เรามีแฟนคนนึง
เราคบกันมาได้ 3 ปี
เขาเป็นคนรักครอบครัวเอามากๆ ใจดี แต่เย็นชามากเลย

ตอนแรกที่เราคบกัน เราค่อนข้างหลงกันมาก ตัวติดกันเลยก็ว่าได้ ที่ไหนมีเขาต้องมีเรา
อ้อ แต่เรื่องคบกัน ไม่มีใครรู้เลย เป็นความลับ เพราะเขาให้เหตุผลว่า ไม่อยากให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวาย หรือรู้
อีกอย่างคือ เราเป็นหญิงกับหญิง เขากลัวว่าถ้าหากใครรู้ โดยเฉพาะที่บ้านจะต้องเป็นปัญหาแน่ๆ เรื่องของเราเลยปิดไว้ไม่ให้ใครรู้
ช่วงปีสองปี เราก็โอเคนะ เขาก็ใส่ใจเราดีอยู่ มีเวลาก็ไปไหนมาไหนด้วยกัน ออก ตจว. อยู่บ่อยๆ เพราะต้องไปให้ไกลคนอื่นๆ กลัวเขารู้กัน ตอนนั้นแบบแฮปปี้มากๆ เป็นทั้งคู่รักคู่คิด
แต่ก่อนเขายอมให้เรารู้รหัสทั้งโทรศัพท์ ทั้งเฟส ทั้งไลน์ หรือไปไหนมาไหน จะทำไร ก็บอกเราตลอด
เขาเป็นคนนอนเร็ว แต่ก็ยอมรอเราจนกว่าจะนอนด้วยกัน
ทุกคือก่อนนอน และทุกเช้าตอนตื่นนอน จะมีไลน์ทักมาประจำ เรากินข้าวด้วยกันแทบทุกมื้อ เจอกันทุกวัน

แต่พอระยะปีครึ่งหลังนี้ เขาก็เย็นชามาก เริ่มมีโลกส่วนตัวเหมือนเดิม ระวังตัวมากขึ้น ไม่มีการไปไหนมาไหน ตจว ด้วยกัน ไม่นอนด้วยกัน ไม่โทรหาเลย เว้นซะจากมีงานจริงๆ ถึงจะโทร โกรธกันหรือเรางี่เง่า เขาก็ไม่ง้อ คือรอให้เราหายเอง (คือปกติเขาจะไม่ง้ออยู่แล้ว) กลายเป็นว่าเราต้องกลับมาคุยกะเขาซะเอง เพราะเราไม่อยากเสียเขาไป เรารักเขามากๆ แต่ยังไม่พอ เขาก็เริ่มเปลี่ยนรหัสทุกๆอย่าง เราขอก็ไม่ให้ บอกว่า มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวเขา (เราขอนี่คือไม่เคยเข้าไปเช็คนะ แค่ลองใจเฉยๆ) จากที่รอนอนพร้อมกัน ก็กลับไปนอนเร็ว บางทีไม่บอกด้วยนะ ว่าถึงบ้านแล้ว นอนแล้ว คือนอยด์มาก แต่ไม่อยากพูดให้เขาว่างี่เง่า
จาก มอร์นิ่งที่รักหรืออะไร ก็กลายเป็นคำว่า ตื่นแล้ว~
หรือก่อนนอน จาก ฝันดีนะคะที่รัก ก็กลายเป็น ฝันดี
หรือบางวันก็ไม่มีเลย

จากกินข้าวด้วยกันก็กลับไปกินข้าวกับที่บ้านทุกวัน
ทุกครั้งที่เราถามเขาว่า รักเราไหม?
เขาจะตอบว่า  รักดิ แต่รักแบบคู่คิด เป็นทั้งเพื่อน น้อง ลูกน้อง มิตร (คือไม่มีคำว่า คู่ชีวิตหรือคนรักแต่อย่างใด)

