ปัญหาอันดับหนึ่งของประเทศไทยเลยก็ว่าได้นะคะ

แต่หนูก็แค่เด็กคงออกความเห็นแบบผู้ใหญ่ไม่ได้มาก เผลอๆอาจโดนด่าด้วยมั้ง

มีคนเคยบอกว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกตัวเอง แต่ที่เห็นนับปัจจุบัน มีทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ
อย่างตัวอย่างที่พ่อแม่ฆ่าลูกตัวเอง เอาลูกไปทิ้ง ทุบตีลูก ทำร้ายร่างกายลูก(เชิงระบายอารมณ์)
ส่วนตัวอย่างที่ไม่ตั้งใจ(หรือตั้งใจก็ไม่ทราบ) อย่าง การด่าทอ การดุด่า ตี ขู่เอาไปทิ้ง รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี วนเวียนอยู่แค่นี้

หนูก็เป็นแค่เด็กค่ะ เลยสงสัย คืออดสงสัยไม่ได้จริงๆ มันเกิดทั้งชีวิตหนู และ ชีวิตเพื่อนๆ บางทีอาจทุกคนด้วย

แล้วไงต่อ

พอเมื่อเกิดกับคนๆ ถูกสอนมาแบบนี้ ... เอ้า! พอโตไปมีลูกก็ไปสอนลูกแบบที่พ่อแม่ตัวเองสอนต่อสิคะ ดุด่าแรงๆ ทุบตีอะค่ะ(ไม่ใช่ทุกครอบครัว)
เคยมีคนบอกหนูมาค่ะ ว่าอย่ามาโลกสวย เนื่องจากหนูไปคอมเม้นต์ว่า 'การตีเด็ก การทำรุนแรงกับเด็กเป็นการทำร้ายจิตใจเด็ก เผลอๆน้องเขาอาจไปทำร้ายคนอื่นก็ได้'
พอหนูกลับมาคิดอีกที ก็อาจจะโลกสวยจริงๆก็ได้  เพราะหลายคนก็เกิดมาเป็นผู้เป็นคนได้เพราะไม้ใช่มั้ยคะ?
หรือหนูเข้าใจผิด และสงสัยว่า 'โตมาได้เพราะไม้ หรือ ความคิดของตัวเองที่กลัว'
หนูก็เคยโดนตีนะ แต่ที่หนูเชื่อฟังดีๆ ทำตัวเป็นเด็กดี ก็เพราะกลัวนั้นล่ะค่ะ (ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง แต่หนูคิดแบบนี้นะ เลี้ยงดูมาด้วยความกลัวเนี้ย) จนตอนนี้ เป็นพวกไม่กล้าพูด ไม่กล้าคุยไปแล้วในชีวิตประจำวัน(ในอินเทอร์เน็ตช่วยหนูคุย กับคนได้เยอะ ถ้าพิมพ์นะ) เดินในที่คนเยอะๆยังประหม่า
โดนด่าก็เช่นกัน อย่างเรื่องเล็กๆน้อยๆ พัฒนาการช้ากว่าคนอื่น บวกลบคูณหารไม่เป็น อายุก็แค่6-7ขวบ สิ่งที่ได้จากผู้ใหญ่ไม่ใช่กำลังใจกลับเป็นเพียงคำสั้นๆที่แทงใจตั้งแต่เด็กอย่างเช่น คำว่า"โง่" ใช้อารมณ์ ปากบอกว่ารักจับใจ แต่ลงมือทำร้ายเด็กไปเสียแล้ว

หรือหนูคิดผิดคะ?