ตั่งแต่เด็กผมแทบไม่สนใจเรื่องความรักเลยอะ อยู่มาได้เพราะความรักตัวเองแท้ๆ 5555555+
  จริงๆเป็นคนที่ค่อนข้างมีความคิดโตมาตั่งแต่เด็ก ตั่งแต่ม.ต้นก็เริ่มวางแผนชีวิตแล้วครับ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนหมด เป็นคนประเภทพวก ติ๋ม เนิร์ด ประมาณนั้นเลยครับเที่ยวบ้างไรบ้าง ใช้ชีวิตอยู่ในห้าง(ที่มีที่เรียนพิเศษ)  เป็นคนประเภทสมองกับหัวใจ คือสมองกินขาด ตัดสิ่งที่ชอบออกไปเพื่อเลือกอนาคตที่ดีกว่า คือเงินอะครับ ผมทำได้หมดอะเพราะเชื่อสมองละแมร่งไม่เคยผิด ถึงจะรู้สึกแย่ๆบ้างแต่ก็ผ่านไปได้
  จนมาวันนึงครับเกิดมาแมร่งไม่เคยเป็นมาก่อนอะ เจอคนคนนึง คนที่ทำให้ผมละสายตาไม่ได้เลยอะ ตอนนั้นก็พยายามคิดว่า เรียนก่อนๆ คิดอะไรไร้สาระ
ผมยังจำหน้าเขาได้อยู่เลยครับหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกัน สองปีแหนะ กลับมาเจอกันอีกที ไม่กี่วันนี้เองครับ ผมจำหน้าได้ทันทีเลยนะ ขนาดมองจากที่ไกลๆคือแบบ หัวใจมันตึกๆ พอกลับมาเขาก็ทำให้ผมหยุดคิดถึงไม่ได้อะ ฟังเพลงยังคิดภาพตอนมีครอบครัวด้วยกันเลย ตายละ ละรู้สึกว่าถ้ามีเขาอยู่ด้วยต่อให้ไม่มีอะไรก็โอเคอะ เพ้อชิบไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเอาหนักอะ
ตอนนี้คือหัวใจคิดแทนหมดเลยอะ
ใครมีวิธีแนะนำให้ลืมอะไรแบบนี้ได้บ้างครับ ไม่ชอบเลยที่ตัวเองเป็นแบบนี้ มันเหมือนคนเพ้อที่ควบคุมตัวเองไม่ได้อะ เวลามองเขานี้ก็จ้องซะ จ้องจนแบบเรารู้สึกตัวเองว่า เออมองนานไปละ ปกติมองคนอื่นคือเหล่ตาละมองค้อนใส่ด้วยนะ ผมไม่เคยเป็นงี้อะใครก็ได้ขอคำแนะนำทีครับ  
ปล.ผมไม่อยากรักใครนอกจาก Twice ละฮะ 55555