กระทู้ที่แล้วบอกจะไม่มาตั้งตอนหน้าเพราะไม่ว่าง
แต่อ.จุนก็ป่วยหนักจนต้องหยุดลงเดือนหนึ่งพอดี อะไรมันจะพอเหมาะพอเจาะขนาดนี้
เขียนมังงะไม่ใช่งานสบาย ยังไงถ้าเรื่องนี้ได้เข้าไทยแล้วก็อย่าลืมอุดหนุนอ.กันนะคะ ;;
Yen Press
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://www.b2c.hachettebookgroup.com/authors/jun-mochizuki-teen/?yen
ความเดิมตอนที่แล้ว:
- ฌานไปเดทกับวานิทัส
- โนเอะ? คือใครเหรอ? ก็ตัวเอกที่นอนจูบพื้นคาเฟ่มา 3 เดือนแล้วนั่นไง (ฮา)
ความทรงจำที่ 20.5 -Serment- คำมั่นสัญญา (พาร์ทสอง)
--เปิดมาหน้าแรกเป็นวานิทัสกับฌานในฟิลเตอร์โชโจมังงะ--
( มีความเมากาวหนักมาก)
พอดีกับจังหวะที่ ดันเต้ บังเอิญเดินผ่านมา พอเห็นวานิทัสเดินจี๋จ๋ากับแม่มดเปลวเพลิงนรกกลางกรุงปารีส
เจ้าตัวถึงกับทำอมยิ้มในมือร่วง นึกว่าเห็นภาพหลอนแต่พอเอามือขยี้ตาแรงๆ ก็ยังเห็นอยู่ตำตา
ดันเต้เลยพุ่งเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยความเผือก แต่กลับไปชนเข้ากับโดมินิคที่ปลอมตัวมาส่องอยู่ห่างๆ เช่นกัน (..กะแล้วว่าเจ๊ต้องอยู่ไม่สุข!)
^ โดมิคนเดิม กางเกงก็แนบเนื้อเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเก็บผมแล้วหล่อมาก
Dhampir = ลูกครึ่งแวมไพร์กับมนุษย์
โดมิตามมาเพราะเป็นห่วงว่าวานิทัสจะทำอะไรแผลงๆ กับฌาน (ซึ่งถ้าดูจากพฤติกรรมที่ผ่านมา มันก็น่าเป็นห่วงอยู่หรอก)
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน
ฌานที่เดินไม่ดูตามาตาเรือก็ไปขวางทางรถเข้า
เห็นรถพุ่งตรงมาจะชนฌาน โดมิกับดันเต้ก็ร้องด้วยความตกใจ
ทว่า วานิทัสหันกลับมาคว้าตัวฌานเอาไว้ทันแบบฉิวเฉียด
^ ...เวลามีคนถามว่าเรื่องนี้เป็นแนวไหน ให้ตอบว่า เลิฟคอมเมดี้❤ นะคะ! 😂
พอฌานรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นก็สะดุ้งเฮือก เธอขอโทษวานิทัสที่ไม่ระวัง
^
ฌานมัวแต่มองเรือเหาะแอสเทอร์ไมท์ เพราะมันเป็นของหายากที่อัลทัสปารีส
เจ้ามนุษย์เพียงแต่เอียงคอมอง แล้วยื่นมือมาลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว
ก่อนจะหมุนตัวเดินไปอย่างหล่อๆ ทิ้งให้ฌานตกอยู่ในภวังค์ เธอเอามือแตะหัวตัวเองแล้วมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยสีหน้างุนงง
ทำให้ดันเต้ถึงกับแหวะเพราะขนลุกกับความหวานเลี่ยน ส่วนโดมิยืนหรี่ตา เหงื่อแตก
"ก็เคยสงสัยอยู่หรอกนะ..แต่ หรือว่าที่จริงแล้วฌานจะเป็นพวกใจอ่อนง่าย?"
