งาน Mobile Expo งานที่แจกของแถมเยอะที่สุดในประเทศไทย
อิชั้นได้ยินกิตติศัพท์ความโหดร้ายมานาน ว่างานนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเบียด
จะเคลื่อนที่ไปข้างหน้าต้องอาศัยการไหลแทนการเดิน
หนาแน่นเหมือนประชากรครึ่งกรุงเทพมารวมตัวกันอยู่ที่นี่
ตั้งแต่ลง MRT มา ยังไม่ทันจะก้าวขาออกจากสถานี
คนก็ออล้นจากหน้าประตูทางเข้างานลงมาถึงบันไดเลื่อนแล้ว อื้อหือ...
หึหึ...โชคดีที่ลูกเต่าอย่างอิชั้นมีการอัพสกิลความถึกท้าแดดทนฝนจากงานที่สยามมาแล้ว
บอกเลยแค่นี้จิ๊บจ๊อย พวกเราแกร่งกว่านั้นเยอะ ลำบากกว่านี้มีอีกมั้ย?
อิชั้นกอดกระเป๋าแล้วพุ่งตัวเข้าสู่ฝูงชน ทำตัวไหลไปตามกระแสมวลมนุษย์ พาตัวเองสู่เพลินนารี่ฮอลล์ หน้าเวทีบูท Oppo
ซึ่งกว่าจะมาถึงได้ ก็มีสภาพค่อนข้างยับเยินเล็กน้อย
หน้าเวทีนั้นมีประชากรลูกเต่าหลายชีวิตกำลังยืนล้อมวงรออยู่ มีทั้งหน้าคุ้นและหน้าใหม่ บ้างมาเป็นกลุ่ม บ้างก็มาคนเดียว แต่ทั้งหมดก็คุยเล่นเฮฮา ประหนึ่งว่ารู้จักกันมานาน

หลังจากทักทายคุยกันได้สักพัก ทีมงานก็มาทำการจัดระเบียบ ต้อนลูกเต่าให้นั่งลงกับพื้น
พร้อมเตือนว่าช่วงแรกให้อยู่ห่างๆก่อนนะ เพราะแดนเซอร์ต้องมีการเตะขา เข้าใกล้เกินไปอาจจะโดนเสยปลายคางได้
พร้อมทำท่า "โดนเสย" ประกอบให้ดู (อืม...ทีมงานก็เป็นคนตลกนะคะ)
ระหว่างนั่งรอก็ได้เห็นความน่ารักของเหล่าลูกเต่า มีความดูแลกันเอง ตัวเล็กตัวน้อยนั่งด้านหน้าเลยจ้าจะได้ไม่โดนบัง ตัวใหญ่ตัวสูงเดี๋ยวยืนด้านหลังให้เอง มีการเขยิบขยับแบ่งปันพื้นที่ ถ่ายรูปคู่รูปหมู่ ยกมือทักทายส่งรอยยิ้มและแซวกันไปมา เสียงหัวเราะลอยฟุ้งอยู่ทั่วในอากาศ
ชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด การได้มาเจอกันแต่ละครั้งเหมือนเป็นการเติมพลังงานด้านบวกให้ตัวเอง
ได้หอบเอาความทรงจำดีๆกลับบ้านทุกครั้ง
สำหรับอิชั้นนอกจากพี่นัทแล้ว สิ่งดึงดูดที่ทำให้ไปแทบจะทุกงาน ก็คือลูกเต่าด้วยกันเองนี่หละ พวกนางน่ารักจริงๆ (ใครยังไม่เคยมา อยากขอให้มา แล้วคุณจะเข้าใจที่อิชั้นเล่า)

