ผมง้อแฟนตลอดนะ  ทั้งที่บางทีตัวเองผิด บางทีตัวเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายผิด บางทีก็ต่างคนต่างงอลกันเอง ผมก็เป็นฝ่ายเริ่มเข้าไปพูด ไปคุยก่อน
บางทีก็งงว่ามันเรื่องอะไร แต่ก็ช่างมัน มันเป็นนิสัยของเราที่เปลี่ยนไปแล้วโดยปริยาย จากที่เป็นคนไม่ชอบง้อใคร วันนี้ต้องมาง้อครับ เพราะคำว่า "รัก"
คำเดียว  หลังๆมา มันรู้สึกว่าเยอะเกินไป เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามางอล มาโกธรใส่  ครั้งนี้ผมเลยลองไม่ง้อดู  ผมเหนื่อยมาก ผมทำงานจนเหนื่อยแล้วยังต้องมาเจอแบบนี้อีก ครั้งนี้ไม่พูดกันมาอาทิตย์กว่าแล้ว  เพื่อนของแฟนคุยมาบอกว่า "ไม่รีบง้อแฟนระวังเสียแฟนไปนะ" ผมนี่กลืนน้ำลายแบบฟืดๆเลยครับ
แล้วก็มานั่งนึกในใจ  

"เราไม่สำคัญเลยใช่ไหม"

ไม่มีความรู้สึกที่อยากจะมาง้อเรามั่ง....

"ไม่กลัวเสียเราไปเลยหรอ?"

ไม่คิดว่าจะเสียแฟนอย่างผมเองไปมั่งเลยหรอ ผมไม่มีความสำคัญขนาดนั้นเลย?
ถ้าผมโดนรถชนตาย ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ? ผมทำตัวดีมาตลอด ไม่เคยนอกใจ มีอะไรก็ซื้อให้ ไปเที่ยวไหนถ้าแฟนเงินไม่มีผมก็ออก เอาใจทุกอย่าง เพื่อนแฟนยังเคยบอกเลย ว่าทำไมผมดีจัง ทำให้ตลอด หลายคนอิจฉานะ

แต่

"ไม่ระวังที่จะเสียผมไปมั่งหรือ?"

หรือ คำนั้น ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายพูดกับเราเพียงอย่างเดียวครับ เราไม่สามารถพูดได้? น้อยใจนะครับ เหมือนเขาเป็นต่อยังไงไม่รู้
หรือว่าเป็น "ผู้ชาย" ต้องทำทุกอย่างครับ

ผมเหนื่อย......