ฌานเป็น บูโร (เพชฌฆาตของฝั่งแวมไพร์) นั่นหมายความว่าบรรพบุรุษของเธอได้กระทำความผิดร้ายแรง
ผู้สืบทอดสายเลือดนั้น มีหน้าที่กำจัดพวกเดียวกันเพื่อเป็นการไถ่บาปที่บรรพบุรุษก่อเอาไว้
บูโรคือตัวตนที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้น วิถีชีวิตของพวกเขาแทบไม่ได้สัมผัสกับความอ่อนโยน
นั่นหมายความว่า "แม่มดเปลวเพลิงนรก" ที่ยืนเด๋ออยู่ตรงนั้น เป็นพวกแพ้ทางความใจดี(ทุกประเภท)แบบสุดๆ!
ฌานจัดหมวกที่หลุดให้เรียบร้อยเหมือนเดิม แล้วยืนหันรีหันขวางมองดูรอบๆ อย่างใจลอย
วานิทัสเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนั้นจึงหันกลับมาจับมือฌาน แล้วพาเดินไปด้วยกัน
โดมิเอามือกุมหน้า ส่วนดันเต้ก็แบบ ขอโทษนะ ตกลงนี่มันเรื่องอะไร?
โดมิเลยอธิบายที่มาที่ไปให้ฟังแบบคร่าวๆ
(ดันเต้: เอาจริงดิ? พวกเธอเป็นอะไรกันมากไหมเนี่ย?)
ฌานบอกให้วานิทัสปล่อยมือได้แล้ว
แต่ชายหนุ่มบอกว่าเดี๋ยวเธอก็เดินหลงไปไหนอีก
ฌานเลยต้องอ้างว่า จะกางร่มน่ะ! ร่ม! วานิทัสเลยยอมปล่อยมือ พร้อมกับกลั้นขำไปด้วย
เจ้ามนุษย์พาแวมไพร์สาวชมเมือง
ทั้งสองคนเที่ยวดูสถาปัตยกรรมที่สวยงามหลากหลาย ฌานเคยมาปารีสฝั่งนี้เฉพาะตอนที่มาคุ้มกันลูกะ
เธอต้องคอยระวังตัวตลอด ไม่เคยได้ดื่มด่ำกับทัศนียภาพของมหานครอย่างเต็มตา
จึงได้แต่เหลียวมองสิ่งรอบกายอย่างลืมตัวด้วยอาการตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อย
ระหว่างที่เดินอยู่ก็มีเงาดำขนาดใหญ่ทาบทับทั้งคู่
พอแหงนหน้ามองก็พบว่าเป็นเรือเหาะยักษ์
La Baleine (The Whale) ที่ลอยผ่านไป
ฌานทำตาเป็นประกายพร้อมกับนึกในใจว่า
ยอดไปเลย!
ถึงจะเป็นปารีสเหมือนกัน แต่บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากที่อัลทัสลิบลับ!
วานิทัสก็แสนดี จัดการเลี้ยงดูปูเสื่อดั่งเจ้าหญิง พาไปกินขนมอร่อยๆ สองสามร้านรวด แถมถือร่มให้ด้วย
(เชื่องเพราะของกิน คนอ่านจะเป็นลม นี่แวมไพร์หรือหมาน้อย เธอกินอร่อย เอนจอย อีทติ้งมาก 5555555)
มีความสุขมากไปหน่อย ฌานเลยลืมตัว ลืมมาดแม่มดเปลวเพลิงนรกทิ้งไว้ที่ร้านขนม
ใจของแม่สาวน้อยตะโกนอย่างลิงโลดว่า
“สนุกจังเลย..!!”
พอรู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งคอตก หน้าจ๋อยอยู่ที่ม้านั่ง โดยมีวานิทัสเอามืออุดปากกลั้นหัวเราะอยู่ข้างหลัง
แต่วานิทัสถามว่าจะเอาเครปไหม? ....ฌานก็เลย
^....ทำไมเป็นคนแบบนี้!! 😂😂😂
(ดันเต้: ฉันขอตัวกลับก่อนได้ไหม?)