เสียงเพลง"ดาวกระดาษ"ดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกชื่อ "หน้ากากเต่า" ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดต้อนรับอย่างล้นหลามจากด้านล่าง
พี่เต่าตัวสีทองหัวกลมๆเดินต๊อกแต๊กขึ้นมาบนเวที
เอ...ทำไมวันนี้พี่เต่าไม่เหมือนเดิม? เสียงที่กำลังร้องอยู่คือเสียงปนัดดา แต่ท่าทางง่วงงุนเหมือนอดนอน และเลเวลความดุ๊กดิ๊ก ซุกซนช่างแตกต่างจากที่เคยเห็นอย่างสิ้นเชิง
ไม่ใช่หละ...ข้างในชุดต้องเป็นทีมงานแน่นอน ความรู้สึกมันบอกอย่างนั้น
ตัดภาพมาที่ข้างเวทีเจ้าของเสียงร้องนั้นใส่เสื้อยาวสีเขียวขี้ม้า กางเกงสีดำเอวสูง และผ้าพันคอสีทอง กำลังหลบมุมร้องเพลงอยู่ ร้องไปยิ้มไป พลางยื่นหน้ามาดูบนเวที
เมื่อทีมงานส่งสัญญาณก็วิ่งขึ้นมาบนเวทีด้วยความรวดเร็ว ส่งยิ้มกว้างและโบกมือทักทายทุกทิศอย่างอารมณ์ดี สุดท้ายก็หันไปแหย่พี่เต่าอย่างน่ารัก
"หน้ากากใส่ลงมาไม่สุดนะคะ วันนี้เลยเป็นเต่าหัวสูงเชียว"
"พี่เต่าโอเคนะคะ มองเห็นมั้ย ลูกตาอยู่ตรงไหนเนี่ย"
พี่เต่าเองก็ดูมึนๆเหมือนจะมองทางไม่เห็น
จบเพลงเดินลงจากเวทีไปด้วยความทุลักทุเล
ชนลำโพงที กวาดขวดน้ำล้มอีกที น่าสงสารที่สุด




หน้ากากเต่าจากไปเหลือไว้แต่ปนัดดาเด็กซน ที่วิ่งไปทั่วเหมือนจะแกล้งให้เราถ่ายภาพไม่ได้
กว่าจะได้ภาพดีสักภาพ อิชั้นรัวชัตเตอร์จนท้อใจ  
Love me like you do เพลงปกติของคนปกติจากหนังที่ค่อนข้างปกติ (คุณปนัดบอกแบบนั้น)
ฟังแบบสดๆนี่ดีจริงๆ โดนเฉพาะท่อนเสียงสูง เป็นเสียงสูงที่หวานละมุนชวนเคลิ้มระดับ 10 จนอดไม่ได้ที่จะร้องคลอและยิ้มกริ่มตามไปด้วย
รบกวนมารักกัน คุณแม่ชวนพี่เต่าขึ้นมาเต้นอีกครั้ง เพลงนี้นางมูฟได้น่ารักมาก ดุ๊กดิ๊ก body wave ปล่อยเสน่ห์กระจัดกระจายเป็นที่สุด
เปลี่ยนจากสาวเซ็กซี่เพลงที่แล้วกลายเป็นปนัดดาเด็กน้อย ยิ้มร่าชวนพี่เต่าวิ่งเล่นกลางทุ่งดอกไม้
ตอนที่ทั้งคู่โยกซ้ายขวาไปด้วยกันมันดูน่ารักน่าเอ็นดู มีความมุ้งมิ้งสีพาสเทลมาก





ร้องไปเต้นไปจนครบ 4 เพลง คอนเสิร์ตจบลงอย่างรวดเร็ว เพื่อให้เวลากับการเซลฟี่ขายของสักหน่อย
คุณแม่บอกว่าวันนี้ร้องน้อยไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปร้องใน Live กันนะ
ฮิ้วววว แปลว่ามีแนวโน้มว่าจะไลฟ์ใช่มั้ยเอ่ย
คิดถึงไลฟ์ของคุณแม่ที่สุด
คราวนี้อิชั้นจะเตรียมตัวโด๊ปกาแฟเพื่ออยู่เคียงข้างคุณแม่ไปจนจบให้ได้



หลังจากเซลฟี่เสร็จก็ได้เวลาเคลื่อนย้ายตัวไปที่ที่กว้างกว่านี้ ซอยข้างสตาร์บัคคือจุดหมายของเรา
แม้งานนี้จะเป็นงานด่วน รู้ข่าวกันวันศุกร์เย็น งานมีวันอาทิตย์ แต่จำนวนลูกเต่าที่มาก็ไม่น้อยเลย ทุกคนพร้อมใจมาเจอกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
ซอยนั้นที่เคยดูกว้างกลับแคบลงไปถนัดตา
ขนมของกินของฝากถูกลำเลียงส่งถือมือพี่นัทอย่างต่อเนื่อง เสียงหัวเราะสลับกับเสียงพูดคุยถ่ายรูป บรรยากาศอบอุ่นเฮฮาแผ่วงกว้างออกไป

