เคยเป็นกันมั้ยที่จะมีอยู่ช่วงนึงของเราที่รู้สึกเหงา เดียวดาย อ้างว้าง เหมือนไม่มีใครเคียงข้างอะ มันแย่มากๆเลย ร้องให้คนเดียวในห้องเกือบจะทุกวัน คือเราไม่ได้ตั้งใจคิดนะ แต่มันคิดให้เศร้าเองอะ ไม่รู้จะแก้ยังไง ได้แต่อดทน สาเหตุน่าจะเกิดจาก เราย้าย รร มาในกรุงเทพฯ แล้วห่างจากโลกห่างจากสังคมที่เรารัก ที่เราผูกพันธ์ จนตอนนี้ก็ประมาน 5-6 เดือนแล้ว ก็ยังทำใจไม่ได้ คิดถึงตลอด เพื่อนใหม่ชวนไปไหนก็ไม่ค่อยอยากไป อยากอยู่คนเดียว เงียบๆ ถ้าวันไหนได้คุยหรือเห็นหน้าเพื่อนๆ เก่าๆนะ จะดีใจมากเราจะหลุดมาจากโลกนั้นเลย แต่มันก็แค่ชั่วคราวอะ ความรู้สึกคือมันตันๆที่หน้าอก อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ชอบฟังเพลงเศร้าๆ พอมีช่วงความคิดนึงที่เกี่ยวกับสิ่งที่เราเคยมีความสุขพุ่งเข้ามาในหัว เราก็จะร้องไห้ หนักมากๆ เป็นแบบนี้มา 5-6 เดือนแล้ว ใครก็ได้ช่วยหน่อยคับ ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว อยากให้ใครซักคนมาดึงเราออกจากห้วงความมืดมิดแห่งนี้