ถึงบรรดาคุณผู้หญิงที่ชอบเรียกร้องที่นั่งบนรถโดยสารสาธาณะ โปรดสละที่นั่ง (ที่นั่งสำรอง) ให้แก่คนพิการและคนท้องบ้าง!

ตามหัวข้อเลยครับ คือ... ปกตินี่ผมเป็นคนที่ซีเรียสกับเรื่องสิทธิในที่นั่งบนยวดยานสาธาณะมากนะครับ ถ้าได้นั่งแล้วผมคงไม่ยินดีที่จะเสียสละที่นั่งให้ใครถ้าไม่ใช่คนที่ผมเห็นว่าสมควรได้นั่งจริงๆ (ลองดูในกระทู้เก่าๆของผมได้ครับ ที่ https://ppantip.com/topic/35595788 (กระทู้นี้เคยเป็นกระทู้เด็ดพันทิพมาแล้ว ลองหาอ่านได้บนเฟซบุ๊คครับ) และ อีกกระทู้ https://ppantip.com/topic/36312209 ) แต่แบบว่าผมคิดอยู่เสมอว่าวันไหนโชคดีได้นั่งก็ดีไป แต่ถ้าไม่ได้นั่งผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมาก (ถ้าไม่มีเหตุให้ผมต้องลุกโดยไม่เต็มใจ) แต่หลายครั้งหลายหนที่ผมเห็นนั้น บรรดาคุณผู้หญิงทั้งหลายที่ชอบอ้างว่าตัวเองเป็นเพศแม่ เป็นคนที่ควรได้รับน้ำใจได้รับความเสียสละ กลับเป็นคนที่ไม่มีน้ำใจ ไม่มีความเสียสละซะเอง โดยเฉพาะบนรถไฟฟ้า... (อย่าแปลกใจครับที่ผมเน้นว่าเป็นผู้หญิง เพราะทุกวันที่ผมใช้รถไฟฟ้านั้นจากการสังเกตด้วยสายตาของผมแล้วคนที่นั่งอยู่ 7 – 80% เลยจะเป็นผู้หญิงครับ ผู้ชายมีนั่งบ้างนิดหน่อยเท่านั้น)

ผมไปและกลับจากทำงานจะต้องใช้บริการรถไฟฟ้าทุกวัน จากต้นทางบางหว้า ไปถึงปลายทางที่จตุจักร ทุกเช้าขาไปจะเห็นคนพิการกลุ่มเล็กๆ 2 – 3 คนที่สถานีบางหว้าขึ้นมา ซึ่งตามปกติเนี่ยที่นั่งติดริมกระจกมันน่าจะเป็นที่นั่งสำรองสำหรับบุคคลพิเศษทั้งหลาย (หรือไม่ใช่ครับ ถ้าผมผิดช่วยแก้ด้วยครับ ???) มักจะมีคนนั่งอยู่แล้วเป็นประจำ ซึ่งคนที่ว่านี้ก็... คือ... ถ้าตัวเองไม่ได้ตาบอดเอง หรือไม่ได้สาละวนอยู่กับหน้าจอมือถือก็น่าจะเห็นว่ามีคนพิการขึ้นมา แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งคนพิการกลุ่มนั้นไปลงที่สถานีสุรศักดิ์ ผมเห็นแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆว่าทำไมคุณผู้หญิงที่นั่งอยู่นั้นจึงไม่เสียสละที่นั่งให้กับคนพิการ (เป็นคนตาบอดน่ะครับ) ทั้งที่พวกเขาจะเกาะเสาเกาะราวอะไรก็ลำบาก และจะเดินหลบคนที่เบียดเสียดกันอยู่บนรถก็ยาก แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะคนนั่งเขาก็จ่ายค่าโดยสารเหมือนกันก็ไม่ควรถูกริดรอนสิทธิ (เป็นผมเองก็อาจจะไม่พอใจเหมือนกัน)

และมาวันนี้เองขากลับผมมาเปลี่ยนขบวนรถที่สยาม เนื่องจากมาต่อท้ายแถวแล้วเข้าไปก็ไม่มีที่นั่ง ผมก็ยืนไป เห็นน้องคนนึงกำลังท้องอยู่ ท้องโตพอสมควร (ไม่ใช่คนอ้วนแน่นอนเพราะเขาติดเข็มกลัดที่หน้าท้องและใส่ชุดคลุมท้องอยู่ด้วย น้องคนนี้ผมเคยเห็นอยู่เนืองๆที่สยาม จนจำหน้าได้) กำลังเข้ามาในรถ ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเสียสละที่นั่งให้ (ผมเคยเห็นเขาต้องยืนจนถึงที่หมายอยู่เรื่อย) กระทั่งถึงสถานีตากสินมีคนลงและมีที่ว่าง (ที่นั่งริมกระจกเหมือนกัน) ก็ผู้หญิงคนนึงประมาณว่าวิ่งร้อยเมตรมาทีเดียวพุ่งตรงมาจะนั่ง และยังเบียดน้องคนท้องที่ว่านี้จนเซ แบบว่าไม่สนใจอะไรเลยกูจะนั่งอย่างเดียว ผมยืนอยู่ตรงนั้นพอดีรีบหย่อนก้นลงนั่งทันที และวางเป้ไว้บนที่นั่ง เอื้อมมือไปสะกิดน้องคนท้องคนนี้ให้มานั่งแทน ผู้หญิงคนที่เบียดมานั้นมีชักสีหน้าทีเดียว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจครับ คือ... แบบว่า... ผมเห็นภาพอย่างงี้แล้วมันน่าอนาถใจน่ะครับ อะไรมันจะอยากนั่งถึงขนาดนั้น ไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองไปชนคนอื่น... ผม... ไม่รู้สิครับ... บรรดาคุณผู้หญิงทั้งหลายที่นั่งจิ้มมือถือกันอยู่เนี่ย คือ ท่านก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับเขาและบางคนเองก็อาจจะเคยท้องมาก่อนแล้ว มีลูกเองแล้วก็ได้ ก็น่าจะเห็นใจผู้หญิงด้วยกันบ้าง

ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ้าเป็นคนที่ผมเห็นว่าสมควรจะสละที่นั่งผมก็ยินดีอยู่แล้ว (แม้ว่าผมจะไม่ได้นั่งอยู่ในที่นั่งสำรองก็ตาม) แค่เห็นภาพที่คนที่นั่งอยู่ในที่นั่งสำรองไม่ยอมสละที่นั่งให้กลุ่ม priority แล้ว (โดยเฉพาะบรรดาคนผู้หญิงที่ชอบอ้างว่าตัวเองเป็นเพศที่อ่อนแอทั้งหลาย) มันรู้สึกทะๆยังไงพิกล คือ... ยังไงถ้าท่านนั่งอยู่ในที่นั่งสำรองแล้วเห็นคนกลุ่มนี้ขึ้นมา ท่านก็ควรสละที่นั่งให้เขานะครับ แค่นี้แหล่ะครับ...