ระหว่างนั้นอิชั้นสังเกตเห็นคนกลุ่มนึง ใส่เสื้อของแบรนด์มือถือยี่ห้อหนึ่ง วิ่งอุ้มกล่องมา พร้อมทำท่ามองหาอะไรสักอย่างอยู่
จนมาถึงหน้าซอย คนกลุ่มนั้นชะเง้อหน้าเข้ามามอง แล้วตะโกนบอกกันว่า "อยู่นี่ๆ"
ตอนแรกอิชั้นนึกว่าพวกเค้าจะขอผ่านทางเลยรีบตะโกนขอทางให้
แต่ที่ไหนได้ นี่คือกลุ่มลูกเต่าที่มาทำงานในงาน Expo แล้วน่าจะแอบแว่บออกมาตอนมาหยิบของ ดูสิในมือยังถือกล่องอยู่เลย
หลังจากเห็นว่าพี่นัทยังอยู่ ก็รีบจัดแจงวางของแล้วเข้าไปต่อแถวถ่ายรูป หลังจากถ่ายเสร็จก็ดีใจยิ้มแป้น รีบแบกกล่องวิ่งปรูดกลับเข้างานไปทันที
ยอมใจในความรีบนี้ อิชั้นอยากบอกพวกเขาว่า
หวังว่างานหน้าคงได้มาเจอกันใหม่แบบทัพหน้าเต็มตัว ไม่ต้องแอบออกมาอีกนะคะ



หลังจากยืนถ่ายรูปคู่รูปหมู่กันมานาน ก็อยากได้รูปเดี่ยวบ้าง ลูกเต่าจัดแจงหามุมแสงละมุนข้างกำแพงสีเขียวเอาไว้ให้ เผื่อจะได้มีรูปดีๆเอาไปทำภาพโปรโมตอะไรกับเค้ามั่ง
พี่นัทเดินเข้าหากำแพงพร้อมโพสท่าอย่างสุดเหวี่ยง แต่เหมือนตั้งใจแกล้งให้ลูกเต่าได้แต่ภาพฮาๆกลับไปมากกว่าภาพสวยนะ
เริ่มจากหันหน้าชนกำแพงไม่ยอมมองกล้อง
ทำหัวกระเซอะกระเซิงและเอาผมลงมาปิดหน้า
ยิ้มเจ้าเล่ห์ทำหน้าประหลาดแล้วถามว่า "สวยป่ะหละ?"
5555 ขี้แกล้งจริงๆ เอาเลยคะจะทำท่าไหนก็ตามสะดวก พวกเรามีหน้าที่รัวชัตเตอร์ กดไป 100 ใบ มันต้องได้ดีสักรูปหละว้า
โพสไปโพสมาอินเนอร์เริ่มจะมา จากหน้าประหลาดกลายเป็นหน้าสวยขึ้นมาแล้ว
คราวนี้เป็นทีของลูกเต่าเอาคืนบ้าง
กรี๊ดวี๊ดว๊าย ตะโกนแซวจนนางหลุดยิ้มออกมา
นางหลุดแล้วพวกเรายิ่งชอบใจ กรี๊ดแซวอีกอย่างต่อเนื่อง
จนนางเขินมากแบบไม่ไหวแล้ว ยิ้มตาหยี กัดริมฝีปาก หันหน้าหนี เอามือทุบกำแพง แล้วค่อยๆไหลตัวลงมา
โอ๊ยยยยยย...นี่มันอะไร ช๊อตนี้ตายคะตาย มีใครรอดมั่งคะขอดูมือหน่อย อะไรจะน่ารักขนาดนี้เนี่ย
ถ้าพี่จะเขินแล้วทำให้ใจเต้นอย่างนี้ พวกเราก็แย่สิคะ
แค่ความสดใสกันเองเป็นธรรมชาติ มันก็มีความทำลายล้างสูงมากอยู่แล้ว นี่เพิ่มเลเวลความรุนแรงด้วยการใส่อาการเขินเข้าไปอีก พวกเราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คนอะไรทำให้ตกหลุมรักได้ทุกครั้งที่เจอ





