นางได้กลับเมืองเชียงเงินบ้านเกิดเมืองนอนอันเป็นที่รักแล้วสินะ หน้าที่ต่อบ้านเมืองของเจ้าแม้นเมืองเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว
ต้นดอกดงชมพูที่ที่สงบมีความสุขทุกครั้งที่นางได้ไปอยู่ที่นั่นเป็นสถานที่แทนว่าเจ้าแม้นเมืองได้กลับไปบ้านเกิดเชียงเงินแล้ว สุข สงบ ทุกครั้งที่ได้ไปเยือนที่ตรงนั้นตรงดงชมพูป่า และสถานที่ใต้ต้นดอกชมพูป่าเป็นสถานที่แรกที่เจ้าแม้นเมืองกับเจ้าน้อยได้เจอกัน ในช่วงสุดท้ายตอนเจ้าแม้นเมืองสิ้นใจ ภายใต้จิตใจใต้สำนึกสุดท้ายก็ไปอยู่ที่นั่น สถานที่ตรงนั้น บ้านเกิดเมืองนอนเชียงเงิน ที่ๆอยากกลับไปที่สุด  ตอนเจ้าน้อยพร่ำเรียกแม้นเมืองๆ นางหันมาเหมือนได้ยินเสียงคนเรียก แต่สุดท้ายหายกลับเข้าไปในดงดอกชมพูป่า

นี่ตอนแรกเข้าใจว่าพี่อ๊อฟทำเท่จังเลย ส่งฉากแม้นเมืองตายได้สวยมากๆ คือมัวแต่ร้องไห้ไงเลยไม่ได้คิดตามว่าสื่อถึงอะไร
พอมานึกดูอีกทีมันคือสัญลักษณ์ที่ลึกซึ้งมาก เขาว่าคนใกล้ตายหรือคนตายจะอยากกลับไปหาสิ่งที่รักที่สุด
ที่ๆอยากไปที่สุด เหมือนคำว่า " ไปสู่ที่ชอบที่ชอบ" มันชัดเจนมาก


จะร้อง นี่เพิ่งเข้าใจความหมาย ไม่รู้ถูกมั้ยนะแต่คิดว่าคงแบบนั้นแหละ
คือคนอื่นเขาเข้าใจกันหมดแล้วใช่ก่เจ้า  55555
เอาน่าๆ ยังอินอยู่ เก็ทช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไรเนอะ