ก่อนหน้านี้  เราเป็นคนที่เฟลนลี่พอสมควร คำว่างี่เง่าไม่เคยที่จะอยู่ในหัวหรือกระทำในสิ่งที่มันดูงี่เง่า จนมาเจอกับคนคนนุง เรามักจะเตือนตัวเองงเสมอว่าอย่าพิมคำๆนั้นออกไปกับคนนี้  เพราะเค้าเป็นคนที่ทำให้เรารู้สึกดี เราได้รับความรุ้สึกนั้นมาเรื่อยๆ  จนมาถึงวันนุง วันที่เราคิดอะไรที่ต่างกัน มันทำให้เราสองคนต้องทะเลาะ  ต้องเถียง อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่  ทำให้เราเงียบละคุยกันน้อยลง  ความรู้สึกแบบนี้เราโครตอึดอัด  เราอยากอยู่ข้างๆ  อยากเห็นภาพวันแรกที่เจอกัน เราอยากทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน  แต่เพราะเราเป็นคนงี่เง่า ชวนทะเลาะอยู่บ่อย   มันทำให้ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิมจากน้ำเสียงการพูดจาที่ไม่มีเยื่อใยให้กัน  เพราะงี้รึป่าวที่ทำให้เราพุดคำนั้นออกไป  และก้ทำให้เสียคนคนนั้นไป   บางทีการที่เราเดินออกมาชีวิตของเค้าจะดีกว่าตอนที่มีเรารึป่าว   หรือเรารักเค้ามากไปถึงทำให้เราทำตัวงี่เง่ากับเค้าไปแบบนั้น   ทุกคำถามมันมารุมจนเราคิดไรไม่ออกละมันก้อตันไปหมด  แต่เราเลือกที่จะถอยออกมาเพราะเราเอาความรู้สึกเราไปเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้มามาก  จนทำให้มันไม่มีอะไรหลงเหลือแล้วจริงๆ นอกจากยังรักเค้าอยู่   และยังคงจำภาพเก่าๆที่ใช้ด้วยกัน .