คือเรื่องฆ่าตัวตายเราคิดมาตั้งแต่อยู่ ป.4 เลย ช่วงนั้นเราโดนพี่รังแกบ่อยมาก แม่ก็เข้าข้างพี่ตลอดเราจึงฉีดน้ำยาปรับอากาศเข้าปาด
ก แต่ก็รีบบ้วนน้ำทิ้ง ผ่านมาสักระยะนึง เราเริ่มทำร้ายตัวเองมากขึ้น กรีดแขน กรีดบ่อยมาก คือมันทนไม่ไหว มันกดดันมันเครียด เราพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ในใจลึกๆคือมันไม่ำด้อยากทำเลย แต่ความคิดไงมันห้ามไม่ได้มันกดดันมาก สุดๆ เราเคยทำการบ้านคณิตไม่ได้แล้วสิ่งที่พ่อสอนเรา คือตบหัวไปด้วยบอกไปด้วย ตั้งแต่นั้นมาเราเริ่มหลงลืมบ่อยมาก แค่แม่ใช้ไปซื้อของเราไปหน้าปากซอยยังกลับมาถามใหม่เลย ต่อมาเราก็เริ่มมีแฟนแต่เราก็ตั้งใจเรียนนะมีแต่เพื่อนกะครูที่จะรู้มากที่สุดว่าเราตั้งใจเรียน อาจมีเล่นบ้างไรบ้าง แต่พ่อกับแม่ก็ด่าเอาด่าเอา คือจนเรามาเจอปัญหาทีหนักมากทุกวันนี้มันหลอกหลอนเรา เวลาเรารู้สึกเศร้าปัญหาที่เราเจอมันกลับมีภาพมาในหัว ภาพที่พ่อเคยถือมีดจะฆ่าเรา ภาพที่แม่บีบคอเรา  เราทรมานกับมันมาก เราทำอะไรไม่ได้ เราไม่มีอะไรรจะเสียแล้ว เราคิดฆ่าตัวตายตลอด เราจะทำยังไงดี เราอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว