ก่อนอื่นขอบอกว่านี่เป็นการตั้งกระทู้เพื่อระบายความอึดอัด เศร้า เสียใจ เล่าเรื่องราวคว่ามรักของตัวเราเองนะคะ เราบรรยายไม่เก่ง ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วย
    เราคบกับแฟนซึ่งคนนี้ซึ่งเขาเคยเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าเราเอง เรารู้จักกันมาตั้งแต่เราอยู่ ม.6 ตอนนี้ก็ 4 ปีแล้ว ปัจจุบันนี้เราอยู่ปี 3 เราเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคอีสาน ส่วนเขาเองเพิ่งขึ้นปี 1 ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคตะวันออก ด้วยความที่เรารู้จักกันมาพอสมควร เรารู้นะว่าเขาเป็นยังไง เขาน่ารักมาก มีน้ำใจ เป็นสุภาพบุรุษ เมื่อเดือน มิถุนายนที่ผ่านมาเราได้นัดเจอกันไปเที่ยว ร้องคาราโอเกะหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมา 3 ปี เรานัดไปเที่ยวกันสองครั้ง ครั้งที่สองเราเริ่มรู้สึกเปลี่ยนไป เราไม่ได้มองเขาในฐานะรุ่นน้องอีกต่อไแล้ว เรารู้สึกชอบเขา จนเขามาบอกว่าเขาก็แอบชอบเรามาตั้งแต่ตอนเราอยู่ ม.6 แล้ว แต่ไม่กล้าบอกกลัวเราจะเกลียดเขา เพราะตอนนั้นเองเราก็มีคนที่คบด้วยอยู่แล้ว
   เราตัดสินใจคบหาดูใจกันมาเรื่อยๆ ในเดือนแรกเขาเทคแคร์ดูแลเราดูมาก มันเป็นช่วงที่ยังปิดเทอมอยู่ เราเลยได้เจอกัน เราโทรคุยกัน แชทเฟส มันเป็นช่วงที่เรามีความสุขมาก (ประมาณข้าวใหม่ปลามันเลย) พอเปิดเทอมเขาก้มาช่วยขนของเข้าหอให้เรา พ่อแม่ของตัวเราเองรู้ว่าเราคบกับเขา เขามักจะโทรมาหาเราเสมอ ทั้งโทร ทั้งแชทเฟส ไลน์ เราคุยกันเยอะมาก พอตอนนอนเขาบอกไม่ต้องวางสายนะ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เราโคตรมีความสุขเลย เราใส่ใจกันและกัน หยอกล้อ คุยกันสนุก จนเมื่อเขาเริ่มเป็นลีด ฝึกซ้อมดึก กลับดึกทุกวัน เราก็นั่งรอ หาอะไรทำรอเขา รอเพื่อที่จะได้คุยกับเขาแม้จะสักนิดเดียวก่อนนอนก็ยังดี
    เราคบกันเดือนแรกผ่านไปด้วยดี ถึงแม้จะมีทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็เปิดใจคุยกันทุกครั้ง เรายอมรับนะว่าตัวเราเองเป็นคนขี้หึงมาก ขี้งอน คิดมาก (เป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อเน๊าะ) เราง้อไม่เป็นแต่เราก็พยายามง้อเขา พยายามอ้อน เราเป็นคนโกรธง่าย หายง่าย เรางอนเขาง้อนิดเดียวเราก็หายแล้ว
แต่ช่วงหลังๆที่เขาซ้อมลีดหนักขึ้นกลับเที่ยงคืน ตี 1 กว่า เราก็ยังรอ ยังไม่นอน รอที่จะคุยกับเขาแค่ 2-3 ประโยคเราก็ดีใจแล้ว
อย่างที่เคยบอกไปว่าเราขี้หึง พอรู้ว่าเขาได้เป็นลีดเราไม่อยากให้เขาอุ้มผู้หญิงคนอื่น เราก็โอเคดีแล้วที่ไม่ได้อุ้ม
แต่ก็จะมีทุกวันนะเราก็จำไม่ค่อยได้ว่าเราทะเลาะอะไรกันบ้าง แต่เราทะเลาะกันทุกวันแล้วก็ดีกันในวันที่ทะเลาะนั่นแหละ เราร้องไห้ติดต่อกันทุกคืนๆ พอเขามาง้อเราก็ดี เราปรับความเข้าใจกัน ช่วงนี้เรารู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปนิดหน่อย พอเขาแข่งเสร็จเราได้ดูรูฟภาพ วิดีโอการแข่ง ก็แบบมีที่เขาอุ้มผู้หญิง เราเห็นก็เคืองหน่อยๆไม่ได้อะไรมาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงจะร้องไห้ งอนเขาไปแล้ว เขาบอกว่าตอนนั้นรุ่นพี่ที่ฝึกลีดให้บอกไม่ได้อุ้ม มันเพิ่งมีการเพิ่มท่า อื้อ ตรงนี้เราก็ไม่ได้คิดอะไรก็รับรู้ไว้ เราคิดนะทำไมเราไม่โกรธหรอ ไม่งอนหรอ ไม่เสียใจร้องไห้หรอที่เขาต้องไปอุ้มใคร ปรากฏว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เราเฉยมาก เราปลงกับเรื่องนี้หรอ? หรือว่าเราชิน เราชาแล้ว? ความรู้สึกที่เราควรจะเป็นเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้มันไปไหนอ้ะ ทำไมเราไม่หึงเลย ความคิดเราโตขึ้นหรือเปล่า? เราตายด้านเหรอ? แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเรายังรักเขาเหมือนเดิม บอกเลยว่ารักมากขึ้นทุกวัน ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
   จนถึงตอนนี้เราคบกันมาได้ 2 เดือนแล้ว เขาตอบเราน้อยลงทุกวัน เราตอบยาว เขาตอบสั้น เรางอนเขาง้อนะ แต่ง้อสั้นๆ
แต่กับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเขาเองเค้ากลับง้อยาวกว่าที่ง้อเราเสียอีก เราเริ่มคุยกันน้อยลงทุกวันๆ นั่นเป็นไปได้ไหมว่าเราคุยกันเยอะเกินไปจนทำให้ไม่มีอะไรจะคุยกันแล้ว ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนเราเข้ากันได้ดี คิดนะว่าเราคงเหมาะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมากกว่าจะเป็นแฟน เรากับเขาเคยวาดฝันอนาคตไว้ด้วยกัน
เขาบอกว่าอยากให้เราเป็นคนสุดท้ายของเขา เราเองก็เหมือนกัน เราอยากคบเขาเป็นคนสุดท้าย เพราะเราเองก็อายุมากขึ้นทุกวันๆ อกหักมาก็เยอะ อยากจะหยุด อยากจะพอแล้ว คิดไว้ว่าผู้ชายคนนี้แหละที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเราในอนาคต เราเป็นคนเชื่อคนง่าย แล้วเราก็เชื่อเขา เขาบอกรักเราทุกวันจนตอนนี้เราไม่แน่ใจแล้วว่าคำว่ารักที่เขาบอกออกมาน่ะ มันออกจากปากหรือจากใจกันแน่ เรากังวล กลัว ว่าเขาจะไม่รักเราแล้ว ยิ่งเราอยู่ไกลกันยิ่งหวาดระแวง เราได้แต่ภาวนาให้ถึงวันที่เราจะพบกันไวๆ เราอยากพิสูจน์ว่าเขายังเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า ต้องทำยังไงนะ เราถึงจะหวานกันเหมือนเดิม ทำยังไงให้ความรักของเรามันไปต่อได้ ทำยังไงให้ชีวิตคู่ไม่น่าเบื่อ
   ขอโทษที่บรรยายออกมาไม่ดี มีบางเรื่องที่ระบายไม่ได้ ช่วงนี้เราความรู้สึกไม่โอเคเลย