(โดมิ: อย่ามาล้อเล่นนะ! มาถึงขนาดนี้แล้วก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกันจนจบสิ!)
ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ม้านั่ง บนเนินเขามงมาร์ต (Montmartre) เนินเขาที่สูงที่สุดในปารีส
วานิทัสเห็นฌานจ้องไปที่หอคอย เขาเลยอธิบายว่านั่นคือ "Tower of The Sun"
อีกสักพักจะมีการจัดนิทรรศการนานาชาติ** และหอคอยนั่นคือส่วนจัดแสดงที่ใหญ่ที่สุด
มันคืออะไร?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้"หอคอยสุริยัน" (Tower of The Sun/Sun Tower)
ผลงานออกแบบร่วมกันระหว่าง Jules Bourdais (คนออกแบบสถาปัตยกรรม)[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
กับ Sébillot (ด้านวิศวกรรม) เป็นโปรเจคก่อสร้างอนุสาวรีย์ทรงประภาคารในศตวรรษที่ 19
โดยพวกเขาอ้างว่าแสงจากหอคอยดังกล่าวสามารถส่องสว่างไปทั่วทั้งกรุงปารีส
แต่สุดท้ายโปรเจคก็ถูกพับเก็บไป เนื่องจากคนมองว่าหอคอยสุริยันมีขนาดและน้ำหนักมหาศาล ค่าก่อสร้างย่อมแพง
ตามแบบที่ร่างเอาไว้ หอคอยสุริยันมีความสูงถึง 355 เมตร ลำพังแค่ดีไซน์ฐานของหอคอยก็สูงท่วมมหาวิหารนอเทรอ-ดาม
ถ้าเทียบความสูงทั้งหมดเรียกได้ว่าสูงกว่าหอไอเฟล สูงกว่าตึกใบหยก 2 ของไทย จัดว่าสูงมากๆ ในสมัยนั้น
โดยแสงจากยอดประภาคารจะยิงไปสะท้อนกับกระจกพิเศษที่ติดตั้งไว้รอบกรุงปารีส แล้วสะท้อนกลับมาอาบตัวเมือง
มีผู้ออกความเห็นว่าแสงสว่างนั้นอันตรายและน่ากลัวเกินไป สุดท้ายจึงแพ้คะแนนเสียงให้กับหอไอเฟลของ Gustave Eiffel
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าพวกเขาจะชอบความคิดดังกล่าว จึงติดระบบแสงไฟไว้ที่หอไอเฟล
เป็นสป็อตไลท์ที่สามารถหมุนได้ 360 องศา โดยตอนกลางคืนสามารถฉายแสงออกไปได้ในรัศมีประมาณ 80 กิโลเมตร
Gustave Eiffel มีส่วนสำคัญในการสร้างเทพีสันติภาพของอเมริกาด้วย
และเคยมีการจัด world's fair ที่ปารีสโดยใช้หอไอเฟลเป็นทางเข้างาน**
เรียกว่า The Exposition Universelle of 1889
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แต่ทีพีคคือ หอคอยสุริยัน มันโผล่มาในฉากหลังตั้งแต่ตอนที่ 2 แล้วนี่สิ
มีคนตาไวสังเกตเห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่อ่าน ต้องปรบมือให้เลย
(เราขออนุญาตจากเขาแล้วค่ะ ถ้าใครอยากอ่านรีวิวแต่ละตอนก็ไปตามได้ เขาเขียนสนุกดีนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://kirakiratreasurebox.blogspot.com.es/search/label/Vanitas%20no%20Shuki)
Source: Schivelbusch, Wolfgang (1995) Disenchanted Night:
The Industrialization of Light in the Nineteenth Century, p.128.
ทาบรูปแล้วแบบ นั่นไง ใช่เลย อ.จุนทำการบ้านมาดีอีกแล้ว
แต่การที่อ.ใส่หอคอยสุริยันมาตั้งแต่ตอนแรกๆ แสดงว่ามันต้องสำคัญกับเรื่องสิ จริงไหม?
