"หญิง" เธอเกิดมาพร้อมกับปร่างหน้าตาที่อัปลักษณ์เกินกว่าคนทั่วไป ใบหน้าที่บิดเบี้ยว ฟันเหยิน จมูกหัก และตาทั้งสองข้างไม่เท่ากัน เธอชินชากับภาพที่ทุกคนจ้องมองเธอด้วยความสงสารและเวทนา บางคนก็ตกใจและเดินถอยห่างอย่างรังเกียจหรือหวาดกลัว มันคือ "ปมด้อย" ในชีวิตของเธอ
มารดาของหญิงคลอดเธอออกมาอย่างยากลำบากและอดทนเลี้ยงดูเธอมาได้เพียงแค่ 3 ปีก็ต้องจากไปด้วยความอ่อนแอจากโรครุมเร้า ทอดทิ้งเธอไว้เพียงลำพังกับบิดาและแม่เลี้ยงคนใหม่
"หญิง" เติบโตมาพร้อมกับน้องสาวแสนสวย และน้องชายหน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ เธอเป็นเพียงคนเดียวในบ้านที่อัปลักษณ์จนไม่มีใครอยากทักทายหรือสนใจ เธอถูกทิ้งให้กินข้าวเพียงลำพัง ในทุกวันเธอต้องเดินไปขึ้นรถเมล์เพื่อไปเรียนหนังสือตามลำพัง น้องสาวและน้องชายของเธอไม่ยอมให้เธอนั่งรถของแม่ไปโรงเรียนด้วย
เช้าวันนี้ฝนตกหนัก "หญิง" เดินกางร่มออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนอย่างเช่นเคย บ้านของหญิงเป็นบ้านขนาดกลางตั้งอยู่ต้นซอย ท้ายสุดของซอยจะมีบ้านหลังใหญ่ มีรถหรูขับผ่านเข้าไปยังบ้านหลังนั้นเป็นประจำ
"หนู จะไปโรงเรียนเหรอจ๊ะ" เสียงของหญิงวัยกลางคนรูปร่างหน้าตาดี แต่งตัวดี ใบหน้าดูเป็นคนใจดีและมีใจโอบอ้อมอารี เลื่อนกระจกรถลงเพื่อพูดคุยกับเธอ
"ค่ะ" หญิงตอบ
"ขึ้นมาซิจ๊ะ เดี่ยวน้าไปส่ง" หญิงคนนั้นเชิญชวน
หญิงในสภาพที่เปียกปอนไปครึ่งตัวเดินขึ้นมาบนรถอย่างไม่รีรอ เธอรู้สึกยินดีและปลาบปลื้มใจมาก เธอไม่ค่อยได้รับมิตรภาพหรือการช่วยเหลือจากใครมากนัก บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะเห็นเธอน่าสงสารที่ต้องเดินตากฝนเพื่อไปโรงเรียนจึงได้เชิญเธอขึ้นมา
"อาร์ท ขยับให้เพื่อนเค้านั่งด้วยซิลูก" หญิงคนนั้นหันมามองที่เบาะหลัง
เบาะที่นั่งหลังคนขับมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาเป็นลูกชายของหญิงวัยกลางคนที่เรียก "หญิง" ขึ้นมาบนรถ ด้านหน้าข้างขับรถมีเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอคือพี่สาวคนคนโตของอาร์ท เด็กสาวผู้นั่งด้านหน้าหันมามองหญิงพร้อมกับส่งยิ้มให้ แต่เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเพียงแค่ชายตามามองพร้อมขยับตัวเพื่อแบ่งที่นั่งให้แล้วเมินหน้าหนีไปอย่างรังเกียจ
หญิงจ้องมองใบหน้าขาวเนียนและหล่อเหลานั้นอย่างปลาบปลื้ม ถ้าเธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยหมดจดเหมือนเด็กสาวคนที่นั่งด้านหน้า เด็กหนุ่มคนนี้คงส่งยิ้มมาให้เธอ แต่เพราะเธอคือหญิงอัปลักษณ์ เขาถึงทำได้แค่ชายตามามองแล้วเมินหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใย
หลายปีผ่านไปหญิงยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ เธอเรียนจบปริญญาตรีแต่มักจะมีปัญหาเรื่องการสมัครงานเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอ แม้เธอจะมีผลการเรียนที่ดีก็ตาม แต่ในที่สุดเธอก็ได้งานทำที่บริษัทขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เพื่อนร่วมงานต่างพากันพูดจากล้อเลียนเธออย่างสนุกสานโดยที่เธอแอบได้ยินบ้าง มีคนแอบมาเล่าให้ฟังบ้าง
