พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอ

ไม่มีหรอกบทกวีที่อยากอ่าน โลกอีกด้านอาจม่านหมอกหยอกความฝัน ใครบางคนบ่นพร่ำเพ้อรำพัน กลืนน้ำตาที่เกินกลั้นรั้นลีลา ขณะฟังเพลงกวีเพื่อชีวิต จึ่งความคิดสับสนราวคนบ้า หลายคนเห็นอุทกภัยในดวงตา เธอเพ้อหาโลก

อย่างน้อย ฉันก็ให้หัวใจรับใช้เธอ ใช้หยดน้ำตา ละลายความเหงา เวลาคิดถึงเธอ เพียงเพราะรัก เหนือเหตุผลอื่นใด...

https://www.youtube.com/watch?v=z3jJNe-ssFY ยังรู้สึก...คล้ายว่า...อาจารย์อยู่... ยังนั่งดู...นิยาย...ลายมือสูง... ยังเคารพ...ชื่นชม...แม้ขมจูง... ยังมองฝูง...มิตรภาพ...ไปตราบนาน... ยังคิดถึงอาจารย์ซ

ความเหงา... อยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับเธอ ที่สรรพนามด้วยคำว่า คิดถึง  ความคิดถึง จางหายไปในใจของเธอ เหลือเพียงการเพ้อรำพัน ในใจฉัน  เนิ่นนาน นับวันจะเหนื่อย

#อวสานสัทธรรมปฎิรูป {ปลาเนื้ออ่อน ขาดปัญญา ย่อมเป็นเหยื่อ ปลานึกชั่ว อยากกินเผ่า แห่งมัจฉา เหล่าปลาน้อย หวังพึ่งพิง นองน้ำตา อนิจจา พลาดตำรา ปัญญาดี ปลาเนื้อแข