คราวนี้อ.วางแผนอะไรไว้อีกคะ ..
วานิทัสบอกฌานให้รอแป๊ป จะไปเข้าห้องน้ำ
พอกลับมาแล้วฌานต้องตอบได้นะ ว่าตกลงเธอคิดยังไงกับเขา
ฌานอาศัยโอกาสสั้นๆ ที่วานิทัสไม่อยู่ รีบฝึกพูด
"วานิทัส.. วันนี้ฉันสนุกมาก ฉันได้เห็นด้านอื่นๆ ของนายที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน และนั่นทำให้ฉันดีใจ"
"ฉันอยากจะรู้เรื่องของนายให้มากกว่านี้"
"ฉันรู้ตัวอยู่แล้วล่ะ"
"ว่าฉัน..ช.....ชอบ..นาย"
พูดจบเจ้าตัวก็หน้าแดงฉ่า
วานิทัสที่ (โกหก) ว่าจะไปห้องน้ำก็เลย--
ฌานโวยว่า
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! นายต้องมองฉันแบบรู้สึกรังเกียจสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอ!!
วานิทัสก็ล้อว่า มาพูดเรื่องน่าอายอะไรตรงนี้ ตกลงเธอชอบแนวนั้น(มาโซ)เหรอ แม่กระต่ายน้อย
ฌานที่โดนเล่นงานซะไปไม่เป็น ก็ได้แต่ร้องว้ากด้วยความหงุดหงิด
(ดันเต้: รับลูกอมหน่อยไหม เลดี้โดมินิค?)
(โดมิ: ..เอาสิ)
[Spoil] Vanitas no Carte ความทรงจำที่ 20.5 -Serment- คำมั่นสัญญา (พาร์ทสอง)
แต่อ.จุนก็ป่วยหนักจนต้องหยุดลงเดือนหนึ่งพอดี อะไรมันจะพอเหมาะพอเจาะขนาดนี้
เขียนมังงะไม่ใช่งานสบาย ยังไงถ้าเรื่องนี้ได้เข้าไทยแล้วก็อย่าลืมอุดหนุนอ.กันนะคะ ;;
Yen Press
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ความเดิมตอนที่แล้ว:
- ฌานไปเดทกับวานิทัส
- โนเอะ? คือใครเหรอ? ก็ตัวเอกที่นอนจูบพื้นคาเฟ่มา 3 เดือนแล้วนั่นไง (ฮา)
ความทรงจำที่ 20.5 -Serment- คำมั่นสัญญา (พาร์ทสอง)
--เปิดมาหน้าแรกเป็นวานิทัสกับฌานในฟิลเตอร์โชโจมังงะ--
( มีความเมากาวหนักมาก)
พอดีกับจังหวะที่ ดันเต้ บังเอิญเดินผ่านมา พอเห็นวานิทัสเดินจี๋จ๋ากับแม่มดเปลวเพลิงนรกกลางกรุงปารีส
เจ้าตัวถึงกับทำอมยิ้มในมือร่วง นึกว่าเห็นภาพหลอนแต่พอเอามือขยี้ตาแรงๆ ก็ยังเห็นอยู่ตำตา
ดันเต้เลยพุ่งเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยความเผือก แต่กลับไปชนเข้ากับโดมินิคที่ปลอมตัวมาส่องอยู่ห่างๆ เช่นกัน (..กะแล้วว่าเจ๊ต้องอยู่ไม่สุข!)
