เคยไหม? ที่รู้สึกว่า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีตัวตน ถูกมองข้าม ถูกละเลย และไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครสักคน
เวลาเผลอไผลก็ไม่คิดถึงมันเลย แต่พอเจอสถาณการณ์แย่ที่เราตีบตันจริงๆ คนที่เคยเห็นหน้ากันกลับหายไป
คนที่เคยพูดด้วยกันดีๆ ทุกวัน ก็เงียบเสียงเหมือนไม่อยากเสวนากับเรา แม้กระทั่งคนในบ้านเราเองยังรำคาญ
มองว่าเราน่าเบื่อมีแต่ปัญหามาระบาย

เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราเคยไปทำอะไรไว้มันถึงส่งผลขนาดนี้ค่ะ

ตั้งแต่เกิดก็จะเป็นมาตลอด เราเป็นลูกคนเล็กในครอบครัว และไม่ค่อยสนิทสนมกับญาติคนอื่นๆ อาจจะด้วย
ไม่ชอบสุงสิงกับใครมากสมัยเด็ก แต่พอเราโตเราก็เริ่มอยากเป็นที่รัก อยากให้คนสนใจเรา เราก็เริ่มปรับตัว
เริ่มสุงสิงกับญาติมากขึ้น จากที่ไม่เคยสนใจใครก็เริ่มทักทายถามไถ่ เริ่มเข้าไปคุย และเริ่มรู้สึกว่า พวกเขา
ดูไม่ค่อยสนใจอะไรกับเราเลย เราคุยอะไรไปก็ไม่มีใครสนใจฟัง ไม่ถามถึงเราบ้าง ไม่ค่อยอยากรับรู้อะไรที่
เกี่ยวกับเราเลย แม่ก็อ้างว่าเขาทำงานไม่มีเวลาว่าง พอเวลาเรามีเรื่องกลุ้มใจโทรไปแม่ก็ไม่ค่อยรับสายค่ะ
อารมณ์แม่คงคิดว่าเราโทรคุยเล่นมั้งเลยไม่ได้สนใจอะไร กับคนในบ้านก็จะประมาณนี้กันหมด แต่เราก็มอง
ในแง่ดีว่า ครอบครัวเรา คงไม่ใช่สไตล์นั่งล้อมวงนั่งเล่าเรื่องระบายทุกข์สุขกันมั้ง? ทั้งที่ในใจรู้สึกตลอดค่ะ
ว่าเราดูไร้ตัวตนสำหรับคนในครอบครัวจังเลย และเก็บมันไว้คนเดียว

ตั้งแต่เราเรียนสมัยเด็กจนมัธยม เราคบเพื่อนมากหน้าหลายตาหลากหลายนิสัยใจคอค่ะมีทั้งเพื่อนหญิงชาย
ด้วยความที่เราอยากมีค่าในสายตาเพื่อน อยากเป็นคนสำคัญ อยากเป็นที่รักของเพื่อนๆ เราก็เลยทำแต่สิ่งที่
ดีๆ กับเขา ทั้งพูดจาดี ทำดีให้ ใจอ่อนยอมเขาหมดไม่ว่าเพื่อนจะขอให้ช่วยอะไร เราก็ช่วยไปหมดทั้งที่บาง
เรื่องเราทำไม่ไหวก็ยังยอมทำให้เพื่อน เพราะเราหวังว่า เขาจะทำดีตอบกลับมาให้เราเหมือนกัน และเราจะ
มีค่าในสายตาเพื่อนคนนั้นๆ แต่สุดท้ายพอถึงคราวยามยากของเราเอง เพื่อนที่เราเคยพูดดีทำดีด้วยตลอดก็
จะอยู่ห่างๆ เราเหมือนเป็นแค่คนรู้จัก ซึ่งเขาคงมองเราเป็นแค่คนรู้จักจริงๆ มาตั้งแต่แรกแล้ว มีแต่เราเองคน
เดียว ที่คิดว่าเขาคือเพื่อน
แล้วก็เป็นเราเองที่มานั่งเสียใจ กับการทำดีไปสารพัด แต่ก็ยังไม่มีเพื่อนดีๆ กับเขา มีแต่เพื่อนร่วมโลกเฉยๆ
และต้องมานั่งถามตัวเองซ้ำๆ

ตัวเราเคยมีค่าในสายตาใครไหม?
ทำไมเราไม่เคยสำคัญกับใครเลย?
ทำไมการทำดีไปแล้ว เขาถึงมองเห็นเราเป็นแค่ฝุ่น?

ยกตัวอย่างเช่น...

> ครั้งหนึ่ง..... เราเคยเอาตัวเองเข้าไปแบกรับภาระ เสนอหน้าไปช่วยเพื่อนที่ทำงาน ทำงานส่วนของเขาให้
ในวันที่เขาลาป่วย เราคิดว่า ครั้งนี้เราช่วยเขาอย่างจริงใจเพราะเขาไม่สบาย แต่ก็แอบหวังไว้ สักวันเขาคนนี้
ก็คงช่วยเราในวันที่เราป่วย หรือวันที่เราลำบาก
   แต่พอถึงวันที่เราลำบากจริงๆ เจอปัญหาใหญ่จริงๆ เราไม่ได้หวังว่าเพื่อนคนนี้ต้องมาช่วยแก้ปัญหาให้เลย
แค่อยากได้ยินเขาถามไถ่เราบ้าง สนใจบ้างว่าเราเจออะไรอยู่ หรือคำพูดดีๆ ให้กำลังเราบ้าง แต่ก็ไม่มีเลยค่ะ
ทั้งที่เราทำงานด้วยกัน และตอนเราเจอปัญหาเขาก็อยู่ตรงนั้นรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด เขาทำได้แค่ยืนมองเรา
แก้ปัญหาและมองข้ามเราไปเพราะไม่ใช่ปัญหาของเขา

ไม่ใช่แค่เพื่อนคนนี้ แต่เป็นเพื่อนแทบทุกคนที่เราเคยคบหามา ตลอดจนถึงปัจจุบัน เพื่อนเราส่วนใหญ่จะมีแต่
สไตล์นี้ทั้งนั้นเลย

ที่เป็นอย่างนี้ เพราะตัวเราไม่ดีเอง หรือเพราะเพื่อนดีๆ เขาไม่อยากคบเราคะ?
หรือความจริงแล้ว เป็นเพราะว่า เราไม่ได้มีค่าพอให้ใครมองเห็น ไม่มีค่าพอให้ใครเสี่ยงยื่นมือเข้ามาฉุดเราไป
จากปัญหาที่เจออยู่ เราไม่สำคัญพอจะให้ใครเสียเวลามาสนใจ

เราเคยถามกับเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันสมัยเด็กๆ ว่า "เราเคยสำคัญกับใครบ้าง?" เขาก็ตอบแค่ว่า "สำคัญดิ!"
แต่ทำไมเรารู้สึกว่าตัวเราไม่เคยสำคัญอะไรกับใครเลย

เคยเป็นกันไหม? แล้วผ่านจุดนี้ของชีวิตกันยังไงบ้างคะ? มาแบ่งปันประสบการณ์กันหน่อยค่ะ ตอนนี้ได้แต่ถาม
ตัวเอง ว่าเคยสำคัญกับใครไหม?