อยู่กับสามีมา 20 ปี  เป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี  เป็นทุกๆอย่าง  และที่สำคัญเขารู้จักเราและเข้าใจเรามากกว่าตัวเราเองเสียอีก  แต่วันหนึ่งเราจับได้ว่าสามีนอกใจ  เมื่อเราจับได้เขาก็เลิกทันที  ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาไม่ผิดเพราะยังไม่มีอะไรกัน  แค่คุยจีบ  แค่บอกรักบอกคิดถึง แค่ส่งรูปและพรรณา  คุยแล้วก็ลบไลน์ไม่ให้เราเห็น อย่างน้อยก็ 7 เดือนที่คบกัน   พอจับได้ก็บอกว่าแคร์เราไงเลยลบ  และยอมรับว่าไม่เคยคิดจะเลิก  เคยโทรหา  และไม่รู้ว่าความสัมพันธ์จะจบแบบไหน  ก็ไปเรื่อยๆ  แค่จดจ่อรอไลน์  อ่านแล้วก็ลบไป  แค่คิดถึง  (เมื่อซักก็ยอมรับว่าผูกพันธ์และใจหายที่ต้องจากกระทันหันไม่ได้บอกลา รู้สึกผิด และคิดถึงบ้าง..ดูเอาเถอะ)

เราเหมือนจะขาดใจ  ทะเลาะกันเรื่องนี้มายาวนาน  เพราะรับไม่ได้  เรื่องอะไรรับได้หมดยกเว้นนอกใจ..เขาก็รู้  แรกๆไม่รับผิด  เราร้องไห้ทุกวัน ร้องกับลูกๆ จนลูกชายอายุ 17 ไปคุยแบบลูกผู้ชายด้วยกัน  ถึงจะรับว่าทำผิดไป  ยังบอกว่าถ้าเรารู้ก็คิดว่าจะแค่นอยๆสักสองสามวัน

จากวันที่จับได้ 2 ธ.ค. 59  จนวันนี้  ไม่มีวันไหนที่เราจะลืม  ไม่มีวันไหนที่ไม่คิด  ไม่มีวันไหนที่ไม่เจ็บ  ...แม้เขาพยายามจะทำดีด้วย  ความรู้สึกมันก็ไม่สนิทใจเหมือนเดิม  อารมณ์ทั้งรักทั้งเกลียด  เลิกก็ไม่ได้  อยู่ด้วยก็เจ็บ  ถ้าพูดถึงเรื่องนี้ก็จะหาว่าขุดเรื่องเก่าแล้วก็ทะเลาะกัน

ศึกษาธรรมมาก็เยอะ ถึงเวลาก็สอบตก  อภัย  ปลง  เขาไม่ใช่ของเรา  แม้ตัวเราก็ไม่ใช่ของเรา  วันหนึ่งก็ต้องจาก ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย  แต่ทำไมยังทำใจไม่ได้ทุกวันนี้มันยังเจ็บอยู่  เพื่อนสนิทที่รู้เรื่องเราก็ว่าเราผิดที่คิดมาก  เขาดีกว่าคนอื่นๆอีก  กรณีเราไม่หนักหนาถ้าเที่ยบกับคนอื่นๆที่โดนยิ่งกว่า

เขาเคยขอให้อภัย สัญญาว่าจะไม่ทำอีก  เคยพาเราไปหาจิตแพทย์  แต่สุดท้ายในใจลึกๆเราก็ยังทรมานอยู่ดี...ไม่หายสักที

ที่อยู่กันทุกวันนี้เราพยายามเสแสร้ง  ไม่พูดถึง  แต่ถ้ามีเรื่องทะเลาะขัดแย้งอะไรขึ้นมา เราก็พูดเรื่องนี้อีก  มันฝังใจมาก  มันเจ็บมาก  ขับรถคนเดียวก็จะคิดถึงแต่เรื่องที่เขาไปบอกรักบอกคิดถึงคนอื่น แล้วก็เจ็บเอง ก็ร้องไห้เอง..จะปีหนึ่งแล้วที่มันยังเจ็บทุกๆวัน

มีใครเป็นแบบนี้บ้าง  และจะทำยังไงดี