เรากับเขาคบกันมาได้1ปี 3เดือนถ้านับถึงวันที่เขารู้ความจริง เรายอมรับว่าเราปิดบังความจริงมาตลอด
เราไม่กล้าบอกความจริงออกไป เพราะเรากลัวว่าเขาจะรับไม่ได้และทิ้งเราไป
ทุกอย่างมันโอเคมากๆ เรากับเขามีความสุขกันมากๆ ดูแลเอาใจใส่กันและกัน มันมีความสุขมากจริงๆ

จนผ่านไปสามเดือนเขาพาเราไปพบครอบครัว วันที่เขาพาเราไปพบครอบครัว เราใจหายมาก
อยู่ดีๆมันก้แว่บคิดขึ้นมาว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เรากำลังทำลายชีวิตของผู้ชายคนนึงอยุ่ใช่ไหม
วันนั้นแหละเป็นวันที่เราบอกกับตัวเองว่า เฮ้ย เราจะพังชีวิตเค้าไม่ได้
เขาจริงจังจริงใจกับเรา เขาไม่ได้ผิดอะไร ทำไมเราต้องดึงเค้าเข้ามาทำลาย เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ
ดีมากจนเราไม่สามารถจะหลอกเขาได้อีกต่อไปแล้ว

นี่แหละเป็นจุดเริ่มต้นเลยที่ทำให้เราคิดว่าเขาเอาจริง และจริงจังกับเรา พร้อมจะสร้างครอบครัวไปกับเรา
หลังจากวันที่เขาพาไปพบครอบครัว เราก้เริ่มทำตัวไม่ดีกับเค้า วีน เหวี่ยง ด้วยหวังโง่ๆว่าอาจจะทำให้เขาเกลียด
ทนเราไม่ได้และเลิกคบกับเราไปเอง  อยากให้เค้าไปเจอผู้หญิงจริงๆที่พร้อมจะสร้างครอบครัวไปกับเค้าได้
ซึ่งเราไม่กล้าจริงๆไม่กล้าที่จะบอกเค้าไปตรงๆว่าที่แท้แล้วเราไม่ใช่ผู้หญิงแท้ เราไม่รู้จะอธิบายยังไง มันยากลำบากเหลือเกิน

แต่ด้วยความที่เรารักเค้ามากจริงๆ เวลาอยู่ด้วยกันกับเค้าเรามีความสุขมากๆ
มันเป็นอะไรที่มีความสุขจนเกินกว่าจะทำตัวเลวๆบ้าๆบอๆให้เขาเกลียด
แต่พอไม่ได้อยู่ด้วยกัน นั่นแหละเราจะเริ่มทำตัวปัญญาอ่อน หาเรื่องทะเลาะ งี่เง่าเอาแต่ใจ แต่พอได้เจอเค้า เราก็มีกลับมามีความสุขร่าเริง
อยู่ใกล้ๆเค้าเราฝืนทำงี่เง่าไม่ได้ มันคือโมเม้นต์ที่มีความสุขสุดๆ

เป็นยังงี้มาตลอดปีสามเดือน เราเหมือนคนเป็นไบโพลา ตอนไม่อยู่ด้วยกัน หาเรื่องงี่เง่าชวนทะเลาะ
ด้วยความอยากให้เขาไม่ต้องมาจริงจังอะไรกับเราเลิกๆกับเราไป พออยู่ด้วยกันก็มีแต่ช่วงเวลาที่มีความสุข
เป็นแบบนี้จนเค้าอึดอัด เขาก็น้อยใจ คิดว่าเราไม่ได้จริงจังกับเค้า
ที่สำคัญคบกันมาขนาดนี้เราไม่เคยชวนเค้าไปเจอเพื่อนหรือครอบครัว เหมือนเราแค่คบเค้าเล่นๆไปวันๆ
ซึ่งความจริงแล้วคุณก็รู้เราจะกล้าพาเค้าไปเจอได้ยังไง
ทุกครั้งที่เขาพูดถึงเรื่องที่เราจะทำธุรกิจหรืออะไรด้วยกัน ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากทำ
แต่เราไม่สามารถแสดงเอกสารแสดงตัวได้ มันยิ่งทำให้ดูเหมือนเราไม่เคยจริงจังอะไรกับเค้าเลย
เราผิดเอง ทำไมเราไม่บอกกับเค้าไปตรงๆ ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวมาก ไม่อยากเสียเค้าไป เลยยังไม่กล้าบอกไป