^ โดมิคนเดิม กางเกงก็แนบเนื้อเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเก็บผมแล้วหล่อมาก
Dhampir = ลูกครึ่งแวมไพร์กับมนุษย์
โดมิตามมาเพราะเป็นห่วงว่าวานิทัสจะทำอะไรแผลงๆ กับฌาน (ซึ่งถ้าดูจากพฤติกรรมที่ผ่านมา มันก็น่าเป็นห่วงอยู่หรอก)
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน
ฌานที่เดินไม่ดูตามาตาเรือก็ไปขวางทางรถเข้า
เห็นรถพุ่งตรงมาจะชนฌาน โดมิกับดันเต้ก็ร้องด้วยความตกใจ
ทว่า วานิทัสหันกลับมาคว้าตัวฌานเอาไว้ทันแบบฉิวเฉียด
^ ...เวลามีคนถามว่าเรื่องนี้เป็นแนวไหน ให้ตอบว่า เลิฟคอมเมดี้❤ นะคะ! 😂
พอฌานรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นก็สะดุ้งเฮือก เธอขอโทษวานิทัสที่ไม่ระวัง
^ ฌานมัวแต่มองเรือเหาะแอสเทอร์ไมท์ เพราะมันเป็นของหายากที่อัลทัสปารีส
เจ้ามนุษย์เพียงแต่เอียงคอมอง แล้วยื่นมือมาลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว
ก่อนจะหมุนตัวเดินไปอย่างหล่อๆ ทิ้งให้ฌานตกอยู่ในภวังค์ เธอเอามือแตะหัวตัวเองแล้วมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยสีหน้างุนงง
ทำให้ดันเต้ถึงกับแหวะเพราะขนลุกกับความหวานเลี่ยน ส่วนโดมิยืนหรี่ตา เหงื่อแตก
"ก็เคยสงสัยอยู่หรอกนะ..แต่ หรือว่าที่จริงแล้วฌานจะเป็นพวกใจอ่อนง่าย?"
ฌานเป็น บูโร (เพชฌฆาตของฝั่งแวมไพร์) นั่นหมายความว่าบรรพบุรุษของเธอได้กระทำความผิดร้ายแรง
ผู้สืบทอดสายเลือดนั้น มีหน้าที่กำจัดพวกเดียวกันเพื่อเป็นการไถ่บาปที่บรรพบุรุษก่อเอาไว้
บูโรคือตัวตนที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้น วิถีชีวิตของพวกเขาแทบไม่ได้สัมผัสกับความอ่อนโยน
นั่นหมายความว่า "แม่มดเปลวเพลิงนรก" ที่ยืนเด๋ออยู่ตรงนั้น เป็นพวกแพ้ทางความใจดี(ทุกประเภท)แบบสุดๆ!
ฌานจัดหมวกที่หลุดให้เรียบร้อยเหมือนเดิม แล้วยืนหันรีหันขวางมองดูรอบๆ อย่างใจลอย
วานิทัสเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนั้นจึงหันกลับมาจับมือฌาน แล้วพาเดินไปด้วยกัน
โดมิเอามือกุมหน้า ส่วนดันเต้ก็แบบ ขอโทษนะ ตกลงนี่มันเรื่องอะไร?
โดมิเลยอธิบายที่มาที่ไปให้ฟังแบบคร่าวๆ
(ดันเต้: เอาจริงดิ? พวกเธอเป็นอะไรกันมากไหมเนี่ย?)
ฌานบอกให้วานิทัสปล่อยมือได้แล้ว
แต่ชายหนุ่มบอกว่าเดี๋ยวเธอก็เดินหลงไปไหนอีก
ฌานเลยต้องอ้างว่า จะกางร่มน่ะ! ร่ม! วานิทัสเลยยอมปล่อยมือ พร้อมกับกลั้นขำไปด้วย
เจ้ามนุษย์พาแวมไพร์สาวชมเมือง
ทั้งสองคนเที่ยวดูสถาปัตยกรรมที่สวยงามหลากหลาย ฌานเคยมาปารีสฝั่งนี้เฉพาะตอนที่มาคุ้มกันลูกะ
เธอต้องคอยระวังตัวตลอด ไม่เคยได้ดื่มด่ำกับทัศนียภาพของมหานครอย่างเต็มตา
จึงได้แต่เหลียวมองสิ่งรอบกายอย่างลืมตัวด้วยอาการตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อย
ระหว่างที่เดินอยู่ก็มีเงาดำขนาดใหญ่ทาบทับทั้งคู่
พอแหงนหน้ามองก็พบว่าเป็นเรือเหาะยักษ์ La Baleine (The Whale) ที่ลอยผ่านไป
ฌานทำตาเป็นประกายพร้อมกับนึกในใจว่า ยอดไปเลย!
ถึงจะเป็นปารีสเหมือนกัน แต่บรรยากาศที่นี่แตกต่างจากที่อัลทัสลิบลับ!
วานิทัสก็แสนดี จัดการเลี้ยงดูปูเสื่อดั่งเจ้าหญิง พาไปกินขนมอร่อยๆ สองสามร้านรวด แถมถือร่มให้ด้วย
(เชื่องเพราะของกิน คนอ่านจะเป็นลม นี่แวมไพร์หรือหมาน้อย เธอกินอร่อย เอนจอย อีทติ้งมาก 5555555)
มีความสุขมากไปหน่อย ฌานเลยลืมตัว ลืมมาดแม่มดเปลวเพลิงนรกทิ้งไว้ที่ร้านขนม
ใจของแม่สาวน้อยตะโกนอย่างลิงโลดว่า “สนุกจังเลย..!!”
พอรู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งคอตก หน้าจ๋อยอยู่ที่ม้านั่ง โดยมีวานิทัสเอามืออุดปากกลั้นหัวเราะอยู่ข้างหลัง
แต่วานิทัสถามว่าจะเอาเครปไหม? ....ฌานก็เลย
^....ทำไมเป็นคนแบบนี้!! 😂😂😂
(ดันเต้: ฉันขอตัวกลับก่อนได้ไหม?)
(โดมิ: อย่ามาล้อเล่นนะ! มาถึงขนาดนี้แล้วก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกันจนจบสิ!)
ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่ม้านั่ง บนเนินเขามงมาร์ต (Montmartre) เนินเขาที่สูงที่สุดในปารีส
วานิทัสเห็นฌานจ้องไปที่หอคอย เขาเลยอธิบายว่านั่นคือ "Tower of The Sun"
อีกสักพักจะมีการจัดนิทรรศการนานาชาติ** และหอคอยนั่นคือส่วนจัดแสดงที่ใหญ่ที่สุด
มันคืออะไร?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
วานิทัสบอกฌานให้รอแป๊ป จะไปเข้าห้องน้ำ
พอกลับมาแล้วฌานต้องตอบได้นะ ว่าตกลงเธอคิดยังไงกับเขา
ฌานอาศัยโอกาสสั้นๆ ที่วานิทัสไม่อยู่ รีบฝึกพูด
"วานิทัส.. วันนี้ฉันสนุกมาก ฉันได้เห็นด้านอื่นๆ ของนายที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน และนั่นทำให้ฉันดีใจ"
"ฉันอยากจะรู้เรื่องของนายให้มากกว่านี้"
"ฉันรู้ตัวอยู่แล้วล่ะ"
"ว่าฉัน..ช.....ชอบ..นาย"
พูดจบเจ้าตัวก็หน้าแดงฉ่า
วานิทัสที่ (โกหก) ว่าจะไปห้องน้ำก็เลย--
ฌานโวยว่า มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! นายต้องมองฉันแบบรู้สึกรังเกียจสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอ!!
วานิทัสก็ล้อว่า มาพูดเรื่องน่าอายอะไรตรงนี้ ตกลงเธอชอบแนวนั้น(มาโซ)เหรอ แม่กระต่ายน้อย
ฌานที่โดนเล่นงานซะไปไม่เป็น ก็ได้แต่ร้องว้ากด้วยความหงุดหงิด
(ดันเต้: รับลูกอมหน่อยไหม เลดี้โดมินิค?)
(โดมิ: ..เอาสิ)