คำเตือน: ควรดูคลิปนี้เมื่ออยู่ลำพัง เพื่ออรรถรสในการหวีดที่มากขึ้น



นอกจากพี่นัทและเหล่าลูกเต่าแล้ว
อีกคนที่ลืมไม่ได้เลยคือพี่ตาล คุณผจกตัวเล็ก ขาว หมวย ยิ้มทีตาเป็นเส้น...น่ารักอ่ะ
ที่สำคัญคือหน้าเด็กมากกก (ก.ไก่หลายล้านตัว)
ถ่ายรูปคู่กันออกมา อิชั้นเป็นจุดบอดของภาพทันที (แปลว่าถ้าเอาอิชั้นออกไป มันจะกลายเป็นภาพที่ดี)
สารภาพว่างานหลังๆนี่ ถ้าพี่นัทโดนรุมจนเข้าไม่ถึงหรือมองไม่เห็นเมื่อไหร่ อิชั้นก็จะหันไปโฟกัสที่พี่ตาลแทน 555
อาจจะดุ๊กดิ๊กไม่เท่า แต่เพลินตา ละมุนใจ มองแล้วรู้สึกดีได้ไม่แพ้กันเลย
ภาพผู้หญิงตัวเล็กมัดผม สะพายกระเป๋าใบใหญ่ เดินไล่ตามรับของต่อ จนในมือตัวเองมีแต่ของพะรุงพะรังเต็มไปหมด หรือภาพเธอคนนั้นวิ่งหามุมถ่ายรูปรอบเวทีและอมยิ้มไปกดชัตเตอร์ไป ภาพเหล่านี้มันดูน่ารักดีว่ามั้ย?
แอบสังเกตว่า นางจะเขินทุกครั้งที่มีคนเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย
คงคิดว่า"ศิลปินอยู่โน่น ไม่ไปถ่าย มาถ่ายกับฉันทำไม" ถ่ายไปถ่ายมา นี่มี fc เป็นของตัวเอง มีป้ายมาเชียร์ด้วยนะ
(ว่าแล้วก็...หางแถวอยู่ตรงไหนคะ อิชั้นขอต่อคิวสมัครด้วยคน พี่ตาลน่าร๊ากกก)
พี่ตาลที่เป็นทุกอย่าง ทั้งเพื่อน ผจก ตากล้อง บอดี้การ์ด พี่เลี้ยงเด็ก และอื่นๆ
ขอบคุณที่ดูแลพี่นัทอย่างดี
ทั้งคอยจูงตอนพี่นัทไม่ได้ดูทางเพราะมัวแต่หันไปคุยกับลูกเต่า
ยื่นทิชชู่ให้ทุกครั้งที่พี่นัทจามจนน้ำมูกน้ำตาไหลเพราะแพ้อากาศร้อน
เขียนโพยPlaylist และ เนื้อเพลง เอาไปแปะให้ที่เวทีเพราะรู้ว่าพี่นัทจะจำคิวไม่ได้และบางทีก็ลืมเนื้อ
ถ้าจะดีขนาดนี้เอารางวัล "ผจก.2017" ไปเลยเถอะ
เอ้า...ขอมงกับสายสะพายให้พี่ตาลด้วยคะ



เอ้า! รู้เปล่าว่าคุณแม่ได้ลงแมกกาซีนด้วยนะเออ!!
สุดสัปดาห์ฉบับเดือนตุลาหน้าปก แบมแบม Got7
ขอบอกว่าเล่มนี้ งานดีจริงๆ ถ่ายพี่นัทออกมาได้สวยพริ้ง ผอมเพรียวมาก
แม้จะมีแค่ 4 หน้าน้อยๆ แต่เลอค่า น่าสะสมที่สุด
ลูกเต่าอย่าลืมไปอุดหนุนกันเยอะๆนะจ๊ะ
เผื่อคราวหน้าพี่นัทอาจจะได้ขึ้นปก
ถ่ายรูปสวยๆและสัมภาษณ์ยาวๆบ้าง
ถ้าเล่มนั้นออกมาเมื่อไหร่ อิชั้นพร้อมเหมาแผง ซื้อแจกจริงๆด้วย สายเปย์เทหมดหน้าตัก


ซื้อแล้วก็อย่าลืมเอามาให้เซ็นต์หละ
นางตลกดี คงคิดว่ารูปยังสวยไม่พอมั้ง เลยเซ็นต์ชื่อพร้อมแต้มใฝเสน่ห์เพิ่มให้อีก
คิดว่าตอนที่เติมใฝคงทำเสียง "อัดซ่า!" แล้วหัวเราะ "แฮ่ๆ" ชอบใจ ไปด้วยแน่ๆ
ไม่แน่คราวหน้าอาจจะยิ่งกว่านี้ มีการวาดหนวด เติมคิ้ว ก็เป็นได้ เปิดมิติใหม่แห่งการแจกลายเซ็นต์ไปอีก

จบแล้ว EP นี้ หวังว่าลูกเต่าคนที่พลาดโอกาสเป็นทัพหน้า จะอ่านแล้วสนุก มีความสุข รู้สึกเหมือนตัวเองได้ไปอยู่ที่ตรงนั้นด้วยกัน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้ ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ขอบคุณที่ติดตาม
เจอกันใหม่ EP หน้า ไม่รู้เมื่อไหร่ แต่อิชั้นจะกลับมาแน่นอน วันนี้ลาแล้ว บาย...