แต่แล้ว วันนั้นก็มาถึงวันที่เค้าจับได้ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงแท้ มันมีเหตการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาได้รู้ความจริง
วันนั้นเราไปนอนห้องเค้า เขาจับได้ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงแท้
เราคิดว่าเค้าคงโกรธมาก โกรธและช๊อคมาก แต่เขาก็ไม่แสดงอาการใดๆออกมาก คืนนั้นนอนอยู่กลับเค้าทั้งคืนที่ห้องเค้า
ต่างฝ่ายต่างช๊อค ไม่มีใครกล้าพูดอะไร จนเช้าเราออกไปทำงาน เค้าขับรถไปส่งตามปกติ สักพักเค้าก็ส่งข้อความมาบอก
เค้าเสียใจที่เราปิดบังความจริงเค้ามาตลอด เค้ารับไม่ได้ เขาเสียใจที่ต้องเดินจากเราไป ขอบคุณที่เราเคยทำสิ่งดีๆให้เค้ามาตลอดเวลาที่คบกัน
เขาขับรถเอาของไปคืนเราที่บ้านเรา แล้วเค้าก้บล๊อกเราทุกช่องทางการติดต่อ เราไม่สามารถติดต่อกับเค้าได้อีกเลย

แน่นอนที่สุดโมเม้นนั้นเหมือนฟ้าถล่ม เหมือนใครเอาค้อนมาทุบตัว หน้าชา มือสั่น ใจสั่น เสียใจ ร้องไห้ ทำงานไม่ได้ ต้องขอลางานตอนนั้นเลย
นั่งรถเมล์กลับบ้าน นั่งไปไหนไม่รู้ ฝนก็ตกหนัก ติดต่อเค้าก็ไม่ได้ โมเม้นต์นั้นคือเราเหมือนคนบ้า มันทำใจไม่ได้
ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีสี่ทุ่ม เลยกลับบ้าน กลับบ้านไปก็เจอแต่ของที่เค้าซื้อให้ เต็มไปหมด
ตั๋วหนังเก่าๆ ตุ๊กตาที่เค้าคีบให้มั่ง ซื้อให้มั่งเต็มไปหมด เรายิ่งสติแตก ร้องไห้จนไม่รู้จะอธิบายยังไง
พยายามจะติดต่อเขาเขาก้บล๊อกเราหมดทุกทาง จนในที่สุดคืนนั้นเหมือนเขาปลดบล๊อกแชทเฟสบุค เราเลยส่งข้อความไปหาเค้า
ส่งไปอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ขอโทษเค้าที่โกหกมาตลอด พร้อมบอกเหตผลว่าทำไมเราถึงต้องโกหก ขอแค่เขาให้อภัยไม่เกลียดเราก็พอ
คือแค่เราได้ส่งข้อความไปหาเค้าได้ มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาก เหมือนมีคนฉุดเราขึ้นมาจากกองไฟที่กำลังแผดเผาเราทั้งเป็น

จนหลับไป หลับๆตื่นๆ ฝันร้าย ฝันแต่เเรื่องเค้า ฝันบ้า วนเวียนอะไรไม่รู้ แล้วก้หลับ แล้วก็ตื่นจากฝันเพราะถูกปลุกด้วยน้ำตา
เป็นแบบนี้จนเช้า เช้ามาไม่มีแรงไปทำงาน ไม่ไหวจริงๆ คือการเลิกกันครั้งนี้ของเรากับเค้ามันเป็นอะไรที่แตกต่างจากเรื่องของคนอื่นทั่วไป
มันเจ็บ มันหาความเจ็บปวดใดๆมาอ้างอิงไม่ได้
แล้วเย็นนั้นเค้าก็โทรมา มันเป็นโมเม้นที่เราดีใจมาก เขาโทรมาจริงๆ โทรมาบอกเขาเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เขาจริงจังกับเรามาก กะวางชีวิตไว้กับเรา เขาช๊อคมาก ที่เราโกหกเค้ามาได้เป็นปีกว่าๆ
เราคุยกันยาวนาน เคลียร์ความรู้สึกต่อกัน เขาบอกเขาไม่สามารถเป็นแฟนกับเราต่อไปได้ เพราะเค้าเป็นผู้ชายแท้และไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้
แต่เขาขอให้เราเป็นเพื่อนกับเค้าต่อไป เพราะเราต่างก็ผ่านอะไรที่สร้างความผูกพันธ์ไว้มากมายจะให้เขาตัดเราทิ้งไปเขาก็ยังทำไม่ได้

จากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านมาสี่เดือนที่เราคุยกับเค้ามา เรากลับรักเค้ามากขึ้นเรื่อยๆๆๆ มันหยุดรักไม่ได้ เราทำทุกอย่างเหมือนคนรักเค้าทำกัน
ในขณะที่เขาหมดรักเราไปแล้วโดยสิ้นเชิงแล้ว เขาก้เลยมีท่าทีอึดอัด เรารู้สึกได้
ที่เค้ายังคุยกับเราอยู่เพราะคงกลัวว่าเราจะเสียใจ เขาคงฝืนและอึดอัดน่าดู เขาไม่มีความสุขอย่างที่เค้าควรจะเป็น
เราคาดหวังว่าเขาจะรักเราได้ แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่

มาถึงวันนี้เรามาตรึกตรองดู ความรักที่เรามีให้เขาคืออะไร ที่เราทำอยู่มันไม่ใช่รัก มันคือเห็นแก่ตัว
ถ้าเรารักเค้าจริง เราต้องไม่เห็นแก่ตัว เราต้องปล่อยเค้าไปเจอคนที่พร้อมจะสร้างครอบครัวไปกับเค้า ไม่ใช่มาจมปลักกับคนแบบเราอยู่อย่างงี้
เรารวบรวมความกล้าแล้วโทรไปบอกเค้า ไม่ต้องฝืนแล้ว เรารู้แล้วว่าเค้ารักเราแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว เราขอเดินจากไปจากชีวิตเขาเอง

สุดท้ายนี้อยากบอกว่าเราไม่เคยหยุดรักเค้า แต่การที่เห็นเค้ามีความสุข นั่นอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการไถ่โทษเค้ากับสิ่งที่เราได้ทำกับเค้าไว้
เราภาวนาให้เค้าเจอคนที่ดี เพราะเค้าเป็นผู้ชายที่ดี เขาคู่ควรกับสิ่งดีๆ
สำหรับนั้นตอนนี้ เจ็บแสนสาหัส นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนละ ที่เราปล่อยมือเค้าออกมา
ทุกวันนี้ยังไม่หยุดร้องไห้ ยังคิดถึงวันคืนที่ดี มันเหมือนฝันจริงๆ ที่ชาตินี้เกิดมาเคยมีคนรักเราได้ขนาดนั้น
ขอบคุณจริงๆ

ตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าเราจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังไง เราจะผ่านมันไปได้ใช่ไหม คิดถึงเค้าเหลือเกิน
อยากตื่นมาแล้วกลายเป็นห้าปีข้างหน้าจัง
เรารู้ว่าคุณคงต่อว่าเราที่ไปหลอกเขา เรายอมรับเราผิดเองแต่ตอนนี้เรากำลังทุกข์ทรมานใจมากกับผลกรรมนั้น เราจะต้องตัดใจยังไง
ทรมานเหลือเกิน