วินาที...แรกเห็น...เป็นใดหนอ...
เธอยังรอ...คำตอบ...ชอบเธอไหม...
อันที่จริง...ก็อยาก...ออกปากไป...
หมดดวงใจ...คือเธอ...นั้นแน่นอน...

แต่ความจริง...ไม่ใช่...เช่นนั้นหรอก...
อยากจะบอก...อย่างยิ่ง...สิ่งสังหรณ์...
เห็นเธอนั้น...ครั้งแรก...แยกสั่นคลอน...
นึกคำสอน...ตัวเรา...เห่าเครื่องบิน...

ก็เธอนั้น...น่ารัก...มักร้ายกาจ...
มีอำนาจ...ต่อกร...ซ่อนก้อนหิน...
หนุ่มหลายราย...คงคล้าย...ปลายเศษดิน...
ถูกทุบสิ้น...แตกยับ...ดับคามือ...

ฉันนั้นเพียง...ได้ฝัน...พลันสุขแล้ว...
ไม่แน่แน่ว...หาญกล้า...คว้ามาถือ...
กับดาวน้อย...ลอยเด่น...เล่นปลายมือ...
ฉันนะหรือ...มีปัญญา...ว่าตรงตรง...

แต่วันนี้...เหมือนฟ้า...มาอยู่ข้าง...
ใจเธอว่าง...เช่นกัน...หรือแค่หลง...
มามอบรัก...มอบใจ...ให้คนงง...
เธอยอมปลง...หัวใจ...ให้ดูแล...

ฉันจะทำ...ทุกอย่าง...ทางเธอหวัง...
ไม่ให้พัง...พาบล้ม...จมกระแส...
จะบุกน้ำ...ฝ่าเขา...เข้าดูแล...
วันเธอแย่...ฉันจะไป...อยู่ใกล้เธอ...
.
.
.
ฉันสัญญา...^^

วิชชากาญจน์  วิรุฬห์อักษรากร