"ว่า ผู้หญิงน่าตาอย่าง น้องหญิงนี่ ให้ฟรี ๆ จะเอามั้ยว่ะ?" เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งพูดคุยกับเพื่อนชายอีกคนบนโต๊ะอาหาร
เรื่องสั้น "หญิงอัปลักษณ์กับลูกแก้ววิเศษ"
มารดาของหญิงคลอดเธอออกมาอย่างยากลำบากและอดทนเลี้ยงดูเธอมาได้เพียงแค่ 3 ปีก็ต้องจากไปด้วยความอ่อนแอจากโรครุมเร้า ทอดทิ้งเธอไว้เพียงลำพังกับบิดาและแม่เลี้ยงคนใหม่
"หญิง" เติบโตมาพร้อมกับน้องสาวแสนสวย และน้องชายหน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ เธอเป็นเพียงคนเดียวในบ้านที่อัปลักษณ์จนไม่มีใครอยากทักทายหรือสนใจ เธอถูกทิ้งให้กินข้าวเพียงลำพัง ในทุกวันเธอต้องเดินไปขึ้นรถเมล์เพื่อไปเรียนหนังสือตามลำพัง น้องสาวและน้องชายของเธอไม่ยอมให้เธอนั่งรถของแม่ไปโรงเรียนด้วย
เช้าวันนี้ฝนตกหนัก "หญิง" เดินกางร่มออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนอย่างเช่นเคย บ้านของหญิงเป็นบ้านขนาดกลางตั้งอยู่ต้นซอย ท้ายสุดของซอยจะมีบ้านหลังใหญ่ มีรถหรูขับผ่านเข้าไปยังบ้านหลังนั้นเป็นประจำ
"หนู จะไปโรงเรียนเหรอจ๊ะ" เสียงของหญิงวัยกลางคนรูปร่างหน้าตาดี แต่งตัวดี ใบหน้าดูเป็นคนใจดีและมีใจโอบอ้อมอารี เลื่อนกระจกรถลงเพื่อพูดคุยกับเธอ
"ค่ะ" หญิงตอบ
"ขึ้นมาซิจ๊ะ เดี่ยวน้าไปส่ง" หญิงคนนั้นเชิญชวน
หญิงในสภาพที่เปียกปอนไปครึ่งตัวเดินขึ้นมาบนรถอย่างไม่รีรอ เธอรู้สึกยินดีและปลาบปลื้มใจมาก เธอไม่ค่อยได้รับมิตรภาพหรือการช่วยเหลือจากใครมากนัก บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะเห็นเธอน่าสงสารที่ต้องเดินตากฝนเพื่อไปโรงเรียนจึงได้เชิญเธอขึ้นมา
"อาร์ท ขยับให้เพื่อนเค้านั่งด้วยซิลูก" หญิงคนนั้นหันมามองที่เบาะหลัง
เบาะที่นั่งหลังคนขับมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาเป็นลูกชายของหญิงวัยกลางคนที่เรียก "หญิง" ขึ้นมาบนรถ ด้านหน้าข้างขับรถมีเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอคือพี่สาวคนคนโตของอาร์ท เด็กสาวผู้นั่งด้านหน้าหันมามองหญิงพร้อมกับส่งยิ้มให้ แต่เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเพียงแค่ชายตามามองพร้อมขยับตัวเพื่อแบ่งที่นั่งให้แล้วเมินหน้าหนีไปอย่างรังเกียจ
หญิงจ้องมองใบหน้าขาวเนียนและหล่อเหลานั้นอย่างปลาบปลื้ม ถ้าเธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยหมดจดเหมือนเด็กสาวคนที่นั่งด้านหน้า เด็กหนุ่มคนนี้คงส่งยิ้มมาให้เธอ แต่เพราะเธอคือหญิงอัปลักษณ์ เขาถึงทำได้แค่ชายตามามองแล้วเมินหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใย
หลายปีผ่านไปหญิงยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ เธอเรียนจบปริญญาตรีแต่มักจะมีปัญหาเรื่องการสมัครงานเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอ แม้เธอจะมีผลการเรียนที่ดีก็ตาม แต่ในที่สุดเธอก็ได้งานทำที่บริษัทขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เพื่อนร่วมงานต่างพากันพูดจากล้อเลียนเธออย่างสนุกสานโดยที่เธอแอบได้ยินบ้าง มีคนแอบมาเล่าให้ฟังบ้าง
"ว่า ผู้หญิงน่าตาอย่าง น้องหญิงนี่ ให้ฟรี ๆ จะเอามั้ยว่ะ?" เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งพูดคุยกับเพื่อนชายอีกคนบนโต๊ะอาหาร