หนูเป็นลูกของเกษตรกรในจังหวัดเชียงใหม่ ก็ไม่เชิงว่าอยู่เชียงใหม่หรอกค่ะเพราะอยู่ห่างจากจังหวัดแม่ฮ่องสอนแค่ไม่กี่กิโล
อาจนับว่าเป็นประชากรแม่ฮ่องสอนเลยก็ได้  หนูเกิดมาพร้อมกับความยากจนค่ะ จนถึงขนาดที่บางครั้งในตอนเด็กหนูต้องกินข้าวกับน้ำปลา
พ่อแม่ของหนูทำงานหนักมาตลอด ทำงานทั้งกลางวันกลางคืนไม่เคยหยุดพักไม่ว่าจะฤดูไหน แต่แปลกนะคะที่ทำงานหนักแต่ชีวิตความเป็นอยู่
ของเราไม่ได้ดีขึ้นเลย เราจนลงพร้อมกับหนี้สินที่มากขึ้น ปลูกผักก็เหมือนกับซื้อหวยค่ะต้องเสี่ยงดวงเอา บางปีผักสวยผลผลิตเยอะแต่ไม่มีราคาเลยค่ะ
กิโลละ50 สตางค์ยังไม่มีใครอยากซื้อ จะตัดผักไปขายก็ขาดทุนก็เลยต้องไถทิ้ง บางปีผักราคาดีแต่ผลผลิตไม่ได้เลย เป็นโรคนั่นโรคนี่สารพัด ไหนจะ
ค่าปุ๋ย ค่ายา ไม่ได้กลับคืนมาเลย ไม่ได้แม้กระทั่งความสุข สิ่งที่เพิ่มก็มีแค่หนี้สิน จะไม่ทำก็ไม่ได้เพราะไม่มีอาชีพอื่น คนที่รวยเอาๆก็คงจะเป็นนายหน้า
พ่อค้าคนกลาง ส่วนเกษตรกรก็เป็นชนชั้นรากหญ้า อาจจะอยู่ชั้นต่ำสุดในสังคมเลยก็ได้ หนูแค่คิดว่าเมื่อไหร่มันจะดีขึ้น เมื่อไหร่หนูจะมีอย่างคนอื่น
เมื่อไหร่หนูจะได้ในสิ่งที่อยากได้ เมื่อไหร่ชีวิตหนูจะดี
.
.
หนูก็แค่สงสัยว่าเมื่อไหร่😂😂