เราคงคาดหวังมากไป ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย ด้วยเรื่องเพศ หน้าที่การงาน และอะไรหลายๆอย่าง
เราเคยมีแฟนมาคนนึง คบกันได้ 6 ปี ก็เลิกกัน แฟนเก่าเป็นคนขี้เอาใจมากๆ หึงหวงก็หนักมาก มีเราคนเดียว เปิดใจทุกอย่าง รักกันดี แต่เลิกกันเพราะระยะทางทำให้เราห่างกัน เลยเลิกกันไป
แต่พอมาเจอคนปัจจุบันนี้ เขาเป็นคนเย็นชา ใจดี มีความเป็นผู้นำ หน้าที่การงานดี รักตัวเอง โลกส่วนตัวสูงมาก รักครอบครัว มีเราคนเดียว อุ่นใจเวลาอยู่ด้วย

ด้วยเหตุนี้เราเลยคิดนิสัยขี้อ้อน หรืออยากได้การเอาใจใส่จากแฟนค่อนข้างมาก หลายๆครั้งที่เราทะเลาะหรือน้อยใจเขา เราจะชอบนึกถึงแฟนเก่าอยู่ตลอดว่าทำไมคนนั้นทำแบบนี้ได้ ทำไมคนนี้ไม่ทำบ้าง อยากให้คนใหม่ทำให้บ้าง แต่มันไม่มีเลย ทุกอย่างมันตรงข้ามหมด

ทุกครั้งที่เราน้อยใจเขา เราจะไม่ค่อยพูด อ่านไลน์แต่ไม่ตอบ (แสดงให้เห็น่า งอนอยู่โว้ย ง้อหน่อยนะ ขอเถอะ)
แต่คำพูดที่ได้จากเขาคือ "เราเตรียมใจทุกครั้งที่เรามีความรัก จะไปก็บอก จะอยู่ก็บอกนะ เรายังเหมือนเดิม แค่ในช่วงเวลาที่อาจเปลี่ยนไป เลยทำให้เราเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ถ้าเจอคนที่ดีกว่า ไปได้เลยนะ เราจะไม่รั้ง ไม่ยื้อหรืออะไร คนไม่รักกันก็ไปอยู่ดีใช่ไหมล่ะ เราไม่ได้มีใครหรืออะไร เราเหมือนเดิม"

คือแบบ... ไม่ได้อยากให้พูดงี๊อ่ะ อยากให้แบบง้อแบบชาวบ้านเขาอ่ะ แค่ขอโทษ หรือไม่งอนนะ แค่นี้ก็หายละ ไม่ได้อยากได้อะไรมากมายเลย เห้อออออ...

ทุกวันนี้แทบจะไม่มีแล้ว ข้อความคอยปลุก ข้อความบอกฝันดี ไม่มีการโทรหา ไม่มีคำหวาน ไม่มีกายสัมผัส มีแต่การเป็นคู่คิด อยู่ข้างๆแต่ทำไรไม่ได้ จับมือไม่ได้ พูดจาหวานๆไม่ได้ บอกรักไม่ได้

ทำไมมีแฟนแต่รู้สึกเหมือนไม่มี
เหมือนจะเจ็บแต่ก็ไม่เจ็บ
เหมือนจะอกหัก ก็ไม่ได้อกหัก
น้อยใจ ร้องไห้คนเดียว จนน้ำตาไม่มี ชนมันชินชาไปแล้ว
ทุกครั้งที่จะบอกเลิก ก็นึกถึงภาพช่วงเวลาดีๆที่มีให้กัน แล้วก็ตัดใจไม่ได้ จริงๆ

แต่แอบสงสัยว่าทำไมเวลานึกถึงภาพเวลาเก่าๆ ต้องร้องไห้ ต้องอยากให้ภาพนั้นมันเป็นจริง ทำไมไม่ดีใจ แต่กลับเสียใจร้องไห้...

รู้ว่าเดินไปด้วยกัน ก็คงไม่ถึงฝันที่วาดไว้ ก็รู้ว่าเดินทางอยู่ในทางที่ไม่มีทางออก แต่ก็ยังจะเดินต่อไป
เหนื่อย...แต่ก็รักมาก

ควรเลิกดีไหม ฮือออออ...