ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นผญที่ไม่ได้อ่อนหวานมากนัก ไม่ได้ช่างเอาใจ ง้แไม่เก่ง

ปัญหาของเราก็คือ ตั้งแต่เคยมีแฟนมาเราไม่ค่อยต้องเป็นฝ่ายง้อ แต่แฟนเป็นคนขี้งอนมาก บางเรื่องเรามองในแง่เหตุผลเราก็รู้สึกว่าเราไม่ได้ผิดเลย แต่เราก็พยายามง้อพยายามพูดให้เขาหาย จนบางทีขนาดเรายอมง้อแล้วเขาก็ยังว่า ประชด ตอกย้ำให้เรารู้สึกผิดต่างๆนานาจนมันเป็นจุดๆนึงที่เราไม่ไหวแล้วทำให้เราเสียใจจนเหมือนงอนเค้า จนเค้าก็ต้องง้อเราอยู่ดี

แล้วพอนานๆเข้าผลก็คือเค้าบอกเราว่าบางทีรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว โดดเดี่ยว ต้องเป็นฝ่ายเดียวที่คอยทำทุกอย่าง เราไม่เคยง้อไม่เคยเอาใจเค้าเลย เราเอาแต่ใช้เหตุผลแต่ไม่มีค.รู้สึกอยากง้อเพราะไม่อยากเสียคนรักไป เราได้ยินแบบนี้แล้วเราจุกจนร้องไห้ ถึงเราจะไม่ใช่คนช่างง้อช่างเอาใจแต่เรารักและจริงใจกับเค้ามาก ในอนาคตของเราอยากมีเค้าอยู่

เราคิดมาตลอดค่ะว่าแค่การกระทำทั้งหมดของเรามันคงพอแล้วที่จะให้ผชคนนึงรู้ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน เราเคยคิดว่าการมีเหตุผลไปพร้อมกับรักจะทำให้เราสามารถคบกันได้นาร มีหลายเรื่องที่เราปรับเพื่อเค้า ถึงจะเจอคำที่ทำร้ายจิตใจของเค้าเช่น เข้ากันไม่ได้ เราก็จะพยายามปรับต่อไป แต่เราก็น้อยใจทุกครั้งที่เค้าพูดเหมือนไม่เห็นค่าสิ่งทีเราทำ บางทีน้อยใจจนร้องไห้เวลาคุยกันแต่ดูเหมือนเค้าไม่แยแสน้ำตาของเราไปมากกว่าค.รู้สึกของเค้าเอง จนเดี๋ยวนี้ถ้าเราร้องเราเลือกที่จะร้องเงียบๆให้เค้าไม่รู้ดีกว่า (แล้วก็ไม่รู้จริงๆ ฮ่าๆ)

อยากขอคำปรึกษาค่ะว่าเราควรแก้ปห.ยังไงดี เรายืนยันว่าเราจริงใจและจริงจังกับเขา แต่ถ้าเราต้องเจอกับคำพูดทำร้ายจิตใจบ่อยๆ เราก็ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหนจริงๆค่ะ