สำหรับท่านที่ฝึกสติปัฎฐาน ...
การรับรู้ทุกอย่างที่มากระทบกายและใจ โดยไม่คิดปรุงแต่งต่อเติม ไม่ยินดียินร้าย ไม่ยึดติดยึดมั่น ฯลฯ
หรือครูอาจารย์บางท่านเรียกภาวะนี้ว่า  "รู้เฉยๆ"  นั้น  
(หรือเรียกด้วยคำอื่นๆ เช่น รู้ซื่อๆ /  รู้ตรงๆ /  รู้ด้วยใจที่เป็นกลาง หรือคำเรียกอื่นๆ)

ภาวะนี้เป็นสิ่งที่เรานึกคิดเอาเองไม่ได้ หรือเราจะไปสั่ง จะไปบังคับจิตใจให้เป็นแบบนั้นก็ไม่ได้
ภาวะ "รู้เฉยๆ" นี้ ไม่ได้มีไว้ให้เราท่องจำ หรือ ไม่ได้มีเอาไว้ให้ถกเถียงกันด้วยภาษาด้วยหลักการ
ว่ามันเป็นอย่างไร? มันมีจริงมั้ย?

ปุถุชนทั่วไป หากจิตใจไม่ได้ถูกฝึกฝนอย่างถูกต้องมากพอ  
เราไม่มีทางรับรู้กับสิ่งที่มากระทบกายและใจ...ด้วยใจที่เป็นปกติ ด้วยใจที่เป็นกลางๆ
ภาวะนี้จึงจะเกิดขึ้นได้จากการฝึกฝนเท่านั้น!!

ผลแห่งการปฏิบัติ ผลแห่งการฝึกฝน  จะตอบเราเองว่า สิ่งนี้มันเกิดขึ้นได้จริงหรือไม่? อย่างไร?
ไม่ว่าเราจะฝึกปฏิบัติธรรมในรูปแบบใดก็ตาม เราไม่มีทางสัมผัสได้จริงๆ ถึงผลของการปฏิบัติ
จนกว่าจะได้พบเจอด้วยตัวเอง  

ไม่ใช่จากการใช้เหตุผลหรือปัญญาทางโลก มาคิดวิเคราะห์ทฤษฎี ตำรับตำราต่างๆ นาๆ ....  
เหล่านี้ไม่มีทางได้สัมผัสของจริง ได้แต่ปรุงแต่งความคิดกันไปได้สารพัน

เรื่องของการปฏิบัติ  ต้องพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติ ด้วยการไปสัมผัสด้วยตัวเองเท่านั้นค่ะ
ครูอาจารย์หลายท่านเคยแนะนำไว้  

เพราะฉะนั้น ใครฝึกสติปัฏฐานหรือปฏิบัติธรรมในแนวทางใดๆ
ก็ขอส่งกำลังใจให้ทุกท่าน (รวมทั้งสร้างกำลังใจให้ตัวเราเอง) หมั่นฝึกฝน
เพื่อตอบทุกคำถามในใจด้วยผลแห่งการปฏิบัติค่ะ

ฝึกสติไปทำไม? โดย อ.กำพล ทองบุญนุ่ม