะ....คิดถึงพี่กันจับหัวใจ

สายมากๆแล้ว...ฉันเก็บเต้นท์เก็บข้าวของเตรียมกลับ ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ยิ่งทำให้คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ รถสองแถวเคลื่อนตัวไปช้าๆเหวี่ยงตามแนวโค้งของภูเขาไปมา แล้วก็ต้อง
หยุดจอด เพราะข้างหน้าเหมือนมีอุบัติเหตุ รถกู้ภัยหลายคันกับเจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งกันให้วุ่นวาย ฉันอดไม่ได้ที่จะลงไปดู

บนไหล่เขาเจ้าหน้าที่ช่วยกันทยอยนำศพผู้เคราะห์ร้ายขึ้นมา แต่ละคนมีบาดแผลน่ากลัว "เหลือศพสุดท้าย" เจ้าหน้าที่ตะโกนบอกกัน แล้วเอาศพนั้นวางลงบนแปล.....

ฉันวิ่งเข้าไปที่ศพนั้นทันทีที่เห็นหน้าชัดๆ....นั่น....นั่น...นั่น!!!
คือตัวฉันเอง ศพสุดท้าย

เจ้าหน้าที่แจ้งไปที่ศูนย์ให้มาเอารถสองแถวกับบิ๊กไบค์ที่ชนกันเมื่อวานขึ้นจากเหวแล้วไปไว้ที่โรงพักด้วย

ลมพัดเยียบเย็นโชยกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย "พี่กัน"  พี่กันกับยิ้มอบอุ่น
"พี่ไม่ได้ผิดสัญญานะเจน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"