คือคบกับเเฟนมา2ปีค่ะ กรกฎาปีที่เเล้วพ่อเเม่เราพาเราไปเล่นที่บ้านเเฟนคือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับครอบครัวเราเเละเเฟนที่ไปมาหาสู่กัน เเต่วันนั้นเราดันเข้าไปเจอline out เขาวีดิโอคอลกันตอนเราหลับทุกวันเกือบเดือน ซึ่งผญ.คนนั้นคือเพื่อนเขาเองเเละก็มีเเฟนเเล้วด้วย มันเจ็บมากตรงเรารู้ทุกอย่างเเต่เขายังเลือกที่จะโกหก ความจริงเริ่มเปิดเผยโดยมีคนอื่นๆที่รู้จักเราเอารูป เอาข้อความ เอาวีดิโอมาให้ดู เขาใกล้ชิดกันเพราะเรียนด้วยกัน เเต่พอจับได้เขาเลิกคุยกันในไลน์ส่วนตัวค่ะ เเต่มาคุยในกลุ่มเเทน ซึ่งเขารายงานกิจวัตรทุกอย่าง มีบอกคิดถึงกันเเล้วลบเเชทต่อหน้าต่อตาเราที่เข้าดูอยู่ เเฟนเราไปขอหอมหน้าผาก ขอจับเเก้ม เรื่องทุกอย่างมันหนักหนากับเรามาก เพราะเราเคยโดยเเฟนเก่าเรานอกใจไปมีอะไรกับคนอื่น มันเลยกลายเป็นปมในใจเราเเต่นั้นมา พอมาเจอคนนี้ คนที่คิดเเละมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำ เเต่สุดท้ายเขาทำ เราทรมานมาก เราร้องไห้หนักมากๆ กินข้าวไม่ได้จนพ่อเเม่เรารู้เรื่องทุกอย่าง เเต่พ่อเเม่เราก็ไม่ได้เข้าข้างเรานะคะ เพราะตั้งเเต่คบมา เราเป็นคนพูดไม่ค่อยเพราะ บางทีใช้คำพูดเเรงๆกับเเฟนเรา พอผ่านมาสักพักเราเริ่มดึงสติตัวเอง เริ่มชากับเรื่องนี้ พูดง่ายๆคือพร้อมเลิก เเต่เขาก็มาง้อ ไปเคลียร์กับเเฟนผญ.คนนั้น ต่อหน้าเราเเละบอกว่าจะไม่ยุ่งอีก เราไม่รู้ว่าด้วยเพราะเหตุผลอะไรที่เราเลือกให้อภัย ทั้งๆที่ตอนที่เราเจ็บที่สุด ทรมานที่สุด ร้องไห้หนักที่สุด มีเเค่พ่อเเม่เราที่นอนกอดเราจนหลับไป ส่วนนึงอาจเพราะความผูกพันธ์ เเต่ตอนนี้เรื่องมันผ่านมาปีนึงเเล้ว เราไม่เคยลืมมันลงเลย เราจำได้ทุกเหตุการณ์ ทุกข้อความ ทุกรูปภาพ ทุกคำแก้ตัว มันทำให้เรากลายเป็นคนขี้ระเเวงมาก ไม่เชื่อใจเขาเลย ความดีที่เขาทำให้เรา การที่เขาเปลี่ยนตัวเอง กลับกลายเป็นมองว่าเขาโกหก สร้างภาพ เพราะมันมีเเต่ภาพจำที่ว่าในตอนที่เขานอกใจ เขาโกหกเราเเนบเนียนมากๆ ตอนนี้เราเหมือนคนจิตฟุ้งซ่านเลย เราคิดล่วงหน้าไปกระทั่งเเบบเขาเปิดเรียนเเล้วไปเจอผญ.คนอื่นๆ ไปใกล้ชิดกับเพื่อนๆผญ.ของเขา เพราะเราเรียนกันคนละที่ เขาจะต้องนอกใจเราอีกแน่ๆ คนโกหกอย่างเขา คนเคยนอกใจอย่างเขาไม่มีทางระงับใจตัวเองได้หรอก เราคิดมาก คิดวนเเต่เเบบนี้ จนทะเลาะกันแทบทุกวัน เเทบทุกครั้งที่เราคิดแบบนี้ เราอยากเลิกไปให้จบๆ จะได้ไม่ต้องไปเจอเหตุการณ์นอกใจให้ทรมานอีกในอนาคต  กลับกันตรงข้ามที่เขาทำดีทุกอย่างตามเราทุกอย่าง ใจเย็นกับเรามากๆ จนบางทีก็สงสารเขานะ เขาคงเหนื่อยเเน่ๆที่ต้องมารองรับอารมณ์ รองรับความคิดเเบบนี้ของเรา ซึ่งถ้าเราบอกเลิกเราทำไม่ได้หรอก หลายๆอย่างหลายๆเหตุผล ที่สำคัญมันคือความผูกพันธ์ที่ทำให้เราไม่กล้าพูดออกไปว่าขอเลิก เราไม่รู้จะทำยังไงให้เลิกคิด หรือเอาเรื่องพวกนี้ออกจากสมองเราอะ เราอยากไปต่อนะ เเต่ควรทำยังไง หรือมีใครเคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้ มีวิธีเเก้ปัญหาหรือดึงตัวเองออกจากความคิดพวกนี้ยังไงอะ