เรากับแฟนเรา คบกันมาปีนี้ก้ปีที่5. เรา2 คนผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านอด ผ่านอิ่ม มาตลอด เรียกว่าลำบากจนกัดก้อนเกลือกินก้เปนได้ เราสองคนทิ้งชีวิตจากบ้านเกิดเพื่อมาทำงานหาเงินในเมืองใหญ่ ช่วงแรกๆ ลำบากมาก  เงินไม่มี อดบ้างอิ่มบ้างไปตามสภาพ แต่เรา2 คนก้รักกัน ช่วยเหลือกันยุกันแบบมีความสุขมาโดยตลอด โดยไม่มีอะไรน่าผิดสังเกตุ อยุมาวันนึง แฟนเราอยากกลับบ้าน พ่อแม่และญาติทางบ้านโทรมา เราก้ไม่อยากให้กลับหรอกนะตอนแรก แต่เค้าอยากกลับไปเคลียทุระและปันหา เราก้ยอมให้ไป เค้าก้ได้แต่พุดกับเราและคนอื่นๆว่า ดุแลแฟยผมด้วยนะ ผมฝากด้วยนะพี่ อ้วนพี่กลับไปไม่นานเด้วพี่กลับมานะ พี่ขอเวลา8 วัน พี่จะกลับมาหาอ้วนนะ พี่รีกหนุนะ อ้วนรอพี่นะ พี่ตะโทรหาบ่อยๆ พี่จะทักมาบ่อยๆ รักอ้วนนะคิดถึงนะ ทั้งหมดนี่เปนข้อความที่เค้าบอกกับเรา ว่าให้เรา "" รอ แต่พอเค้าถึงบ้าน เค้ากลับเงียบหายไป เราโทหาก้ไม่รับ เราทักเหสไปเปน100 ข้อความก้ไม่อ่าน สุดท้ายบล้อกเฟสเรา ปิดเครื่องหรืออาจจะเปลี่ยนเบอร์แร้วก้ได้ เราสงสัยว่าทำไมไม่พุดกับเราตรงๆว่าไม่รักเราแร้ว หรือว่าเหนื่อยที่จะต้องมาลำบาก มาอดยาก เวลายุกะเราก้พุดมาตรงๆ ทำแบบนี้มันไม่ใช่อ้ะ เรากับแฟนเราแต่งงานกันจดทะเบียนกันด้วยนะ หย่าก้ไม่ได้หย่า ทำไมทำกับเราแบบนี้ พุดตรงๆเรายังรุ้สึกดีกว่า รักมากนะ รักมากที่สุด ร้องไห้ตั้งแต่มันกลับจนตอนยี้ก้ยังร้องไห้ยุ ทิ้งเราให้ยุโดดเดี่ยวในเมืองใหย่แบบนี้ได้ยังงัย ใครมีวธีปรับตัวก้บอกเราบ้างนะ เพราะตอนนี้เราเจ้บมาก เจ้บลึกๆในใจ เจ้บจนบอกไม่ถุก เสียใจมากก  ถ้าปติหารมีจริงเรายังรักเค้า เราก้อยากให้เค้ากลับมา แต่ถ้าเค้าไม่กลับมาเราก้คงต้องเดินหน้าต่อ เราต้องยุคนเดียวให้ได้ในเมืองใหย่แบบนี้ อดทนเท่านั้ย ตอนนี้เจบใจมาก เสียใจมาก แต่รักมากก เข้าใจเค้าแหละว้าเค้าคงเหนื่อยและไม่อยากลำบากแบบนี้ เราก้ต้องใช้ชีวิตต่อไปในส่วนของเรา อดทน คิดสะว่าต่อจากนี้ไป ขอทำ้
เพื่อพ่อแม่ ถ้าเกิดแฟนกลับมาเราเองก่ดีใจที่เค้ากลับมา เพราะส่วนนึงเรายังรักเค้ายุ ขอให้ปติหารมีจริงด้วยเหอะ