สวัสดีครับ คือช่วงนี้ผมร้องไห้บ่อยๆเลยสงสัยว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า หรือแค่อ่อนแอไปเอง ผมอายุ14ครับ ตอนผมเป็นเด็กเล็กๆผมอยู่กรุงเทพครับ  ตากับยายเป็นข้าราชการ รวยสุดๆ ชีวิตดีมาก ยายรักผมมากๆ แต่พอยายเสีย ตาก็รถชน แม่ผมเริ่มสติแตก แม่ผมก็เลิกกับพ่อ ตอนนั้นชีวิตผมเริ่มแย่ ผมก็ย้ายมาอยู่กับพ่อที่ต่างจังหวัดพ่อผมจะดุๆ เขาไม่ค่อยสนใจผมหรอกครับ แต่เวลาผมเกรดไม่ดี เขาจะโกรธผมมาก แต่ก็เป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุด ส่วนย่าผมเขาเหมือนจะเป็นโรคจิตน่ะครับ เขาชอบบ่นผมในทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ทำผิดอะไร  เขาจะทำทุกทางให้ผมรู้สึกไม่ดีเช่น เขาจะพูดเปรียบเทียบผมกับลูกพี่ลูกน้อง เขาจะพูดดีกับลูกพี่ลูกน้องผม กอด หอม แต่ผมไม่เคยได้ความรักแบบนั้นตั้งแต่ยายเสีย ผมจะต้องทำงานบ้านทุกอย่าง กว่าจะได้ทำการบ้านก็5ทุ่มขึ้นไป (แต่ยังดีที่มีโทรศัพท์กับเน็ตใช้) และทุกเย็นหลังจากเรียนเสร็จ จะไม่มีกับข้าวสำหรับผม แต่ย่าก็จะบ่นเสมอว่า"นี่กินแล้วไม่ล้างจาน" ผมก็ต้องล้างจานทั้งหมดตลอด แต่ช่วงนี้ลูกพี่ลูกน้องผมมานอนบ้านผม น้องเป็นผู้ชายอยู่ป.1 เขาชอบพูดมาก ผมก็คุยกับเขา เปิดการ์ตูนให้ดู ย่าก็ชมแต่น้องรักแต่น้อง แต่ช่วงนี้งานที่ครูสั่งเยอะมาก ซึ่งงานบ้านก็เยอะ น้องก็ชวนคุย ย่าก็บ่น ผมเครียดมากเลยโวยวายใส่น้อง ซึ่งเป็นครั้งแรกเพราะปกติผมจะเงียบๆ แต่ย่าไม่เข้าใจเรื่องของจิตใจหรอก น้องเห็นผมโวยวายน้องก็เสียใจที่ผมโวยวายเพราะน้อง  ผมก็ร้องไห้ ย่าก็โอ๋น้อง พ่อก็เลยพาน้องไปเดินเล่น ผมเลยไปนั่งร้องไห้ที่คลองข้างบ้าน กะว่าจะมีใครมาปลอบผมบ้าง แต่ก็ไม่มีจนดึกมาก ผมก็ต้องเดินกลับบ้านเองจนได้ เหมือนผมเอาแต่ใจ แต่ผมแค่อยากมีครอบครัวอบอุ่น ผมร้องไห้มาหลายวันแล้ว ผมรู้สึกขี้แพ้มาก ผมอ่อนแอ ผมอยากตาย แต่แค่ผมจะเอาเชือกมาผูกคาน ผมยังไม่กล้าแขวนคอเลย ผมควรทำยังไงดีครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องดราม่าไร้สาระของผมนะครับ